Sunsets Witnesses Everything

22

Burden.

Bahagya akong napalingon sa likod ko. Dahil ramdam kong may nakatingin sa akin. Humarap ako sa kanya. Na sa bulsa ang dalawang kamay niya, habang nakatingin sa akin. "Kung maniniwala ka lang din sa kanila, iwan mo muna ako rito." I said.

"What happened?" Pagtatanong niya, tinabihan niya naman ako.

"Siguro, alam mo naman... Dahil mabilis kumalat ang tsismis." Sabi ko.

"Gusto ko sa'yo mismo marinig..." Sabi niya.

I looked at him. "Bakit? Ano ba sabi nila?" Pagtatanong ko.

"Nasagi mo raw ang base, is that true?"

Napailing nalang ako sa sinabi niya. I scoffed. "What do you think?" Pagtatanong ko.

"I don't think so, kaya nga kita tinatanong... Tapos tatanungin mo rin ako?"

"Promise me, na maniniwala ka sa akin... Na hindi ko iyon ginawa."

"Matagal na akong naniniwala sa'yo."

"When I arrive in the house, I heard Vanna and Velda talking." Sabi ko. I looked at him. "About me. They're talking about me, about sa anak mayaman daw ako, e hindi naman ako mayaman." I scoffed. I'm crying again.

"But you know the most painful part..." Napatigil ako sandali, para pigilan ang hikbing lumalabas. "When no ones believe you, that you didn't do it." I laughed again. "Oh, god! Mismong mga kapatid ko at magulang, hindi naniniwala na hindi ko iyon ginawa." He hugged me tightly. Kinalas niya rin agad iyon, para makapagsalita ako ng maayos.

"Ako lang naman tinuro nina Vanna at Velda na nasagi ko raw ang vase. Edi ayon, ako pa napasama... Ako na iyong pinagbubulungan, pero ako pa nasisi." I chuckled. "I-i want to sleep... I don't want to woke up, when I sleep. I just want to sleep."

"Shh... Don't say that, may iilan pang naniniwala sa'yo." He wiped my tears with his thumb.

"I'm tired of crying..." I said, and chuckled. Kahit may lumalabas na luha sa mga mata ko, ay nagagawa ko pa ring tumawa. Kahit na nanginginig na ako sa lamig, ay nagagawa ko pang mag-stay rito.

He hugged me tightly. Yakap na gusto kong maramdaman kanina. "If you're tired... Just rest, baby... I'm here to take care of you." Sabi niya. And I cried, hindi na napigilan ang paghikbi. "Let's go, nilalamig ka na... Doon ka muna sa kwarto ko." Dagdag niya.

He kissed my forehead, before we walked. He held my hands, para matigil ang panginginig ng kamay ko. Malamig na rin ang katawan ko, dahil sa lamig. Nang nakarating na kami, ay buti nalang ay wala na roon ang mga pinsan at kapatid ko.

Bago kami makapasok sa kwarto niya, ay pinahiram na muna nila ako ng towel para ipunas sa katawan. "Dios ko kang bata ka! Ang lamig-lamig sa labas... Ano bang nangyari?" Niyakap naman ako ni tita, wala siyang pakialam kung basa ako.

"Tita, b-basa po ako..." I said.

"Maliit na bagay lang iyan, kailangan natin mapatigil 'yang panginginig mo!" Sabi niya. "Ano bang nangyari, anak?" Pagtatanong niya kay Zaiden. Sinabi naman lahat ni Zaiden.

"Mga pinsan mo talaga! Hayaan mo na sila, ang maganda maligo ka na... Sa kwarto ka na ni Zaiden maligo, Pagtapos, magpahinga ka muna sa loob ng kwarto ni Zaiden, si Zaiden na ang magpapaliwanag sa mga iyon na hindi mo nga iyon ginawa." Sabi niya, tumango naman ako at mabilis na pumunta sa kwarto.

Habang naliligo ako, ay may kumatok sa pinto. "Vaisley, nandito na gamit mo... Kinuha na ni kuya..."

"H-huh? Iyong bag?"

"Oo..."

Natigil ako ng ilang minuto. I bite my lips. Tinupad niya talaga ang sinabi niya kanina, huh? "O-ok... Pakisabi Thank you!" I said.