Scorpius Malfoy: The Prophecy

Christmas

Nadat we een beetje zijn opgewarmd en bijgekomen, begint iedereen langzaamaan weer in groepjes uit elkaar te vallen om te kletsen.

Ik help Ginny met het klaarzetten van al het lekkere eten.

Dirk heeft zijn, binnen de familie, beroemde gehaktballen gemaakt, en ik zet de taart die mijn moeder heeft gebakken ook op tafel.

"Mijn moeders pompoentaart," zeg ik tegen Ginny, "ze heeft nooit het recept vrij willen geven."

"Groot gelijk!" lacht Ginny, "ik heb ook een paar recepten die ik pas vrijgeef als ik dood ga. Eerder krijgt niemand ze in handen."

"Kan ik ook helpen?" Albus komt even om de hoek kijken.

"Nee hoor lieverd," glimlacht zijn moeder, "wij redden het prima samen, toch Scorpius?"

"Hmhm," knik ik.

"Of je wilt per se willen helpen?' gaat Ginny nuchter door, en ze kijkt haar zoon aan. Ik zie hem rood worden.

"Nee, laat maar," mompelt hij, hij draait zich om en loopt weg. Met een opgetrokken wenkbrauw kijk ik hem na.

"Hij raakt nooit uitgepraat over je, Scorpius."

Geschrokken draai ik me om, Ginny staat me met een glimlach aan te kijken. En iets zegt me dat ze veel meer met die glimlach bedoelt dan alleen vriendelijkheid.

"Hij is echt op je gesteld. En ik moet zeggen; Harry en ik ook. Je bent een deel van de familie."

"Ginny-" begin ik en mijn hart roffelt in mijn keel. Ik pak de bak salade aan die ze me aangeeft, en nieuwsgierig kijkt ze me als antwoord aan.

"Eh- denk je- denk je dat Albus-"

Ze blijft me aankijken en ik word er nerveus van, "laat maar," mompel ik, snel draai ik me om en zet de bak op tafel. Voor ik weer naar haar terugloop.

"Je hebt een goede invloed op Albus," zegt Ginny, "toen we hem voor het eerste jaar afzette maakte hij zich echt heel erg zorgen over in Zwadderich geplaatst worden. Als enige Potter uit de familie. Jij hebt het accepteren dat hij daar thuishoort makkelijker gemaakt voor hem," ze leunt tegen het aanrecht en kijkt me weer aan, "daar zijn we je dankbaar voor."

Halfslachtig haal ik mijn schouders op, "niets te danken, Ginny. Hij kwam bij mij in de coupé terecht en daar is alles begonnen. Ik ben hem dankbaar dat hij me nooit met de nek aankeek vanwege mijn familiegeschiedenis, en naam, natuurlijk. Ik weet hoe Harry en mijn pa waren op school."

"Als olie en vuur die twee," zucht Ginny, "en toen moesten ze ineens samen gaan werken op het Ministerie. Die dag kwam Harry chagrijnig terug,' Ginny lacht eventjes, " "samenwerken met mijn gezworen vijand lieverd!"," bootst ze de stem van haar man na. Ik grinnik, en kijk even om naar die man in kwestie.

Het is maar een fractie van een seconde. Een achteloze beweging, of zelfs misschien maar een gebaar. Maar- hij wrijft op precies het moment dat ik kijk even over zijn voorhoofd, precies over de plek van zijn litteken...

"Hij wilde natuurlijk niets horen toen ik zei dat ik toch echt dacht dat Voldemort zijn gezworen vijand was geweest, niet een zeventienjarige jongen," dringt de stem van Ginny tot me door en ik richt mijn aandacht weer op haar.

Ze heeft niet in de gaten gehad dat ik even was afgeleid, want ze vervolgt: "nu werken ze al heel lang samen. De beste vrienden gaan ze nooit worden. Maar ze zijn tenminste professioneel met elkaar. En dat is al heel wat. Lieverd, vergeet je de custard niet?"

