Sunsets Witnesses Everything

25

Realized.

Halos isang oras niya akong tinuruan sa pag-swimming. Natapos kami, nang malapit na mag gabi. "Alam mo na kung paano?" Pagtatanong niya, habang pinupunasan ang mukha ko. "Patingin ako kung kaya mo na." I looked at him and pouted. "Go, try it..."

I tried to swim, and I made it. A little. "How to do the floating?"

"Ugh! I can't do it..." I said.

"Try it..."

Tinaliman ko ang tingin ko sa kanya. Nakasandal lang siya sa gilid ng pool at nakapulupot ang braso sa isa't isa. "Kapag ako nalunod, it's your fault."

His eyes bloodshot. "Oh, really?" He scoffed, I nodded. "Kung malunod ka, kasalanan mo na iyon. Kaya wag kang tatanga-tanga para hindi ka malunod."

Binasa ko siya ng tubig, dahil sa inis. "Try to do the floating, sige na... Walang magagawa ang inis mo riyan." Aniya. I tried but I just failed.

"See? I failed!" Sabi ko.

"Hindi mo lang kaya..."

"Oh, god! That's what I'm saying, kanina..." I said. Napailing nalang siya sa akin.

Sumisid naman ako nang matagal. Nakapikit ang mga mata at nagpalutang-lutang sa tubig. Nagpapadala ako sa tubig. Sa pagsisid ko ng matagal, ay para itong mga luha ko.

Dahil, ganito yata karami ang luha ko. Sa bawat sakit na nararamdaman ko, ay inilalabas ko sa pamamagitan ng pag-iyak. Madalas akong nasasaktan at inilalabas sa pamamagitan ng pag-iyak. Ganito na siguro ang dami ng luha ko.

Pero minsan, ay iniipon ko ang sakit. Dahil ang sabi nila, ay wag mong sayangin ang panahon mo sa pag-iyak o sa sakit.

Para rin itong sakit na inipon ko. Dahil nahihirapan na akong umalis. Dahil nahihirapan ang puso kong humilom nang agaran. Nahihirapan akong biglain ito sa pag-alis. Dahil ang alam ko, ang paghilom ay hindi agaran.

Dahan-dahan lang itong pino-proseso. Dahan-dahan lang ang paghilom nito. Hindi mo namalayan na nakaalis ka na pala. Alam kong sayang lang ang panahon sa pag-iyak, pero wala kang magagawa kung iyon ang hinahanap mo kapag nasasaktan ka.

Masyado kong inipon ang mga sakit, kaya ngayo'y nahihirapan na akong umahon. Ngunit, sinusubukan ko rin dahil sa dulo, ako rin ang magluluksa sa mga sakit na inipon ko. Walang dadamay sa akin, kundi sarili ko lang.

Nang naramdaman kong mauubusan na ako ng hininga, ay agad din ako umahon. Minulat ko ang mata ko at pinunasan ang mukha, hinabol ko naman ang hininga ko. Nakita ko si Zaiden, naroon pa rin sa pwesto niya at nakatingin sa akin.

"Bakit mo ginawa 'yon?" Parang pagalit ang tono niya.

Umiling. "N-nothing, I just want to try it..." Sabi ko. "How many minutes?"

"Five minutos."

Nanlaki ang mata ko, dahil hindi ko inakalang binilang niya iyon. "W-wow! I-i didn't expect na bibilangin mo pala!" Sabi ko, natawa pa ako.

"Tinitignan ko kung hindi ka na humihinga o humihinga ka pa ba..." Sabi niya. Tumango nalang ako.

"Pixie!" Napatingin ako kay Casilla, na papalapit na sa akin. "Are you doing something?"

"None." I said. "What is it?"

"You know what, I want to go home na." Sabi niya.

"Why? Hindi ka nila papauwiin, for sure..."

"Yeah, I know... Kaya mukhang dito ako matutulog..." Sabi niya. Tumango ako.

"Kuya!" Rinig kong sigaw ni Riley sa mga kapatid. "Kuya Zaiden..." Nasa kabilang pool siya, kaya tanaw lang namin siya. Siya lang ang mag-isa roon.