Uitbuikend zitten we een paar uur later in de leerlingenkamer. Waar het schemerig, vochtig en toch aangenaam warm is.
"Kijk wat ik heb gekocht bij Tovertweelings!" Matthias gooit wat snoep op de tafel, en we scharen ons eromheen.
Vreemd uitziende en gekleurde snoepjes liggen verspreid. Ik pak een rond exemplaar dat van tafel dreigt te rollen, "hebben ze weer nieuw spul?"
"Die laat je van kleur veranderen!" zegt Matthias opgewekt, "ik dacht dat we het een en ander wel in konden zetten voor bij onze examens ofzo. Als onze hele klas ineens stippen krijgt-"
"Dan loop je de kans dat we dat hele examen niet meer mogen doen," snel leg ik het snoepje terug bij de rest, "dat risico ga ik niet lopen."
Albus grinnikt en pakt een toffee, "daar sluit ik me bij aan, te riskant man. Hooguit bij een van de lessen, we komen nu al om." Hij zwaait met zijn rooster, en meteen worden we daardoor herinnerd aan de bergen huiswerk die we gaan krijgen. Met een luide kreun leun ik tegen de bank, "nachten doorhalen, de bibliotheek onveilig maken, rollen met perkament erdoorheen jagen en een stuk of tien flesjes inkt naar de klote."
"Laat het maar aan Malfidus over om te beginnen over de troep die we achterlaten door al het huiswerk," lacht Claire, en ze geeft me een duw, "man, bedenk hoe paniekerig je de docenten kan krijgen!"
"Denken jullie echt dat deze snoepjes niet herkend worden door Professor Wemel?" vraag ik met een halve lach, "come on, het is zijn jongere broertje die die hele tent runt! Hij heeft zich vást ingelezen in alle nieuwe snoepjes die George uit zou gaan brengen. Hij is niet achterlijk."
"Oh ja, alsof George zijn oudere broer gaat vertellen welke nieuwe snoepjes en drankjes hij op de markt gaat brengen," brengt Lukas in.
Ik schop hem met mijn voet, "hallo, hij is Professor Transfiguratie? Jij denkt echt dat hij geen manieren heeft om ongezien de winkel binnen te gaan, als een zogenaamde leerling informatie binnen te harken en weer weg te gaan, om vervolgens zijn bevindingen met zijn collega's te bespreken?" uitdagend kijk ik mijn vrienden aan.
Albus zucht op een gemaakt dramatisch toontje, "hoezeer ik het ook niet zou willen, Scor heeft een punt," zegt hij. "Ik ben een halve Wemel, dus ik ken mijn familie. Bill is een relaxte gast, maar hij is niet achterlijk."
Matthias gromt, "jullie zijn nog net geen getrouwd stel."
Albus schiet in de lach, "Matthias! Alsjeblieft zeg!" hij reikt over tafel en pakt opnieuw een van de snoepjes, "wat we wel kunnen doen," zegt hij langzaam, "is deze snoepjes aan de eerstejaars geven. Zogenaamd als- welkom?"
Meteen grist Lukas een handvol van tafel en springt op, "ik doe mee!"
Matthias en Albus rennen met de snoepjes omlaag naar de slaapvertrekken. Claire, Georgia en ik kijken ze na.
Georgia kijkt me aan, "vergis ik me? Of zou jij het helemaal niet zo erg vinden om met Albus te trouwen?" ze wiebelt met haar wenkbrauwen, en Claire stikt bijna in haar slok thee omdat ze in de lach schiet.
Stille Georgia, altijd oplettend en mist geen enkel detail.
Ik glimlach, "ik heb geen idee waar je het over hebt," zeg ik, en ik sta op, "slaap lekker dames. Bereid je maar voor, morgen begint de hel die het vijfde jaar wordt genoemd." Even nog zwaai ik voor ik naar beneden wandel en mijn bed opzoek.
