BEYOND THE JOURNEY [Completed]

အပိုင်း(၃၂)

(Unicode)

" ဝင်လာစေချင်တယ် "

သူမျှော်လင့်ထားသလိုစကားရိုင်းရိုင်းတွေ
ထယ်ယောင်းနှုတ်ဖျားမှထွက်မလာ။

နူးနူးညံ့ညံ့လေးတောင်းဆိုနေပုံက လေရူးတွေ
ကြောင့် မြေပြင်ပေါ် ဝဲလွင့်သွားရသော
သစ်ရွက်ခြောက်ကလေးများထက်
တိုးတိတ်ညှင်သာသည်။ သူ့မျက်နှာကို
ရှက်ဝဲဝဲဖြင့်ကြည့်နေပုံလေးကလည်း
ထွက်ပြူစရွက်နုငယ်လေးများလို အထိအခိုက်
တစ်ချက်လေးမှာတင် ပဲ့ကြွေသွားမလားထင်ရသည်။

ထယ်ယောင်းဟာ တင့်တင့်တယ်တယ်လေးနဲ့ကို
ပွင့်လန်းသောကြာပန်းလေးပမာ။ ဝင့်၍ကြည့်သော
ညို့မျက်ဝန်းတွေကို ဂျုံးဂုမလွန်ဆန်နိုင်သည့်အဆုံး
ခါးကျဥ်ကျဥ်လေးကိုဖိကိုင်လိုက်တော့သည်။

" အာ့ "

သူတိုးဝင်လိုက်တာနဲ့တစ်ပြိုက်နက် သည်းခံရ
ခက်သောအသံအက်အက်ကလေးက
ထွက်လာခဲ့၏။

သားပုခက်ကလေးဆီလှမ်းကြည့်ကာ အံကြိတ်
လိုက်သောကြောင့် သားနိုးသွားမှာလည်း
စိုးပုံရသည်။ နို့အဝစို့ပြီးလျှင် ဆင်အော်တာတောင်
မနိုးသောသားကို သူမို့လို့အစိုးရိမ်လွန်နေတာ။
ပြီးတော့ သားပုခက်ကလေးကသူတို့အိပ်ရာနဲ့
တော်တော်ဝေးဝေးမှာ။ ထို့ကြောင့်တော်ရုံ
အသံလောက်ကတော့ သားနားဆီတိုးမပေါက်နိုင်ပေ။

ထယ်ယောင်းသည်ဘယ်တော့မှ ကျယ်ကျယ်
လောင်လောင်အော်မညည်းတတ်ဘဲ ခံစားချက်
တွေကိုကြိတ်မှိတ်သည်းခံလေ့ရှိသောကောင်လေး
ဖြစ်သည်။ ဒီနေ့မှာတော့ထိုသည်းခံနိုင်ခြင်းတွေရဲ့
တခြားတစ်ဖက်ကိုခွာချဖို့ဂျုံးဂုဆုံးဖြတ်ထား၏။

" သားနိုးမှာမဟုတ်ဘူး "

ထယ်ယောင်းလက်ကလေးကို ဂျုံးဂုဆွဲဖယ်
လိုက်ကာ နှုတ်ခမ်းသိပ်သိပ်ပေါ်သို့အကြင်နာတွေ
ဖလှယ်ရင်း လှုပ်ရှားမှု့ကိုစတင်လိုက်တော့သည်။
သူ့အတွက်ဆိုပြီး ထယ်ယောင်းကိုယ်တိုင်
ပြင်ဆင်ထားသော လမ်းကြောင်းလေး
တစ်လျှောက်ကို တိုးတိုက်နေရသည်မှာ
စိတ်ကျေနပ်မှု့ကြီးစွာရစေသည်။

ဟားးး

ဂျုံးဂု၏မာန်တင်းသံတို့က ဟိန်းခနဲ။
ကျယ်လောင်သောအသက်ရှူသံပြင်းပြင်းတို့က
သူ၏ပါးစပ်အတွင်းမှ တပ်မက်စွာအံကျလာခဲ့သည်။
လျှာဖျားနဲ့မွေနှောက်မိသော အာခံတွင်းလေးကမူ
အနမ်းနင့်နင့်တွေကို တစ်ချက်ကလေးမှမငြင်းဆန်ဘဲ
သူ့လျှာတွေရဲ့ရစ်နှောင်စုပ်ယူမှု့အတိုင်း အမှီလိုက်
ပေးနေသည်မို့ မျက်နှာလေးတစ်ပြင်လုံးမှာ
ချယ်ရီရောင်သန်းနေတော့သည်။