ÖNYARGI

BÖLÜM 10

Okula gittiğimde Esine baştan sona kadar her şeyi anlattım. O da "Sana bir şey anlatacağım." Diyordu sürekli, ama tam anlatacağı zaman ya tenefüs bitiyordu ya da hiç olmadık bir şey oluyordu. Merak etmiştim. Ama anlatmayınca da meraktan ölmüyordum. Savaşı gün boyunca bir kez bile görmemiştim. Son derse girmeden önceki tenefüs Esin anlatacağını anlatmaya başlamıştı ki sınıftan içeri Gamze girdi. Herkes meraklı gözlerle ona bakarken Esin ve bende ona bakmıştık. Gamze Egemeni uyandırıp
"AYRILDIK." diye bağırmıştı. Herkes şaşkın gözlerle onlara bakarken Egemen yerinden kalkıp Gamzeyi belinden tutarak sınıftan çıkarmıştı. Kendi de çıkmıştı tabi. Ne konuştuklarını ben de merak ediyordum. Gamzenin Savaştan hoşlandığını düşünüyordum çünkü. Ayrılmamaları gerekiyordu. En azından şimdilik. Koridordan gelen sesle merakım daha da artmıştı. Esin ve ben sıradan fırlayıp koridora çıktık.
Ve saatlerdir göremediğim Savaşı yine Egemenle kavga ederken görmüştüm. Gamze tüm yapmacıklığıyla kavgayı ayırmaya çalışıyor gibi yapıyordu. Egemenin sinirlendiğini görüyordum. Savaş onun aksine sakindi. Tepki vermiyordu. Egemen Savaşı dövdüğünü sanıyordu. Gamze, Savaşın ve Egemenin kendisi için kavga ettiğini düşünüyordu. Bu kötü olmuştu gerçekten. Savaşı da anlamak güçtü. İstese şu an Egemeni öldüresiye döverdi. Neden tepkilerini sadece kendini korumak için veriyordu anlayamıyordum. Hocalar artık ikisinden bıktığı için gelmiyorlardı bile. Birinin olaya müdahale etmesi gerektiğini düşündüğüm için yanlarına gittim. Ama iyi ki Esin beni tutmuş. 2 saniyelik sarsılmadan sonra Esine baktım.
"Gidersen kötü olacak."
"Ama Esin, Savaş ölecek biraz daha böyle durursa."
"Sen yine de boşver."
"Bence yapmalıyız bir şeyler."
Kolumu bıraktığında etrafa tekrar baktım. Birbirine girmiş iki kişi, utanmasalar patlamış mısır alıp karşılarında kavgayı izleyecek büyük bir topluluk, kavgayı ayrılabileceğini düşünen Gamze ve arkalardan bir yerlerden gelen saçlarını kestirmiş, hafif kel, okul forması giymiş, çoğumuzdan uzun boylu, gözlerinden bile öfke okunan, korkunç bir çocuk...
Bu çocuğu görünce çoğu kişi sınıfa girince Egemen Savaşa vurmayı kesti. Savaş zaten tepki vermediği için kavga durmuştu. Neyse ki Egemen ve sonradan gelen çocuk, Savaştan az daha kısalardı. Savaş, Egemenin aksine hiç korkmuyordu. Egemen korkudan ne yapacağını şaşırmış Gamzeye bakıyordu. Bu çocuğun kim olduğunu öğrenmek için Esine baktım.
"Baran." Diye fısıldadı. Korkutucu. Baran bize bakınca kulaklarının sapasağlam olduğunu düşündüm. Ondan gözlerimi kaçırıp tekrar Savaşa baktım. Savaş bana bakıp sınıfa girmemiz hakkında kafasıyla bir işaret yaptı. Nedenini sorgulamadan girdik içeri.
"Kıyamet kopacak dışarıda." Deyince Esin, ona baktım.
"Nolduğunu halâ anlamadım ki."
"Barandan korkmayan tek kişi Savaş, Savaştan korkmayan tek kişi de Baran."
"İyi de bu, Egemenle Savaşın kavgası. Barana ne?"
"Okuldaki tüm kontrolü Baran sağlamaya çalışıyor."
"Aman her neyse. Sen artık anlat anlatacağın şeyi."
Dediğimde artık anlatmaya başladı. Benim kaçtığım gün, rüyasında Onuru görüp, Onurla konuşmuş. Bir zamanlar rüya tabirlerine takmış biri olarak rüyası hakkında kısa bir yorum yaptım. Taktığım tek cümlesi
"Git buradan ufaklık. Canın acır beni bırak."
Bu cümlesi olayları baya etkiliyordu. Onur boyundan büyük işlere karışıyordu, orası kesin. Ama Esin ve Onur birlikteliğinden Esine zarar gelebilirdi. Şimdilik Esine bunu söylemek istemedim, sonuçta Esin Onurun imkansız olduğunu biliyordu onun için. Son ders olduğu için ve sınıfımızın önünde kavga olduğu için hoca derse girmemişti. Çıkışta ise Savaşı hiç görememiş eve gitmiştim. Eve gittiğimde annem ve babam olmadığı için direkt odama geçip yattım. Aklımda tek bir şey vardı. Savaş kavga sırasında benim içeri girmem hakkında işaret verirken gayet samimiydi. Beni önemsiyor muydu? Yoksa herkese mi yapmıştı? Baran Savaşa bir şey yapabilmiş miydi? Yoksa Savaş Barana bir şey yapmış mıydı?