Scorpius Malfoy: The Prophecy

How the twins hit Voldemort in the face with a snowball

Ergens in de verte hoor ik een deur opengaan. En voor ik weer echt verder in slaap kan vallen, voel ik hoe een klein lijf zich bovenop me werpt en me half verplettert.

Met een kreun word ik wakker, en kijk in het stralende gezicht van Lily, "het heeft nog veel meer gesneeuwd vannacht!" zegt ze zacht maar opgewonden. Albus ligt nog als een blok te slapen.

Ik glimlach, "en jij wilt een sneeuwpop maken?' raad ik.

Heftig knikt ze van "ja".

"Oké, geef me vijf minuutjes, dan kom ik je helpen Spruit."

Voorzichtig laat ze zich van me afglijden en zachtjes loopt ze de deur weer uit. Even kijk ik naar het slapende gezicht van Albus, hij is niet wakker geworden. Zo snel mogelijk kleed ik me warm aan, en loop zachtjes naar beneden. Ik ken de krakende treden, en vermijd die dan ook.

Lily zit in de huiskamer ongeduldig op me te wachten. De lampjes is de kerstboom is het enige dat haar gezicht beschijnt. En ze kijkt om als ze me hoort.

"Zullen we een keer iets anders maken dan een sneeuwpop?" stelt ze zachtjes voor als ze naar me toe komt lopen.

"Wat wil je maken dan?"

We lopen naar de voordeur en die haal ik van het slot. Er spelen al meer kinderen met ouders op straat, en er is gelach te horen.

"Een Fabeldier ofzo?"

"We zouden een boomtrul kunnen maken?" stel ik voor.

"Oeh, ja!" zegt Lily meteen opgewonden, "en dan iedereen in de straat vertellen dat we die net zelf verzonnen hebben want weten zij veel dat ze echt bestaan." Ze rent voor me uit om sneeuw bij elkaar te rollen.

Al met al zijn we zo'n twee uur bezig met onze boomtrul. Uiteindelijk staan we tevreden met onszelf naar het eindresultaat te kijken.

"We moeten hem nog een naam geven Spruit," zeg ik, en ik kijk haar aan.

Ze tuit even haar lippen, "Spruit!" zegt ze dan.

"Spruit en Spruit dus?" ik trek haar muts af en woel door haar haren.

"Aargh Scor!" ze grijpt naar mijn handen met een blos op haar wangen, en ik schiet in de lach.

"Je gaat me toch niet zeggen dat je al iets aan je haar had gedaan? Je loopt nog in je pyjama!"

Lily geeft geen antwoord maar kijkt me alleen maar beledigd aan. Zoals alleen een twaalfjarige dat kan. Ik kan dan ook niet anders dan in de lach schieten.

De voordeur van het huis gaat open, en Harry komt naar buiten, "goedemorgen luitjes," zegt hij hartelijk. "Alweer vroeg bezig geweest hm?"

"Goedemorgen Harry," glimlach ik.

"Hoi pap," mompelt Lily, die haar muts weer op haar hoofd zet.

"Wat, geen sneeuwpop dit jaar?' hij knikt naar de boomtrul.

"Nee, Spruit wilde een keer iets anders," zeg ik schouderophalend. "En Dreuzels hebben toch geen idee dat boomtrullen echt zijn, dus kunnen we ze vertellen dat we een fantasiewezen hebben gemaakt. Wat nog niet eens echt gelogen is."

Harry glimlacht en knikt, "dat spelen in de sneeuw deed ik vroeger met Ron en Hermelien, in Het Nest," zegt hij. "Dan bouwden we ook de gekste creaties."

"En het jaarlijks sneeuwballengevecht toch?" vraagt Lily opgewekt en ze pakt Harry's hand.

Die haalt een hand door zijn warrige zwarte haar, een beweging die ik herken omdat Albus hem zelf ook zo vaak doet.

En met een glimlach kijk ik naar de grond.

