Scorpius Malfoy: The Prophecy

Hagrid

Ik heb mijn capuchon ver over mijn hoofd getrokken, maar de regen sijpelt er dwars doorheen en ik voel het al in mijn nek, wat me alleen maar kouder maakt. En ik had het verdomme al koud.

Gelukkig zijn we bijna bij het hek waar Hagrid staat te wachten, een magische barrière houdt het water tegen, en iedereen wordt automatisch droog geblazen op het moment dat we die grens over lopen.

Ik leun op het hek, glimlach en zwaai even naar de halfreus. Hij knipoogt naar me, en wacht tot iedereen bij elkaar is.

Van mijn ouders weet ik dat ze, zoals met zoveel dingen, niet veel hadden met Hagrid. Met name omdat ze hem dom en lomp vonden.

Dat zie ik natuurlijk anders, zoals ik heel veel anders zie dan mijn ouders dat deden. Hagrid is niet dom en lomp, hij is onhandig. Maar hij geeft heel veel om Zweinstein, het omliggende terrein én de leerlingen. Mijn ouders hebben gewoon nooit echt de moeite gedaan hem te leren kennen.

Hij was dolblij geweest toen Albus op school kwam, en had hem meteen uitgenodigd om thee te komen drinken. Albus, waar ik toen al vrienden mee was, had mij meegenomen, en daar was Hagrid even van slag van geweest. Tot hij in de gaten kreeg dat ik niet zoals alle andere Malfidussen was.

"Die nieuwe generatie zet zich goed af tegen de oude hm?" had hij tevreden gebromd, en hij had me een dikke koek en thee gegeven.

Op de koek had ik toen bijna mijn tanden gebroken, dus die had ik niet verder aan durven raken. Maar de bezoekjes werden er meer en meer.

"Zo, welkom allemaal!" roept hij, als ook de laatste leerlingen aan komen rennen en zich om het hek scharen. "Hebben jullie allemaal een goede vakantie gehad?" hij kijkt even langs alle gezichten. "Niet allemaal tegelijk, daar heb ik helemaal geen tijd voor."

Al en ik schieten half in de lach.

"Jullie eerste les van dit vijfde jaar,' gaat Hagrid gewoon verder. Het lesgeven is hem echt in het bloed gaan zitten, naar wat ik van Al heb gehoord hebben zijn ouders hem vroeger echt moeten helpen met lessen in elkaar zitten.

Hoewel ik me stiekem afvraag in hoeverre Harry en Ron daar echt bij betrokken waren.

"Nu jullie oud genoeg zijn, leek het me wel dat jullie klaar waren om een lesje te krijgen over Eenhoorns!"

Meteen is iedereen wakker en is de regen vergeten.

"Hier hoopte ik al op!" hoor ik Al naast me opgewekt zeggen, en ik kijk hem aan.

"Nee maar, leer ik nu daadwerkelijk iets nieuws over mijn beste vriend?" zeg ik, "houd jij van eenhoorns?"

"Ik weet er toevallig gewoon heel veel vanaf," zegt Al gemaakt hooghartig, "ik weet in ieder geval al één vak waar ik een hoge score op ga halen."

Hagrid loopt het bos in, dat ook nu nog gewoon het Verboden Bos wordt genoemd, en na een minuutje komt hij weer terug met naast zich een van de mooiste paarden die ik ooit heb gezien. Ik kom overeind, en ademloos kijk ik naar de smetteloos witte vacht.

Al lacht en geeft me een duw, waardoor ik uit mijn trance kom, en ik kijk hem even aan. "Teiltje nodig?' zegt hij pesterig.

"Oh ha ha," antwoord ik sarcastisch.

Ik steek mijn hand op, en Hagrid glimlach breed, "meneer Malfidus."

"Misschien een hele domme vraag hoor, maar- kunnen Eenhoorns vies worden? De- vacht ziet er zo- nou vuilafstotend uit."

