Sevgilim Asker

14. Bölüm

Hava kararmak üzereydi Alp daha iyi olmuştu.
O içeride film izlerken ben odamda telefonla oyalanıyordum başım çok ağrıyordu.

"Ece bakar mısın? Televizyon kapandı açılmıyor"

"Geliyorum" yataktan hafifçe doğruldum. Ve yavaşça ayağa kalktım başım dönüyordu. Yavaşça Alpın yanına doğru ilerlerdim. Sonunda içeri girmiştim başımın dönmesi artmıştı. Ayakta duramıyordum. Alpın konuşma uğultuları geliyordu. Onu net duyamıyordum. Etrafa baktığımda ise her şey dönüyordu. Ve etrafı bulanık görmeye başlamıştım.

Bir kaç adım atmaya çalıştım ama sendeledim daha fazla ayakta duramadım ve kendimi boşluğa bıraktım.

Alpten

Televizyonu açamayınca Ece'yi çağırdım oda gelmeyi onaylamıştı. Çok yavaş geliyordu. İçeri girdiğinde kendinde değil gibiydi kötü gözüküyordu.

"Ece iyi misin?" Cevap yok.

Cümlemi tekrarladım sonrasında Ece elini başına koydu adım atmak istedi ama sendeledi. Yavaşça yatağımdan doğruldum yolunda gitmeyen bir şey vardı. Ayağa kalkıp Ece'ye doğru yürüdüm. Daha fazla ayakta duramadı ve benim kollarıma düştü.

"Ece!" Bayılmıştı! Kollarımın arasına düşmüş bayılmıştı.

Ne yapacağım hakkında bir şey bilmiyordum. Hemen telefonuma uzanıp ambulansı aradım. Adresi verdim ve telefonu kapattım. Ayıltmaya çalıştım ama ayılmıyordu. Bir süre sonra ambulans gelmişti.

"Ne oldu?"

"Bilmiyorum, gayet iyisi bir anda bayıldı"

"Bir hastalığı var mı?"

"Bilmiyorum. Yok galiba"

Kucağımdan Ece'yi almış sedyeyle yatırmışlardı. Sonra evden çıkıp ambulans arabasının içine koymuşlardı. Bende hızla ayakkabımı giyip ambulansın yanıma girdim.

"Nesi oluyorsunuz?"

"Arkadaşıyım"

"Peki gelin" bende Ece'nin yanına geçtim.

Hastaneye vardıktan sonra Irmağı aradım ailesi İstanbuldaydı meraklandırmak istemedim.

"Alo, Irmak"

"Efendim Alp"

"Irmak Ece bayıldı!"

"Ne?! Ciddi misin?"

"Evet bir anda bayıldı"

"Tamam ben hemen geliyorum konum at" telefonu kapattım konumu attım.

Bir süre sonra Irmak geldi. Çok telaşıydı rengi bembeyaz olmuştu.

"Alp nasıl oldu?!"

"İçerdin onu çağırdım. Geldiğinde kötüydü sonra ise bayıldı"

Konuşurken doktor geldi.

"Hastanın nesi oluyorsunuz?"

"Arkadaşıyız" dedi Irmak.

"Aniden bayılmasının nedeni" tam cümlesini tamamlarken Irmak söze atladı.

"Ee tamam doktor bey biz sonra konuşuruz. Siz   Ece ile ne zaman görüşürüz onu söyleyin"
Bir şey oluyordu ama bakalım.

"Peki hastamız biradan kendine gelir" ve doktor gitti.

Yaklaşık yarım saat sonra tekrar doktor geldi.

"Sırayla gire bilirsiniz" ve doktor tekrardan gitti.

"Irmak sen içeri gir  ben sonra girerim"

"Tamam"

Ece'den

Etraf sesizdi gözlerim açılıp kapanıyordu. Başım ağrıyor, kuşağım çınlıyordu.  Gözlerimi tam açtığımda hastanedeydim kolumsa serum vardı. Nasıl buraya gelmiştim hiç bir fikrim yoktu. O esnada kapı açıldı Irmak gelmişti.

"Bebeğim ne oldu sana?"

"Şey"

"Anlatma boşver. Nasılsın?"

"İyiyim ne oldu bana?"

"Bayılmışsın, kanserden dolayı"

"Alp nerede?" Sessizce sormuştum.

"Dışarda çok korkmuş" sanki bir şey ima eder gibi gülümsüyordu.

Konuşmamızın ardından doktor içeri girdi.

"Nasıl hissediyorsunuz?" Nasıl olduğum hakkında hiç bir fikrim yok. Ne iyiyim ne kötüyüm.

"İyiyim"

"Tamam o zaman serum bittikten sonra çıka bilirsiniz"

"Irmak hanım konuşa bilir miyiz?" Başımla gitmesini söyledim ve doktor ve Irmak odadan çıktı.

Irmak gittikten sonra Alp odaya geldi. Çok korkmuşa benziyordu.

"Ece nasılsın? Bir anda ne oldu sana?"

"İyiyim, kaç gündür iyi uyuyamıyorum bu yüzdendir" kanser yüzünden diyemezdim.

"Çok korktum, yani şey bir anda bayıldım diye" güldüm.

Irmaktan

Doktorla odadan çıktıktan sonra doktorun odasına gittik.

"Arkadaşınız kanser, kalp kanseri durumu ne iyi ne kötü kanser tüm bedene işlememiş ama tedavi etmesek tüm vücuda yayılır. Maalesef kansere henüz  tedavi bulunamadı. Elimizden geleni yapacağız. Kendini üzmesin dirençli olması lazım. Yemek daha fazla yesin soyacağı kadar. Vitamin olarak meyve çok tüketsin"

Sonra odadan çıktım gözlerim dolmuştu. Ece kalp kanseriydi. Ağlamamam lazımdı ama göz yaşlarım akıyordu. Lavaboya gittim. Yüzümü yıkadım ağladığım belli olmuyordu. Ve koridorda yürümeye başladım sanki adım attıkça ondan uzaklaşıyordum. En sevdiğim arkadaşım, kardeşim kanser en olmaz dediğimiz şey olmuştu.

Oy?

Hikaye nasıl gidiyor? Beğendiniz mi?