Ik pak snel het bakje waar ze het over heeft mee en loop met haar mee naar de tafel om het daar neer te zetten.

"Nou lieve mensen, jullie kunnen aanvallen hoor," glimlacht Ginny, en ze knipoogt even naar mij.

Nu grijns ik, hoe veel jaren we het ook hebben geprobeerd. Nooit komt het eten volledig op.

De rest ervan gaat altijd de volgende dag mee naar meneer en mevrouw Wemel, die ook graag een dagje met kun kinderen en kleinkinderen willen zijn, maar ze zijn echt te oud om te reizen. En wonen te ver weg om eventueel opgehaald te worden.

Het Nest is ook een plek waar ik warme herinneringen heb liggen. Samen met Al, uiteraard. Ik kan niet wachten nieuwe herinneringen toe te voegen nu Georgia ook bij ons is. Even kijk ik naar haar om. Ze lijkt een gebiologeerd gesprek te zitten voeren met Angelina, de vrouw van George. Hun zoon, Fred, moest werken en kon dus niet komen vandaag.

Jammer. Fred is net zijn oom Fred.

Op school was er altijd wel iets te beleven als je met hem optrok. Die kwajongensstreken zijn verminderd sinds hij er niet meer is.

Hoewel hij het volgens zijn vader nog niet is verleerd. In de weekenden helpt hij zijn vader in zijn winkel, flirt met de meisjes daar en verkoopt hen altijd teveel met veel teveel korting.

Dat doet hij nooit bij ons.

En dat terwijl Albus toch echt familie is.

Ik pak een bord en schep van van alles iets op. Een stuk taart van mijn moeder. De kaneelkoeken van Ginny, een gehaktbal van Dirk en plof uiteindelijk bij Albus en Roos neer, die zelf ook al zitten te smullen.

"Zullen we beginnen met het kerstspel van Georgia?" stelt Harry tijdens het eten voor. Natuurlijk stemt iedereen toe.

"Leuk dat je dit wilt doen Georgia," glimlacht Harry, die een dobbelsteen vergroot. "Ik ken het van vroeger. Hoewel ik er toen niet aan mocht deelnemen."

Even zie ik Dirk ongemakkelijk op de bank heen en weer bewegen.

Hij heeft me zelf eens toevertrouwd zijn ouders ook niet meer te spreken. Hoewel tegen het einde van Harry's leven bij hen een doorbraak leek te komen tussen zijn tante en hem, heeft dat toch geen stand gehouden.

"En ze begrijpen niet waarom ik me met hem inlaat, zoals zij dat dan verwoorden," had hij tegen me gezegd. "Als ik ze zou vertellen dat Esther en ik vermoeden dat Esmee misschien toverkracht heeft begaan ze een ongeluk."

Tegen het einde van de avond heeft Hermelien de grootste stapel met cadeautjes, waar de rest er hooguit één of twee heeft.

Zelf ben ik héél tevreden met de zelfgebreide trui van Ginny. Een ijsblauwe trui met het Zweinstein logo erop.

Die kunst heeft ze sowieso van haar moeder, die morgen ongetwijfeld ook truien uit te delen heeft, zoals elk jaar.

"Je moet gewoon weten hoe je moet gooien, Ron," zegt ze een tikje hooghartig tegen haar man, die haar vraagt hoe ze het "bij Merlijns Baard" voor elkaar krijgt.

"Nee hou op hoor," zegt hij een tikje chagrijnig, "je gaat me niet vertellen dat je dáár op hebt zitten studeren?"

"Nee, ik heb dit óók veel gedaan als kind," zegt Hermelien, "of ben je soms vergeten dat ik Dreuzelouders heb?"

Naast me hoor ik Roos zuchten, "zo gaat het al een hele tijd," mompelt ze, als ze merkt dat ik naar haar luister, "maar als we ernaar vragen hebben ze vooral géén ruzie," ze rolt met haar ogen.

Als ik weer naar het stel kijk, zit Ron met een ontevreden gezicht met zijn armen en benen over elkaar geslagen voor zich uit te staren.