Scorpius Malfoy: The Prophecy

Yule Ball

Als de les is afgelopen schiet ik Roos aan.

"Kunnen we ergens even privé praten?"

Haar vriendinnen beginnen te giechelen en kijken ons aan, "nou Roos kijk maar uit, als hij weer een move maakt hoort hij dat weer een jaar."

Roos rolt met haar ogen, "kom Scor," we lopen de andere kant op naar een leeg lokaal.

Ik ga op een tafeltje zitten en zij doet hetzelfde.

"Ik kan hier wel een heel jaar moeilijk om gaan doen of omheen gaan draaien," begin ik, "maar punt één heb ik daar geen zin in. En punt twee heb ik daar alleen mezelf mee. Ik wil mijn excuses aanbieden voor die jaren dat ik zo gênant tegen je deed." Ik trek een gezicht, "er zelfs maar aan denken geeft me de kriebels."

Roos schiet in de lach, "zat dat je serieus dwars?" ze draait een pluk haar om haar vinger, "eerlijk gezegd heb ik je dat allang vergeven. Ik vond het altijd wel schattig."

'Wil je dat woord nóóit meer over me gebruiken?' lach ik, "kots."

"Maar Scor, wat is er veranderd?' ze kijkt me vragend maar helder aan. Oké er is dus iemand wél wakker op deze maandag.

"Ik," zeg ik meteen, "en- mijn interesse," voeg ik daar langzaam aan toe, en ik kijk haar niet aan.

"Oh, dus ik ben gewoon vervangen!" zegt Roos nu gemaakt beledigd, "nee maar hallo. Dan wil ik wel weten wie mij vervangen heeft. Have you met me?"

Ik schiet in de lach, "Roos; het feit dat je een vrouw bent," zeg ik en met mijn voet schuif ik haar tafel bij me vandaan.

Meteen zie ik het besef in haar ogen, "oh! Dat verklaart zoveel!" zegt ze. Ze springt van de tafel en komt voor me staan, "wees eerlijk Scor, is het Albus?"

Meteen voel ik mijn wangen warm worden en ik buig me wat naar achteren, "eh-"

"Dat had ik moeten weten!" roept Roos, die aan dat ene woordje blijkbaar genoeg antwoord heeft. "Ga je het hem vertel- wacht even, wéét hij het eigenlijk wel?"

Ik schud mijn hoofd.

"Als iemand daar niet raar over doet is hij het toch Scor," zegt Roos vol vertrouwen.

Ik tuit mijn lippen, "jij bent voor nu de enige die het weet. En dat houd ik ook graag zo, als je het niet erg vind."

Roos knikt, "erewoord," zegt ze met een glimlach. 

"Scor?"

"Hm?" ik spring van mijn tafel.

"Dankjewel, dat je me in vertrouwen hebt genomen."

"Ja nou, echt een andere optie had ik niet. Ik had namelijk zelf ook wel bedacht welke vragen je zou kunnen gaan stellen. En dus ook dat jij de eerste zou zijn bij wie ik uit de kast zou komen."

"Heeft serieus niemand nog iets door?' we lopen over de inmiddels stillere gang naar de Grote Hal om te lunchen.

'Niet dat ik weet. Georgia wel, trouwens. Stille oplettende Georgia, die mist geen detail. Dus zij zal er wel het hare van denken."

Roos glimlacht, "ik denk dat ik het goed zou kunnen vinden met Georgia," zegt ze luchtig, "zie je later Scor."

Ze zwaait even en loopt naar haar eigen tafel. Even zwaai ik terug en doe hetzelfde.

Albus heeft natuurlijk een plek naast hem voor me vrij gehouden en ik plof neer.

"Heb je nu wéér een poging gedaan Roos te vragen voor het jaarlijkse kerstbal?" vraagt hij, en hij legt de aankondiging ervan op mijn bord. "Hoe vaak moet ze je nog afwijzen Scor?"

