Scorpius Malfoy: The Prophecy

Ominous

Die woorden blijven trillend in de lucht hangen, terwijl de mist wegtrekt. We kijken elkaar zowel angstig als verward aan.

Op het moment dat ik eigenlijk iets wil zeggen, worden we verblind door een lichtflits die buiten door de lucht klieft.

Niet veel later volgt er een luide donderslag en tegelijk kijken we naar het raam. De zonneschijn is verdwenen. De tak van de appelboom slaat tegen het raam en de regen klettert hard tegen het glas.

"Bedoelde de profetie letterlijk en figuurlijk een donkere dag?" mompelt Albus, en hij trekt zijn knieën op.

Georgia staat op en loopt naar het raam, "het lijkt wel alleen hier op het terrein te zijn," zegt ze.

Ik volg haar voorbeeld en kom naast haar staan.

Er flitst nog steeds bliksem in de lucht gevolgd door donderslagen, Georgia heeft gelijk. Bedoelde de Profetie dat het gevaar letterlijk naar Zweinstein zou komen? Precies op het moment dat wij die Profetie zouden luisteren?

Albus zit nog steeds op de bank, "kunnen we het even over de Profetie hebben? Alsjeblieft?"

Ik draai me om en kom weer naast hem zitten.

"We moeten bij elkaar blijven," zegt Albus die me serieus aankijkt.

"Al, we weten niet hoe letterlijk we die Profetie moeten nemen, weet je nog?' probeer ik hem gerust te stellen. "Dan kan het júíst fout gaan en dat willen we voorkomen."

"Niet om de boel op te jutten," ook Georgia komt er weer bij zitten, "maar ik vond deze Profetie vrij letterlijk te nemen. Duister verleden dat wederkeert? Twee tovenaars die daar verandering in kunnen brengen?" ze kijkt ons aan, "ik haat het te moeten toegeven, maar ik denk dat in dit geval één plus één twee is."

"Jij was juist degene die hier al het hele jaar achteraan wilde," Albus kijkt me aan, "en nu probeer je het te rationaliseren. Ik denk niet dat dit te rationaliseren vált, Scor."

Ik kijk hen één voor één even aan.

Georgia bijt op haar lip en kijkt naar buiten, waar de flitsen gereflecteerd worden in haar ogen en Al kijkt mij hulpzoekend aan.

"Denk even mee," zegt hij voorzichtig. "Je had vanochtend ook al iets wat je te binnen schoot volgens mij. Ik wil weten wat je allemaal denkt."

Nu bijt ik ook op mijn lip, "dat gaan jullie niet leuk vinden," mompel ik.

"Nou en," zegt Albus stellig.

"Vanochtend bedacht ik me ineens de reden waaróm Merryweather ons moest hebben," begin ik mijn verhaal. Dat klopt gewoon niet in mijn hoofd, het waaróm, er was toch niets anders dan anders met jou en mij. Dat stuk miste ik. Tot ik me vanochtend ineens bedacht dat er wel degelijk één ding bijzonder was aan ons dit jaar. Het feit dat onze namen waren verbonden aan een Profetie. Een Profetie, waar volgens jouw ouders, Ron en Hermelien, twéé mensen bij aanwezig waren toen hij werd gevormd. Sybille Zwamdrift, en een Dreuzel. De Dreuzel verdween toen het Ministerie bij Sybille arriveerde."

De twee luisteren bijna ademloos naar mijn verhaal.

"Wat nou als er een derde persoon bij aanwezig was. Wat nou als die derde persoon deze voorspelling op een presenteerblaadje klaar had gelegd. Hij kon er per slot van rekening verder niets mee nadat het Ministerie er een Profetie van maakte met twee namen eraan verbonden. Wat nou als Merryweather die derde persoon was en de Dreuzel vrouw uit de weg heeft geruimd?"

Verbijsterd kijken de twee me nu aan.