"Geen enkele vraag is dom, meneer Malfidus," zegt Hagrid hartelijk, "ken iemand zijn vraag beantwoorden?"

Albus' hand schiet omhoog.

"Nou kijk eens aan, je beste vriend, de heer Potter," lacht Hagrid.

"Het klopt, de vacht is vuilafstotend," zegt Albus, "maar- dat is niet voor altijd. Als het dier dodelijk gewond of aan het einde van zijn leven geraakt verliest het glans, en de mogelijkheid vuil af te stoten."

"Dat klopt helemaal! Goedzo, meneer Potter, tien punten voor Zwadderich."

Grijnzend geven Albus en ik elkaar een low five. Dit is een tactiek waar nog geen enkele docent of klasgenoot achter is gekomen, of ze nemen gewoon niet de moeite er iets van te zeggen. In de lessen waar een van ons goed in is, stelt de een altijd een vraag waar de ander het antwoord op weet.

Op die manier garanderen we punten voor ons huis. En laat Hagrid nu net een docent zijn die genereus punten uitdeelt.

De rest van de les spenderen we aan de eigenschappen van de Eenhoorn, die letterlijk uit de palm van Hagrids hand eet.

"Jullie huiswerk is alle verschillende soorten magische paarden te definiëren en hun kenmerken te leren kennen. Ook wil ik dat jullie hun magische eigenschappen opschrijven!"

De leerlingen breken alweer uit elkaar, en ook Al en ik maken ons klaar om door de regen terug te rennen naar het kasteel.

"Potter, Malfidus."

We draaien ons om. Hagrid kijkt ons door zijn borstelige baard glimlachend aan, "ik verwacht dat jullie me dit weekend alles over je vakantie komen vertellen, oké?"

"Zaterdag?" zegt Albus, en hij kijkt mij aan.

"Zolang jullie huiswerk er niet onder lijdt hm?" Hagrid kijkt ons even veelbetekenend aan.

"Dan sturen we wel een uil," zeg ik.

Hij knikt, en zo snel we kunnen snellen Albus en ik door de regen terug naar het kasteel, voor een les Verweer tegen de Zwarte Kunsten.

Iedereen heeft altijd zin in die lessen. Maar van voornamelijk de meisjes kan ik me zo voorstellen dat dat komt omdat Terry Merryweather én de jongste professor is die we hebben, én omdat vrijwel alle meisjes stiekem een oogje op hem hebben.

Voor zijn leeftijd kan hij goed orde houden, en toch gaat hij altijd respectvol met iedereen om. Hij is niet iemand die ons als kinderen behandeld, daarom mag iedereen hem gewoon. Of je nu wilt of niet.

Opnieuw zijn we koud en verkleumd bij binnenkomst en hier wacht ons geen magische föhn die ons droog blaast, dus gaan we allemaal nat en klam op een plekje zitten.

We zitten net allemaal als hij opgewekt binnenkomt. Neuriënd en met een bak koffie, die hij op zijn bureau zet.

Als hij opkijkt zie ik dat hij zijn lachen moet inhouden. Ongetwijfeld omdat de helft van de klas als verzopen katten in de banken zit, en de andere helft er nog netjes uitziet omdat zij niet door de regen hebben hoeven rennen om nog enigszins presenteerbaar de les in te komen.

"Natte les Verzorging hm?" zegt hij luchtig, en hij loopt naar het bord, "waar hebben jullie het over gehad?"

Hij schrijft iets op, terwijl Georgia antwoord geeft: "Eenhoorns, Professor.'

Met een ruk draait Merrywearther zich om, "oh, mijn favoriete Fabeldier!" zegt hij met een glimlach.

Ik kijk langs hem heen, nieuwsgierig naar wat hij op het bord heeft geschreven.

Mijn hart lijkt even stil te staan als ik de woorden lees; "Onvergefelijke vloeken".