Scorpius Malfoy: The Prophecy

Invitation

Twee weken later is het nog niet veel beter. Ik heb me er maar op aangepast, Albus is gewoon zo eigenwijs.

Natuurlijk had ik pogingen gedaan hem aan te spreken, om mijn excuses aan te bieden. Maar zelfs daar gaf hij me de mogelijkheid niet meer voor.

En dat begon mij nu zo langzaamaan flink de neus uit te komen. Ik had begrip voor zijn boosheid, maar dat hij me niet de kans gaf om ook maar het woordje "sorry" tegen hem te kunnen zeggen ging mij dan weer wat ver.

Georgia, die eeuwig geduld leek te hebben, had de afgelopen twee weken veel met me doorgebracht. We hadden samen zitten studeren en ik was nog tevreden geweest over mijn opstel voor Verzorging ook.

Mede dankzij haar.

Tijdens het ontbijt zit ik naar de zoveelste aankondiging van het Kerstbal te kijken. Het had me juist leuk geleken met Albus te gaan.

Dat kan ik nu wel vergeten.

Ik neem net een slok van mijn sinaasappelsap, als Albus naast me neer ploft. Even denk ik dat hij van het padje is, en zo kijk ik hem ook aan.

"Mijn ouders hebben je uitgenodigd voor kerst," zegt hij alleen maar, en zonder me aan te kijken pakt hij een appel.

Fronsend kijk ik hem aan, "oké?"

Nu kijkt hij me wel aan, "ik dacht dat je dat wel wilde weten."

"Albus, ben je vergeten dat je al twee weken geen normaal woord tegen me hebt gezegd?" vraag ik. "Of dat je dusdanig eigenwijs bent dat je míj niet eens de mogelijkheid geeft iets tegen je te zeggen? Ik kan me niet voorstellen dat wij met kerst op elkaar zitten te wachten op deze manier," ik wijs op ons.

"Je hoeft ook niet te komen, ik geef alleen de uitnodiging door," Albus kijkt me aan.

Verbijsterd kijk ik hem aan. Ik zou een heleboel willen zeggen, maar ik krijg het mijn strot niet eens uit.

Ik zie aan zijn gezicht dat hij weet dat hij met die opmerking net te ver is gegaan, en hij kijkt vlug weer voor zich.

"Je mag Lily graag. Dan kom je toch voor haar."

"Hallo?" ik geef hem een duw, "ik kom niet alleen voor Spruit als ik er ben lul!" even zie ik hem glimlachen bij de bijnaam die ik heb voor Lily. Ik heb echter wel de aandacht van andere leerlingentafels getrokken, en ik voel ogen branden.

Lily zakt een heel klein beetje onderuit op haar stoel.

"Jij bent mijn beste vriend, ik kom voornamelijk voor jou, maar dat weet je met je botte hersenpan echt wel. Je bent gewoon te verdomde eigenwijs om me gewoon 'sorry" te laten zeggen!" opnieuw geef ik hem een duw. "Schuif die uitnodiging waar de zon niet schijn Al."

Boos sta ik op en met dat ik wegloop weet ik dat ik echt heel dom ben geweest.

Ik had rustig moeten blijven.

Gewoon normaal tegen hem zeggen dat ik wel wil komen maar alleen als hij ook weer normaal kan doen. En me op zijn minst mijn excuses aan wilt laten bieden. Of daar op zijn minst naar luisteren.

Op de drempel van de grote zaal draai ik me om, om precies dat te doen, maar ik word door zoveel ogen aangekeken dat ik me te bekeken voel om dat ter overstaan van zoveel leerlingen te doen.

Dus besluit ik voor iedereen uit snel naar Transfiguratie te gaan en vast een plekje te zoeken.

Ik pak mijn boek erbij en sla het net open als de deur open gaat en er iemand binnenkomt.

Professor Wemel trekt een stoel bij en komt tegenover me zitten, "als je de aandacht wilde trekken is je missie geslaagd," zegt hij met een glimlach, "maar iets zegt me dat dat niet het geval is? Wat heeft Albus op zijn kerfstok?"

"Niet eens zoveel," grom ik, en ik leun met mijn kin op mijn hand, "behalve dat hij zo stronteigenwijs is. Geeft me geen ruimte om ooit mijn excuses aan te bieden. Maar vervolgens komt hij me doodleuk uitnodigen voor kerst?"

Bill glimlacht, "en daar ging jij niet lekker op."

Ik schud mijn hoofd, "toegegeven, ik had meteen spijt van wat ik heb gezegd. Maar om nou ten overstaan van de hele fucking school Al aan te spreken ging me wat ver."

Het zijn deze zeldzame momenten dat we even niet hoeven te doen alsof we elkaar niet kennen. Ik leerde Bill natuurlijk wel eerst kennen als Professor hier op school. Dat veranderde toen ik voor het eerst met Al mee mocht met kerst toen leerde ik Bill Wemel kennen.

"Ik kan helpen na de les als je zou willen? Leer mij een Potter kennen," wijselijk kijkt hij me even aan en ik grinnik.

"Ik kan er ook wat van," geef ik toe. "Ik bedoel; ik begon met vasthouden aan een idee. Over dat er een Profetie was die iets slechts voor de toverwereld zou kunnen beginnen."

Als ik Bill aankijk zie ik zijn blik ineens weer veranderen in vriendelijk. Maar- ik zou toch zweren dat ik hem een fractie van een seconde heel bezorgd had zien kijken.

"Dat heb je je vast verbeeld," zegt hij knipogend en hij staat op als de eerste leerling binnenkomt.

Nee, nope, nein, honderd procent heb ik me niet vergist. Hij is gemaakt vriendelijk aan het doen!

Opnieuw slaat de angst me om mijn hart terwijl de klas zich vult met leerlingen die klaar zijn voor de les.

Georgia komt naast me zitten, "ik zou bijna zegen "bravo"," mompelt ze als ze naast me ploft. "Was het echt nodig zo alle aandacht naar je toe te trekken? Of- naar jou en Al?" ze knikt even naar achter.

Ik waag het erop en kijk achterom. Albus kijkt boos, en lijkt opgelaten.

Wat ik hem helemaal niet kwalijk kan nemen. Alleen is mijn hoofd even helemaal niet met hem bezig.

"Ik had gelijk," mompel ik tegen haar en draai me weer om.

"Waarover?"

"Die verdomde Profetie."

"We hadden toch afgesp-"

"Georgia, ik weet wat we hebben afgesproken, maar toen ik het net casual meldde bij Bill- Professor Wemel. Je had zijn gezicht moeten zien, holy shit."

Georgia rolt met haar ogen, "wat dan?"

"Hij keek me aan alsof hij een spook had gezien, voor een seconde maar, daarna weer een en al vriendelijkheid."

"Misschien zie je zelf spoken," houdt ze nuchter vol. "Door erover door te zagen krijg je Al ook niet terug Scor. Je moet toch gaan kiezen. Je vriendschap, of een Profetie waarvan je de voorspelling nooit zult gaan weten," nu kijkt ze me wel aan, "wat weegt zwaarder hm?"

"Al," zeg ik zonder twijfel.

Daar is dat stomme glimlachje van haar weer, en ik geef haar schouder een duw met die van mezelf.

"Kap nou!"

Zachtjes schiet ze in de lach, "je blijft jezelf verraden. Schattig wel,' zegt ze luchtig en ze knipoogt even.