Stamelend probeert Georgia iets te zeggen, maar ze komt niet uit haar woorden, dus perst ze haar lippen op elkaar en kijkt van de een naar de ander. Albus is bleek geworden, hij kijkt me met zijn groene ogen strak aan, "als dat zo is moeten we echt onze ouders op de hoogte brengen," zegt hij. "Ik denk echt dat dit buiten onze macht ligt."

"Die Profetie ging over óns, Al," zeg ik hoofdschuddend, "onze ouders kunnen er verder niets mee als wij de personen zijn die hier iets mee moeten doen."

Albus sluit even zijn ogen en leunt achterover in de bank, "ik heb hoofdpijn," mompelt hij. "Merryweather die aanwezig was toen de Profetie ontstond? Dat is-" hij kijkt me weer aan, "die vrouw kan overal zijn," zegt hij zacht. "Letterlijk, overal."

Daar ben ik me ook van bewust dus ik knik.

"Als dit allemaal écht zou kloppen," mengt Georgia zich eindelijk ook weer zacht in het gesprek, "betekent dat dat Merryweather een Duistere tovenaar is..."

Ook daar ben ik me van bewust.

"Merryweather, die ons al vijf jaar met heel veel plezier en motivatie lesgeeft. Die ons altijd aanmoedigt te doen waar we ons het beste bij voelen," gaat ze verder. "Die ons altijd beter begreep dan welke andere docent hier op school dan ook. Ik heb hem nooit vervelend horen doen tegen andere leerlingen van Dreuzelouders. Hij heeft me in mijn eerste jaar nog bijles gegeven, nooit heeft hij enige blijk gegeven van zijn passie om Zwarte Magie te willen beoefenen. Ik vind het zo moeilijk te geloven... en toch- alles is te toevallig als hij er niet bij betrokken zou zijn." Georgia bij op haar lip en kijkt ons aan, "hoe nu verder? We kunnen Merryweather niet zomaar confronteren met onze bevindingen. Het is ons woord tegen het zijne."

"Ik heb zo maar het vage gevoel dat ze drie vijftienjarige niet serieus nemen over een gerespecteerd lid van de staf hier op het kasteel," murmelt ook Albus, "daarom ben ik nog steeds van mening dat we onze ouders moeten inschakelen."

Nu kijken ze beide vragend mijn kant op.

Ik veeg met een hand door mijn haar en sla dan mijn armen over elkaar, "mijn ouders, en dan met name mijn vader, zou dit nooit geloven."

"Maar hij wist wel van de Profetie, dat moet dan toch betekenen dat hij wel iets vermoed?" vraagt Albus, "en je bent zijn zoon, ik kan me niet voorstellen dat hij je niet zou willen helpen als je het hem zou vragen."

Georgia kijkt me bedenkelijk aan, "ben je bang dat hij weer voor de verkeerde kant zou kiezen als hij zou horen wat er in de Profetie stond?"

"Een beetje," antwoord ik schouderophalend. "Van mam weet ik wel dat ze me te alle tijden zou beschermen, maar mijn pa zit nog steeds een beetje onder de plak bij opa. En die is destijds wel gevlucht, alleen daarom niet minder zuur. Het was hem toen te doen om het leven van zijn zoon. Die is nu volwassen, dus verantwoordelijk voor zichzelf en zijn gezin."

We schrikken allemaal van een extra harde klap en meteen kijk ik naar buiten.

"Die sloeg in!" Ik ren naar het raam om te kijken. Ergens in de verte zie ik rook tussen de bomen door kringelen.

"Die heeft iets goed geraakt."

Ik kijk om, Albus en Georgia zijn blijven zitten. Verwijtend kijkt Albus me aan.

We weten beide dat dit voor mij een goed excuus was het hele onderwerp " volwassenen betrekken bij onze problemen" te laten varen.

"Misschien moeten we het voor nu even laten rusten," stelt Georgia voor, "dan kunnen jullie er even over nadenken. Het er nog een keer over hebben en dan komen jullie ongetwijfeld vanzelf met de goede oplossing."

Albus en ik kijken elkaar aan tegelijk knikken we en daarmee is de kous af.