ÖNYARGI

BÖLÜM 9

Gözlerimi birinin bana dokunmasıyla açtım. Şu koluma hafif dokunma olan dokunmadan. Uyurken garip oluyordum, çok daha hassas. Her şeyi hissediyordum. Gözlerimi açtığımda etraf karanlıktı, arabadaydık bunu biliyorum. Yanımda duranın Savaş olduğunu da biliyorum. Ama tedirgindim.
"Noluyor ya?" Bu dediğim 13 yaşında bir kızın atar yapışı gibi olmuştu.
"Şimdi burdan kalkıp, şurdaki 3.eve gireceksin."
Parmağıyla gösterdiği yere bakıp 3.evi buldum. Burası bana çok tanıdık geliyordu ama.
"Neresi burası?" Dedim.
"Arkadaşının evi."
"Neden buraya getirdin?" Sesim ağlamaklı çıkmıştı. Esinin eviydi bunu anlamıştım. Esine güveniyordum onu çokta seviyordum ama bu eve beni getirmesi beni sinirlendirmisti sanırım. Ama Savaşın suçu olmadığını 20 saniyelik sessizlikte düşünmüştüm. Çocuk bunların hiçbirini yapmak zorunda değildi. Başına bir bela almayacağını o da ben de biliyorduk. Ben ise ona teşekkür etmek yerine azalıyordum.
"Özür dilerim. Uykudan uyanınca biraz sinirli olurum." Dedim.
"Sorun yok."
Onun bu kadar havalı davranması beni iyice ona hayran bırakıyordu. Ne diyeceğimi şaşırıyor, heyecanlanıyordum.
"Peki iyi geceler."
"Sizede."
"Unutmadan hırkanı da vereyim." Deyip hırkasını çıkarırken
"Buna gerek yok." Dedi. Gitmek istiyordu. Her cümlemde onu biraz daha oyalıyordum. Bunun için tek bir cümle bile etmeden indim arabadan. Dediğini yapıp 3.eve doğru ilerledim. Esinin ailesi bu saatte evlerine Esinin bir arkadasının girmesini garipseyebilirlerdi. Esini telefonla arayamazdım, şarjım bitmişti. Zillerini çalamazdım, kapı tıklatamazdım. Yine sokakta kalmıştım. Ama şans benden yanaydı ki Esin ben bunları düşünürken kapıyı açmıştı. İkimizde sessiz davranmaya özen göstererek içeriye girmiştik. Odası olarak tahmin ettiğim yere girince de Esin bir şeyler anlatmam gerekiyormus gibi bana baktı.
"Ay çok uzun yarın okulda anlatırım." Deyip sırıttım. Kafasını sallayıp yanımdan gitti. Ne yapacağımı düşünürken elinde bir eşofman altıyla içeri girdi. Esin ciddi anlamda iyi biri. Her şeyi en ince ayrıntısına kadar düşünür. Ona teşekkür ettim halâ bomboş gözlerle etrafa bakınmaya devam ederken
"Sen bu yatakta yat. Annemler senin bu saatte bizim eve geldiğini duyarlarsa seni iyi biri olarak görmez. Onun için sabah erkenden kalkmamız lazım. Sabah kahvaltıya gelmişsin gibi yapacağız." Dediğinde de Esinin açık sözlü biri olduğunu düşündüm.
"Tamam " dedim bende.
Odadan bir kaç yastık ve battaniye aldıktan sonra çıktı.
~~~~
"Gizeem hadii kalkman gerek."
Fısıltıyı duyunca gözlerimi açtım.
"Hah?"
"Hadi kalk."
"Tamam tamam kalktım, ben giyineyim de çıkarım şimdi."
"Çıkmana gerek yok ya."
"Ne bileyim davetsiz misafir gibi olur. Kendimi yüzsüz hissederim."
"Sorun olmaz bence."
Esin de emin değildi. Doğal olarak. Belki başına bu ilk defa geliyordu. Bunu bilemem. Ama yinede ben kendimi rahatsız hissederim.
"Esin sen şimdi çık odadan. Annenleri kontrol etmek için. Ben o sırada giyineyim. Sonra hemen çıkarım evden. Okulda da görüşürüz. Olur mu?"
"Tamam olur öyle yapalım."
Gülümseyip, yanaklarından öptüm. Giyindikten sonra bir hışımla dışarıya çıktım. Nasıl olsa formalarım vardı okula girebilecektim. Yanımda para da vardı. Herhangi bir kafeye girip kahvaltı yapabilirdim. Çünkü çok açtım. Tek sorun başkalarının yanında yemek yiyememdi. Bu huyundan ne kadar nefret etsem de bundan kurtulamıyordum. Karşı kaldırıma geçerken birden fren yapan arabaya bakınca içinden koşarak yanıma gelen anneme baktım. Annem işte bu. Böyleydi benim annem beni bulmasına gram şaşırmamıştım. Hatta sevinmiştim bile. Evde kahvaltı yapabilecektim. Ayrıca duşa girsemde fena olmazdı. Annem eve gidince beni azarlayacaktı. Ama şu an için umrumda değildi bu. Bana sarıldı. Yolun ortasında öylece bana sarılıyordu. Ben onlara halâ kırgındım. Onun için ona sarılmadım. Esneyip taksiye bindim. Annem de binince biraz suçluluk duyduğuna eminim. Eve geldiğimizde ise salonda oturan babamı görünce ortamın gergin olduğunu hissettim. Bu yaptığım onlara cezaydı. Sonuna kadar ben haklıydım. Ama onlar bahane bulacaklardı. Yukarıdaki banyoya çıkmak için merdivenlere yöneldiğimde babamın "Gizem gel buraya." Demesiyle durdum. Koltuklardan birine yayılınca yüzüne baktım.
"Efendim baba."
"Neden kaçtın kızım? Dün akşam neredeydin?"
"Kavga ettiğiniz için kaçtım. Esinlerdeydim."
"Neden Esini aradığımızda yanımda değil dedi o zaman?" Dedi annem, babama doğru konuşarak.
"Kacta aradınız ki?" Dedim. Annemle konuşmaya başlayınca babam araya girdi.
"Bunların önemi yok. Bir daha kaçmayacaksın. Artık 7 yaşındaki çocuk değilsin. Bir şeyleri anlamaya başlamam gerek."
"Haklisin. 7 yaşımdayken beni kandırması daha kolay oluyordu. Anlıyorum artık. Anladığım için de suçlu oluyorum."
"Neyi anladın da, neden gittin?" Dediğinde göz devirdim.
"Kavga ettiniz annemle baba. Biliyordunuz benim bu konuda hassas olduğumu. Küçükken ben size çok söyledim. Kavga ederseniz neler olabileceğini size çok tekrarladım."
"Kavga ettiğimizi nerden çıkardın?"
"Duydum."
"Hiç mi düşünmedin belki kavga değildir diye?"
"Birbirine bağıran bir çift, kaç gündür sürekli birbirine bozuk atan bir çift, daha bir çok şey var. Her neyse okula geç kalacağım. Kavga etmezseniz yapmam bende bu yaptıklarımı."
"Akşam gelince tekrar konuşacağız."
Kafamı salladım. Tabi ki konuşmayacaktık. Akşam bir bahane bulup odama çıkacaktım. Bunun için hemen duş alıp yemeğimi yedikten sonra gittin okula.