Ik veeg het perkament weg, en pak een stuk toast, "ik heb haar niet gevraagd," brom ik en ik schenk thee in voor mezelf. "Ik heb het over iets anders gehad. Maar dat zijn jouw zaken niet."

Iedereen valt stil, en de ogen gaan mijn kant uit. Ook Al kijkt me verbaast aan.

Nog nooit heb ik eventueel geheimen gehad voor Albus, dat dat hij zich ergens niet mee moet bemoeien is nieuw terrein voor iedereen die ons kent.

"Oké, rustig maar," zegt Albus, "ik zal niets meer vragen hoor."

"Yo Scor, doe kalm joh, het was maar een grapje," zegt Lukas die me met een opgetrokken wenkbrauw aankijkt.

Ik neem een snelle slok van mijn thee en sta weer op, "later, ik ben naar de bibliotheek,' ik prop de toast in mijn mond en loop weer weg.

"Dat was vaag," hoor ik hem duidelijk tegen de anderen zeggen.

"Scorpius," ik voel even een hand over mijn schouder glijden voor Albus tegenover me komt zitten. Daar gaat de rust waarvan ik had gehoopt hem even te pakken.

Ik had moeten weten dat Albus het er niet bij zou laten zitten en achter me aan zou komen. "Wat was dat voor vaag gedoe man. Het was maar een grapje, dat weet je toch? Je geheime crush op Roos is niet zo geheim."

Ik kijk hem niet aan terwijl ik iets uit het boek op mijn schoot overschrijf op het perkament dat voor me ligt, "ik heb geen interesse in Roos," zeg ik half in gedachten. Schrijven en praten is nooit een goede combi. Ik begin te schrijven wat ik zeg en moet een deel van de zin wegkrassen.

"Wacht even, geen interesse meer in Roos? Waarom hoor ik dat nu pas? Sinds wanneer?" Albus gooit een voet op tafel.

Even kijk ik hem aan, en trek mijn perkament bij zijn voet vandaan, "als je je ogen had gebruikt had je geweten dat dat sinds vorig jaar al niet meer zo was, Al." Opnieuw richt ik mijn ogen op het boek op mijn schoot.

"Come on," met zijn andere voet duwt hij tegen die van mij, "je wéét dat dat soort dingen me vrij weinig boeien."

Geïrriteerd leg ik mijn veer op tafel en sla mijn armen over elkaar, als hij me met zijn voet blijft poken. Pas als ik hem aankijk grijnst hij.

Hij weet precies wat hij doet, de lul.

"Wat moest je dan zo nodig met Roos bespreken?"

"Ik heb mijn excuses aangeboden, voor die jaren dat ik haar misschien een opgelaten gevoel gaf door die crush die ik op haar had. Dat is alles," antwoord ik.

Albus blijft me met zijn groene ogen aankijken. De enige Potter die de ogen van zijn vader heeft geërfd. Een halve glimlach speelt om zijn lippen.

Hij gelooft me niet, weet ik op te maken uit die gezichtsuitdrukking.

"I call bullshit."

"Je kan bullshit callen wat je wilt, Al, maar het is echt zo,' zeg ik, "vraag het anders zelf na," halfslachtig haal ik mijn schouders op en pak mijn veer weer op.

Maar Albus is niet van plan me er makkelijk vanaf te laten komen, want opnieuw begint hij me met zijn voet te poken.

"Wát?!" val ik uit.

Het resulteert alleen maar in een triomfantelijke blik, "Scor ik ken jou," zegt Albus ontspannen, "als jij ergens interesse in verliest komt dat omdat je een nieuwe interesse hebt gevonden." Hij buigt zich iets naar me toe, "je kunt je mond houden wat je wil, maar ik ga die nieuwe interesse vinden."

Ik grinnik, "ik wens je veel succes."

"Mark my words," zingt hij terwijl hij opstaat en me alleen laat.

Als ik mijn veer eindelijk weer pak om verder te schrijven, merk ik tot mijn irritatie dat mijn hand een beetje trilt.

Verdomme Al.