De volgende morgen wandelen we het lokaal Waarzeggerij binnen. Dat wordt gegeven door een Centaur die zich níét door mensen laat afschrikken.
Zijn lokaal is het beste lokaal uit de hele school. Je kunt er niet omheen dat een bos in je lokaal aanleggen niet next level is.
De bosgrond ruikt zoet en er bloeien altijd wel bloemen. Het enige nadeel is dat het vaak schemer of donker is.
Firenze is niet van de nieuwerwetse manier van Waarzeggerij, waarvan hij vindt dat het een zwendel is.
"Kijken in een bol kan iedereen. Maar niet iedereen kan door de stand van de sterren en planeten voorspellingen doen," zegt hij altijd.
"Nou, maak me maar wakker als het voorbij is," zeg Albus als we een plekje hebben gevonden. Hij legt zijn hoofd op mijn benen en sluit zijn ogen.
De houtgeur die normaal om hem heen hangt vermengt zich met de geur van vochtig mos en bloemen.
Ik maak de fout even op te kijken, en ik word aangekeken door Georgia, die een vage glimlach om haar lippen heeft.
Gelukkig hoef ik me daar niet lang zorgen om te maken, waarzeggerij is haar beste en lievelingsvak. Dus zodra Firenze binnenkomt let ze alleen nog op hem.
Firenze straalt respect uit. Niemand durft hem echt tegen te spreken of hem een duimbreed in de weg te liggen.
"Welkom klas," zegt hij. Leerlingen die naar de sterren keken letten ineens op, en het geroezemoes valt meteen stil. Albus draait zijn hoofd, dus hij is niet echt in slaap gevallen. Rechtop zitten doet hij echter ook niet, en daar word ik nerveus van.
"Vandaag gaan jullie zelf naar de stand van de sterren en planeten kijken," gaat Firenze door, "en op basis daarvan een voorspelling doen. Jullie mogen hulpmiddelen gebruiken uiteraard. Zolang het maar hulpmiddelen zijn die jullie ooit uit deze klas mee hebben gekregen."
Met Firenze als docent hebben we nooit boeken hoeven aanschaffen, dat vond hij onnodig.
"Waarom uit boeken leren als er een sterrenhemel vrij en gratis te bekijken is. Dat is genoeg om te leren wat je moet leren," is daarin altijd zijn redenering geweest. en niemand sprak hem ooit tegen want onze tassen waren al zwaar genoeg door alle andere boeken die we wél hadden moeten aanschaffen.
De lessen van Firenze zijn altijd even een moment om tot bezinning te komen onder het genot van de sterrenhemel boven je. Hier ben ik op mijn best door de rust die het bos uitstraalt. Het donker omhult me als een warme deken. Geen mensen die op je vingers zitten te kijken, of heel veel op je zitten te letten.
Het enige nadeel is dat we het klaslokaal uiteindelijk weer moeten verlaten. Dan is het net of je door een portaal weer de echte wereld instapt. Het licht is te fel en de gangen te luid door alle gesprekken die door elkaar lopen.
Ik kijk omhoog, naar de eindeloze lucht.
"Ik zie Sirius," mompelt Albus, die meteen is begonnen met de opdracht. Waarzeggerij is één van die zeldzame lessen waar hij ook goed in is.
Hij wijst omhoog, "zie je die felle ster daar?"
"Ik zie heel veel felle sterren, Al, welke van de tienduizend bedoel je?"
Zacht lacht hij, "volg gewoon mijn vinger Scor!"
Dat doe ik, en tot mijn verbazing vind ik de ster waar hij het over heeft.
"Staat dichtbij Orion," hoor ik Albus mompelen. De krijger met de riem van drie heldere sterren, die zie ik ook.
Snel trek ik mijn tas naar me toe en pak veer en perkament om de opstelling te tekenen. Die kunnen Al en ik later gebruiken om de voorspelling eventueel mee te doen.
Opnieuw kijk ik omhoog, op zoek naar meer sterren en planeten.
Ik frons, "wat betekent het als Saturnus en Mars om Sirius heen draaien?" ik teken de planeetjes op mijn perkament, "dat zijn-"
Albus grist het perkament uit mijn handen, en kijkt naar wat ik heb getekend. Dan kritisch naar de lucht.
"Dat kan niet," mompelt hij, "dat zou Firenze toch ook gez-"
Ik steek mijn hand op.
Firenze komt naar ons toelopen.
"Professor-" begin ik.
"Firenze," glimlacht de Centaur.
Ik wijs van mijn perkament naar de lucht, "dat kan toch niets goed betekenen? Dit zijn twee heel sterke planeten die in dezelfde lijn lijken te lopen. En Sirius draait eromheen.
Ook Firenze kijkt omhoog, "dat is Mars niet jongen," zegt Firenze, "dat is een onbekende ster," glimlachend kijkt hij ons aan. "Het zou geen goed nieuws zijn als Mars bij Saturnus in de baan zit."
Na die woorden loopt hij weer weg.
Albus en ik kijken elkaar aan.
"Hij liegt," zeg ik zacht. "Al; dat is honderd procent Mars, ik word toch niet gek?" Albus knikt alleen maar geeft geen antwoord.
"Waarom zou hij liegen?"
Albus bijt op zijn lip, en kijkt nog steeds van het perkament naar de lucht, en weer terug. Zijn gebrek aan een antwoord maakt me bang. Zo maak ik mijn beste vriend niet vaak mee.
"Gast," mompel ik.
"Sorry Scor, ik heb geen antwoord voor je," zegt Albus net zo zacht en in het schemerdonker kijken we elkaar aan.
Ik zucht uit en haal even een hand door mijn haar, "fuck."
Even valt er een stilte.
Uiteindelijk kijk ik Albus weer aan, "je gaat het niet leuk vinden dat ik dit vraag Al," begin ik, "maar denk je niet dat dit iets te maken kan hebben met ons gevoel al voor het jaar goed en wel was begonnen?"
"Ugh, Scor please, niet weer," gromt Albus en hij gooit zijn hand even over zijn ogen, "kom op, ik heb me vaker zo gevoeld en dan was er niets aan de hand. Hou er gewoon over op alsjeblieft."
"Wát voelde je dat je je zo raar voelde?" gaat ik eigenwijs door.
"Ik ga je slaan,' hij kijkt me waarschuwend aan.
"Al."
"Gewoon!" zegt hij nu hard genoeg voor de rest om het ook te horen, en we worden van alle kanten even aangekeken.
"Als je het echt per se weten wilt-"
"Dat wil ik, anders zou ik er niet specifiek naar vragen."
Hij slaat zijn hand voor mijn mond en kijkt me weinig geamuseerd aan, "ik voelde me angstig,' zegt hij, "alsof er iets groots stond te gebeuren dit jaar. En het had niet saaier kunnen zijn. We zijn gewoon op school, we hebben gewoon lessen. En, je raadt het niet, alles is normaal." Hij haalt zijn hand weg.
Ik wijs omhoog maar blijf hem aankijken, "behalve dat."