"Dat jaarlijkse sneeuwballengevecht werd al-tijd gewonnen door Fred en George," zegt Harry brommerig. "Tenzij ik ervoor koos bij hen in het team te gaan natuurlijk. Heb ik wel eens verteld over die keer, in mijn eerste jaar, dat de tweeling een sneeuwbal tegen het achterhoofd van een Professor gooiden?"

"Nee," zeggen zowel Lily als ik in koor.

"Nou, kom mee naar binnen, dan maak ik iets te drinken en vertel ik dat verhaal," lacht Harry.

We lopen met hem mee en zoeken een plekje om te zitten. Spruit komt bij me op schoot maar alleen als ik écht beloof niet meer aan haar haar te zitten.

Grinnikend stem ik toe en ze leunt tegen me aan als Harry binnen komt met voor mij koffie en zijn dochter thee.

Zelf heeft hij ook koffie en met een zucht ploft hij neer in zijn favoriete leunstoel.

"Het was dus mijn eerste jaar Zweinstein," begint hij, "en zowel de tweeling als Ron waren in het kasteel gebleven. Ron en ik zaten, wat we toen dachten, achter Severus aan die zijn oog had laten vallen op een geheim dat in het kasteel verborgen lag."

"De Steen der Wijzen!" zegt Lily trots.

Harry lacht, "juist! Wij hadden aan Hermelien belooft dat we in de kerstvakantie écht op zoek zouden gaan naar informatie over Nicholas Flamel, waarvan we toen net wisten dat die er iets mee te maken had. Ik heb altijd het gevoel gehad dat de tweeling en Ron toen ook op Zweinstein bleven omdat ze wisten dat ik geen plek had om naartoe te gaan met kerst. Enfin- ik dwaal af. Op de eerste ochtend van kerst hadden we eerst een heerlijk ontbijt gehad. Er was verder bijna niemand in het kasteel, dus we konden met zijn allen aan één lange afdelingstafel. Zelfs de Professors zaten dus gezellig bij ons. Op die ochtend hebben we met een hele grote groep mensen een sneeuwballengevecht gehouden, voor op het terrein. Ik weet niet meer of het Fred of George was, maar één van de twee gooide per ongeluk zijn sneeuwbal tegen het achterhoofd van Professor Krinkel. Daarbij gooide hij bijna de tulband van diens hoofd. Ik had in zo'n lange tijd niet zo hard gelachen als toen." Bij de herinnering alleen al verschijnt er een brede glimlach om de mond van Harry, "later, pas veel later, besefte ik dat een van de twee die dag puur per ongeluk een sneeuwbal vól in het gezicht van niemand minder dan Voldemort had weten te gooien."

Nu schieten Lily en ik in de lach.

"Hun meest trotste moment kan ik me zo voorstellen," lach ik.

"Ik heb het ze nooit verteld," zegt Harry, en de blik in zijn ogen wordt een droevige, "en naar Freds dood heb ik ook niet de moed gevonden nog herinneringen te delen over hem waar George bij was."

"George zou dit geweldig vinden, dat weet ik zeker!" zeg ik meteen.

"Ja dat weet ik wel zeker," Harry kijkt me aan.

"Vertel het gewoon," ik neem een slok van mijn koffie. Ik weet niet of Harry er iets magisch mee doet, maar de koffie hier is werkelijk al-tijd goed.

"Nu nog? Zoveel jaar later?"

"Herinneringen ophalen," zeg ik schouderophalend, "of je doet het als wij ons jaarlijkse sneeuwballengevecht houden," ik lach, "bereid je maar voor, want die gaan we toch wel weer winnen."

"Pft, je komt net kijken joh!" zegt Harry met een grijns.

"Misschien wel, maar wij zijn tenminste niet bejaard."

Nu schiet Harry in delach, "kijk maar uit dat ik je niet te pakken krijg jongen, want ik peper jehe-le-maal in!"