Diabeł Stróż (zakończona)

» Rozdział 33 «

Otworzyła oczy pół godziny przed budzikiem. Nie wiedziała, ile spała, ale na pewno wiele godzin. Najpierw się przeciągnęła i ponownie przytuliła się do kołdry.

Później wszystko jej się przypomniało. Odrzuciła pościel w bok i wstała z łóżka gwałtownie. Rozejrzała się w poszukiwaniu telefonu, ale nigdzie go nie było. Poddała się, poszła do kuchni i zaczęła przygotowywać kawę. Jednak brak urządzenia doskwierał.
Jak można pić poranną kawę, nie przeglądając portali społecznościowych?

Poszła do salonu, żeby przeszukać kanapę. Zajrzała pod wszystkie poduszki i nic, w końcu podniosła koc i telefon z hukiem opadł na ziemię. Byle szybka była cała. Schyliła się szybko po urządzenie i wróciła do kuchni.

Dolała mleka od kawy, po czym rozsiadła się wygodnie na jedynym tutaj taborecie i odblokowała urządzenie. Olała powiadomienia z Facebooka'a, ważniejsze było sześć nieodebranych połączeń od Marka, w tym ostatnie późno w nocy. Coś się stało? Przeszło jej przez myśl, że może miał jakiś wypadek po drodze, więc szybko kliknęła powiadomienia z WhatsApp.

Marek P 19:30

Mam nadzieję, że nie odbierasz, bo smacznie śpisz, a nie dlatego, że nie chcesz ze mną rozmawiać. Stokrotko, przepraszam, że tak głupio wyszło...

02:15
A teraz mam nadzieję, że się nie odzywasz, bo jesteś na mnie zła, a nie, bo coś Ci się stało. Napisz chociaż, że mam spadać.

Westchnęła ciężko. Faktycznie głupio wyszło, że uciekł i naprawdę ją tym zranił, ale teraz zmiękczył tym, że się martwił.

Spałam tak wiele godzin. Nic mi nie jest i nie jestem zła. ;) Obyśmy jakoś przeżyli ten poniedziałek. ;) Miłego dnia.

Odłożyła telefon na blat i z wiele lżejszym sercem poszła szykować się do pracy. Zanim wyszła, chciała jeszcze wrzucić komórkę do torebki i zauważyła wiadomość od Marka:
Teraz na pewno go przeżyję. ;) Zadzwonię, jak wyjdziesz z pracy.

Wyszła z domu w zimny, ciemny dzień i kierowała się w stronę przystanku, nie wiedząc, że Marek jeszcze trzy razy czytał wiadomość od niej z szerokim uśmiechem na twarzy. Ulżyło mu. Bardzo mu ulżyło.

*****

W poniedziałkowe popołudnie wybrała się w odwiedziny na cmentarz. Ostatnio czuła się za każdym razem inaczej, gdy tu przychodziła. Raz miała wrażenie, że przeszła kawał drogi, żeby później mieć poczucie tkwienia wciąż w tym samym miejscu. Siedziała na niewielkiej ławeczce, dopóki chłód przenikający aż do kości nie wybudził jej z zamyślenia. Rozejrzała się wokół orientując, że zapada zmrok, więc bezpieczniej będzie wrócić już do domu. Dotknęła nagrobnej płyty na pożegnanie, zamiast uścisku ciepłego człowieka. Gdy zdała sobie z tego sprawę, oczy zaszły jej łzami.

To się nigdy nie zmieni. Nigdy już nie poczuje obecności rodziców. A w tej chwili chętnie pokłóciłaby się nawet z ojcem, bo gdy ktoś odchodzi z twojego życia, zawsze zabiera coś ze sobą. Coś, czego nie da się odzyskać.

Wtorkowe popołudnie poświęciła na porządki. Chlew, który zostawiły z Kamilą, szykując się na imprezę, zaczął ją drażnić. A w środę po pracy wybrała się na zakupy, bo lodówka świeciła pustkami. W sumie to zabrakło nawet papieru toaletowego. Jak zawsze uważnie sprawdzała wszystkie ceny. Mogła liczyć tylko na siebie, a że była młoda i wolna, ewentualne nadwyżki wolała wydawać na przyjemności. Jednak zawsze najważniejsze były rachunki. Dopóki nie odłożyła pieniędzy dla Marcela nie pozwalała sobie na nic, kompletnie na nic.