BEYOND THE JOURNEY [Completed]

အပိုင်း (၈)

(Unicode)

မေပယ်ပင်ရွက်တို့သည် ထယ်ယောင်းခန္ဓာကိုယ်
ပေါ်သို့ တလွင့်လွင့်ကြွေဆင်းနေခဲ့သည် ။
ကြယ်သီးမရှိတော့သော အင်္ကျီအောက်အနားစက
ကွဲထွက်နေပြီး လေတိုးဝှေ့တိုင်းမှာ တဖြတ်ဖြတ်
လန်နေတော့သည် ။ ဗိုက်စူစူလေးပေါ်သွားတိုင်း
ထယ်ယောင်းမှာ ကိုယ့်ဘာသာပြုံးစိစိရယ်ရင်း
ရှက်ရှက်နှင့်ဖုံးရသည်က ခဏခဏ  ။

" ထယ်ယောင်းရေ ကားပေါ်ကိုပစ္စည်းတွေ
  တင်မယ် "

" ဟုတ်ကဲ့ အစ်ကိုဆယ်ဟူ "

ထယ်ယောင်းက ခေါင်းသွက်သွက်ငြိမ့်ပြလိုက်ပြီး
ဆာကူရာ၏အထုတ်အပိုးများ , သစ်သီးခြင်းများနှင့်
အခြားသောအိတ်မျိုးစုံတို့အား ကားပေါ်သို့
တင်ပေးနေခဲ့သည် ။ အမှန်တိုင်းပြောရပါမူ
အစ်ကိုဆယ်ဟူ့အနားနေပြီး တောက်တိုမယ်ရ
လုပ်ပေးရတာက ပိုပြီးလူပင်ပန်းမှန်း ထယ်ယောင်း
သိသည်  ။ အလုပ်သမားအဖွဲ့နှင့်ဆိုလျှင် ကိုယ့်
တာဝန်ပြီးပါက နားနေ၍ရသော်လည်း အစ်ကို
ဆယ်ဟူနှင့်ကတော့ ဟိုသွားဒီလာနဲ့ ထမင်းတောင်
စားချိန်သိပ်မရပေ ။ ဒါပေမဲ့ ထယ်ယောင်း
ပျော်သည် ။ လူပင်ပန်းပေမယ့် စိတ်လွတ်လပ်သည့်
အပြင် ရင်းနှီးတဲ့လူတစ်ယောက်ရှိသေးပါလားဆိုသော
အသိက ထယ်ယောင်းကိုအားတက်စေသည် ။

" အစ်ကို ပစ္စည်းတွေအကုန်တင်ပြီးပြီ "

" ကျေးဇူးပဲနော် ထယ်ယောင်း "

ဆာကူရာက ငွေမျှင်ရောင်အိတ်ကလေးကို
ကသုတ်ကရုတ်လွယ်ရင်း ရောက်လာပြီးဆို၏။

" အာ မလိုပါဘူး  ။ ဒါကျွန်တော့်အလုပ်ပဲကို "

ဆာကူရာ့ဘေးတွင်တော့ ဘယ်သူ့ကိုမှမကြည့်ဘဲ
သူ့ဆံပင်ကိုသူ တသသလုပ်နေသောဂျုံးဂု  ။
လက်ကိုအာငွေ့ပေးလိုက် , ဆံပင်ကိုဖိချလိုက်နဲ့
အလုပ်ရှုပ်နေတုန်း  ။

" ကျွန်မ ရှင်နဲ့ပြန်တွေ့ချင်သေးတယ်နော် "

ဆာကူရာက ထယ်ယောင်းကို ဝမ်းပမ်းတနည်း
မျက်လုံးတွေနဲ့ကြည့်ရင်းနှုတ်ဆက်နေခဲ့သည်။

" တွေ့ တွေ့ရမှာပါ "

" ရှင်သိလား ။ အခုကခေတ်ပျက်ကြီးလေ ။
  ဘယ်သူ့လက်ချက်နဲ့မဆို သေသွားနိုင်တယ် ။
  ဘယ်နားမှာများ သေနတ်နဲ့အပစ်ခံရမလဲ ။
  ဘယ်သူ့ဓားအောက်မှာအသက်ပျောက်နေမလဲ ။
  ဘာကိုမှ ကြိုမသိနိုင်တဲ့ အနာဂတ်ကြီးမလား။
  ရှင်တစ်ခုခုဖြစ်သွားလို့ ကျွန်မနဲ့မတွေ့ရတော့ရင် "