Sunsets Witnesses Everything

20

Weird.

"Huy, Aisley!" Rinig kong tawag galing sa likod, pinunasan ko muna ang luha ko bago humarap at ngumiti. Nang humarap ako, ay nakita ko si Samuel. "Hanap ka ni Millanes..." Dagdag niya.

"A-ah, pakisabi may tatawagan lang ako..." Pagdadahilan ko, kahit hindi ko naman alam kung sino ang tatawagin ko at anong gagawin ko pa rito.

"Sunod ka rin do'n, a?" Tumango lang ako at ngumiti, nang nawala na siya sa paningin ko, ay kinuha ko ang selpon 'ko. Hindi ko alam kung sino ang tatawagin ko. I want a person who will listen to me right now. Nang nawala akong mahanap, ay tumingin nalang ako sa buwan.

But I guess, myself and the moon was listening already to my problems. I sighed, lumapit nalang ako sa kanila bago pa pumunta rito si Zaiden. Dahan-dahan lang akong naglakad, at parang napipilitan pang lumapit

Try to act cool, Sunniva. Act like nothing, act like you didn't cry, didn't hurt or anything.

Nakita kong naroon pa rin ang babae, pero lumipat na ito sa isang upuan. Sa tabi ni Zaiden. Pa rin. Tahimik akong umupo at hindi nag-ingay. Pinaglalaruan ko lang ang kamay ko, habang busy pa rin silang nag-uusap.

I was just silent, but there's so many questions in my head. Na hindi ko alam kung kailan masasagot. Hindi ko alam kung aabot ba ng buwan o taon ang mga tanong na hindi pa nasasagot.

I just want to know the answers. Pero bakit hindi madaling sagutin? Bakit umaabot pa ng tamang panahon para lang masagot? But I believe, that there's a reason. Kung bakit sa tamang panahon pa masasagot.

"Terrez..."

Agad naman akong napatingin kay Zaiden. "H-huh?"

"Kanina pa kita tinatawag, hindi ka sumasagot..."

"I-I'm sorry... May iniisip lang." Kung bakit ang sakit nang nakita ko kanina. Kung bakit naging gano'n nalang ang reaksyon ng puso ko. Lahat ng mga 'yan, hindi ko kayang sabihin. Napayuko ulit ako, at nilaro-laro ulit ang kamay.

"Do you want to go home?" Pagtatanong niya sa akin. Umiling lang ako. He held my hands, dahilan kung bakit ako napatingin sa kanya. "Anong iniisip mo? You can tell me..."

Umiling lang ako. Inalis ko ang pagkahawak niya sa kamay ko. "N-nothing... It's just about the moon." Pagdadahilan ko.

"You can tell me, if you want to go home..." Sabi niya. Tumango lang ako at hindi na siya tinignan. Wala naman siyang ginawang masama, hindi ko lang talaga alam kung bakit gano'n ang naging reaksyon ko. It's weird.

Gusto 'ko nang umuwi, makausap siya, matanong kung bakit niya pa ako sinama rito. Pero may kausap siya, kaya hindi ko siya maistorbo.

"Zaiden—"

"So, ano pala balak mo sa future mo?" Pagsingit ng babae, dahilan kung bakit hindi ko na naituloy ang sasabihin.

"Later I'll talk to you, ok?" Napakagat ako ng labi at tumango nalang.

"Hey!" Napatingin naman ako sa nagsalita. Si Autumn.

"Hi..."

"I got something for you, come with me!" Nae-excite na sabi niya. Agad naman akong tumayo at sumunod sa kanya.

"Terrez..." Ipinagwalang bahala ko ang tawag sa akin ni Zaiden, at mukhang hindi naman iyon narinig ni Autumn. Sinundan ko naman siya hanggang labas. May pinuntahan kaming sasakyan, binuksan niya iyon at may kinuha sa loob.

It's a box, it's cookies.

"That's for you! I baked that..." Sabi niya. Ngumiti ako sa kanya.

"Thank you for this, for your effort." Sabi ko.