"Toen ik zei "de hel die het vijfde jaar wordt genoemd" bedoelde ik dat niet letterlijk," grom ik drie dagen later.
De laatste keer dat mijn tas zo zwaar was, was in mijn eerste jaar, omdat ik zo graag alles wat er te leren viel wilde leren. Waardoor ik altijd teveel mee zeulde.
Nu heb ik er niet om gevraagd, maar er steekt een verfomfaaide veer uit mijn tas en een paar perkamentvellen die sipjes naar de grond hangen en dreigen te vallen. Met geweld prop ik ze terug.
Albus loopt naast me, en houdt zijn pas wat in als ik aan het stoeien raak met mijn tas.
"Kun je dat niet beter tijdens het eten doen?" oppert hij logisch, "we zijn nu toch al bijna bij de grote hal." Hij knikt met zijn hoofd en ik loop naar hem toe.
Regen klettert op het dak, en ik kijk naar boven. Onze eerste les na de lunch is Verzorging van Fabeldieren.
"Ik hoop dat jullie warme kleren mee hebben," ook Lukas wijst naar het plafond. "Het weer zit niet mee."
"Net als Scor's tas," lacht Al, die een eitje voor op zijn toast snijdt.
"Ik neem mijn tas echt niet mee naar buiten zo hoor," zegt Claire, "en mijn huiswerk naar de klote helpen zeker? Dacht het niet."
"Wat een geklaag vandaag," Daniël Kwast komt bij ons zitten, met een grijns op zijn gezicht, "gezellig hè, het vijfde jaar?"
Vernietigend kijken we hem allemaal aan, en hij barst in lachen uit, "je went er snel genoeg aan," zegt hij, "je went aan het gesjouw en je raakt het gewend dat je twee tot drie keer zoveel huiswerk krijgt. Jullie moeten je toch gaan oriënteren op de toekomst."
"Ik wist niet dat jij zo'n duur woord kende," bromt Al.
"Of uit kon spreken," voeg ik daaraan toe, wat resulteert in een grote groep vijfdejaars die hem vierkant uit zitten te lachen. Beledigd kijkt hij ons aan terwijl hij nuffig thee voor zichzelf inschenkt.
Kwast doet altijd alsof hij alles beter weet dan de rest. Of mensen die jonger zijn dan hij. Toevallig omdat hij een jaar ouder is dan wij. Maar we weten wel beter, hij probeert krampachtig beter te zijn dan zijn vader, die net als die van mij een complete klootzak was in hun schooltijd.
Een meeloper en een pestkop. Het is niet alsof zijn vader heel veel veranderd is, nog steeds neigt hij ernaar het altijd met mijn vader eens te zijn. Zelfs als zijn gezicht iets heel anders laat zien.
Hoe Kwast ooit een vrouw heeft gevonden die zich aangetrokken genoeg voelde tot Daniëls vader zal me altijd een raadsel blijven. Zijn ouders zijn ook al lange tijd niet meer bij elkaar.
"Doe maar zo," zegt hij op net zo'n toontje als dat hij zijn thee inschonk, "jullie komen jezelf echt nog wel tegen hoor. En als je dan tegen de lamp loopt-"
"Dan hang ik die lamp hoger,' valt Albus hem in de rede, "bedankt voor het advies."
Opnieuw gelach, en Daniël zucht diep, "dan luister je toch niet joh."
"Luister eens, we zijn moe, we hebben fucking veel huiswerk, én we moeten zo dat rotweer in," zeg ik, "we hebben nu even ons klaaguurtje."
Daniël geeft het op, hij staat op en gaat verderop bij zijn vrienden zitten. Vast om ze álles over "die irritante vijfdejaars" te vertellen, want zo'n mannetje is het dan ook wel weer.
"Nou, zijn we er klaar voor?" vraagt Matthias, "ik niet namelijk, maar als we er met zijn allen niet klaar voor zijn is het beter te doen."
Tassen worden weer gepakt, en ons mentaal voorbereidend lopen we naar de voordeur.
