BEYOND THE JOURNEY [Completed]

အပိုင်း(၂၂)

(Unicode)

နွေအလင်းသည်ကျိုးတိုးကျဲတဲပြုကာ
သစ်ပင်ကြီးများ၏အရွက်များကြားထဲမှ
မြေပြင်ပေါ်သို့ နေရာစိပ်စိပ်ဖြာကျလျက်။
တောတောင်ရေမြေရှိသည်ဟုဆိုသော်ငြား
နေ့ခင်းမွန်းတည့်ချိန်၏အပူရှိန်မှာတော့
မသက်သာလှပေ။

ဖီးသင်ထားခဲ့သောဆံပင်များဆီမှ ချွေးစက်တို့က
ဂျုံးဂု၏နားထင်ပေါ်အထိပင်စီးကျလာခဲ့သည်။
ခြံထဲသို့ဝင်ရောက်လိုက်ချင်းချင်းပဲ အပူဓာတ်က
သိသိသာသာလျော့ကျသွားသလိုရှိ၏။

သို့သော်ဂျုံးဂုစိတ်တွေကတော့အေးမနေခဲ့။

ထမင်းကိုအိမ်မှာစားလို့ရရဲ့သားနဲ့တစ်ယောက်တည်း
မစားဘဲ အလုပ်သမားအဖွဲ့နဲ့သွားရောစားသည်
ဟူသောသတင်းကို အပြင်ကပြန်ရောက်ရောက်ချင်း
ဂျုံးဂုကြားလိုက်ရသည်။ တစ်ကိုယ်လုံးနွမ်းနယ်
ပင်ပန်းနေတဲ့ကြားထဲကပင် ရေအရင်မချိုးဖြစ်
တော့ဘဲ အိမ်တော်အနောက်ဘက်ရှိ အလုပ်သမား
တန်းလျားထဲသို့ သူဦးတည်လိုက်တော့သည်။

လူများလေလေ၊ထိခိုက်မှု့များနိုင်လေလေဖြစ်သည်။
ထို့ကြောင့် ထယ်ယောင်းဘယ်ကိုမှမသွားဖြစ်အောင်
ထယ်ယောင်းဘေးမှာ သူတတ်နိုင်သလောက်
ရှိနေပေးခဲ့တာ။ သူအပြင်ခဏလေးသွားမိသည့်
အချိန်မျိုးကိုတောင် သည်းမခံနိုင်တဲ့အိမ်ပြေးလေး
ကြောင့် ဂျုံးဂုခြေလှမ်းတွေက မြေပြင်ကို
ခပ်ကြမ်းကြမ်းချနင်းမိလျက်သား။

ဟေးလားဝါးလားအလုပ်သမားများဆိုလျှင်
ပိုဆိုးသေးသည်။ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်
အရိုက်အပုတ်တွေကမပါမဖြစ်။ စနောက်ရင်းဖြင့်
လွန်လာလျှင် ရန်ပွဲဖြစ်ဖို့က သေချာသလောက်
ရှိသည်။

" ငါ့ကိုဘယ်တော့မှကောင်းကောင်းပေးမနေဘူး "

သူ့ရင်ထဲမှာအပူလှိုင်းလေးကတငွေ့ငွေ့။
ထိုဇောနဲ့ပင် အလုပ်သမားများကြားထဲသို့
ဂျုံးဂု မျက်လုံးဝေ့၍ရှာလိုက်တော့ ထမင်း
ပန်းကန်လုံးပေါ် မျက်နှာအပ်မတတ်
ပလုတ်ပလောင်းစားနေတဲ့ ထယ်ယောင်းကို
တွေ့လိုက်ရသည်။ တူကိုနည်းနည်းလေးမှ
အငြိမ်မထားဘဲ ဟင်းကိုညှပ်လိုက်၊ ထမင်းကို
ညှပ်လိုက်ဖြင့် မြိန်ရေရှက်ရေစားလျက်ရှိ၍
လုံးတစ်နေတဲ့ပါးလေးနှစ်ဖက်မှာ အထင်အရှား။