Bezwzględna

Rozdział 6

Emma

Kotłujące się myśli zniszczyły mi pozostałą część wieczoru, a właściwie już nocy. Chwila twarzą w twarz z Palmerem, a moje ciśnienie wzrosło ponadprzeciętną normę. Ciężko było odczuć co dokładnie miała na celu jego wizyta, oprócz oczywiście wyprowadzenia mnie z równowagi. Marzył mi się relaks w łóżku pod kocem. Taki odpoczynek z kieliszkiem wina i serialem bądź książką. Z jednej strony przyziemna zachcianka, a z drugiej czynność trudna do realizacji. Po za tym, każdy taki plan kończył się fiaskiem, zanim dobrze zaczęłam wprowadzać go w życie. Niespodzianki potrafiły mnie dopaść w najmniej oczekiwanym momencie.

Za moim samochodem, zamiast kolejnych aut z ochroną pędziły trzy nieznane mi motocykle. Auta zjeżdżały im z drogi. Uciekali i chowali się, przewidując kolejne wydarzenia. Huk wystrzału oprzytomnił mój umysł. Odwróciłam się. Patrząc przez tylną szybę, dostrzegłam wyciągnięte pistolety, a kolejne pociski wylatywały z prędkością światła. Ktoś obrał sobie mnie za cel, lecz nie do końca przemyślał strategię.

– Przyspiesz! – rzuciłam do kierującego Specnera, który przyciskał pedał gazu z całej siły

Mężczyźni nieugięci podążali za nami, ładując w nas coraz to większą ilością ołowiu. Kuloodporna karoseria dzielnie dawała sobie z tym radę. Czego nie mogłam powiedzieć o oponach. Wystarczył moment, by zarzuciło nas na jedną stronę jezdni. W taki sposób dalsza jazda stawała się jeszcze trudniejsza.

Wściekła jak osa układałam w głowie plan rozprawienia z bandą idiotów. Przypieczętowali swój los, a każdym kolejnym strzałem skazywali się na większe cierpienia.

– Szefowo, wszystkie opony poprzebijane! Dalej nie dojedziemy, chyba że chcemy się pozabijać

– Zabiję to ja za chwilę tych gnoi, którzy do końca popsuli moje plany – warknęłam ogarnięta furią. – Hamuj! Teraz to my postrzelamy do nich

Szarpnęło samochodem. Spencer skręcił koła, tak że zatrzymaliśmy się idealnie w poprzek drogi. Niewiele myśląc wyskoczyliśmy na nagrzaną płytę, od razu ukrywając się za drzwiami. Miały nam służyć jako tarcza. Mężczyźni reagując na nasz ruch, zatrzymali motocykle w niedalekiej odległości, ale w dalszym ciągu strzelali. Długo nie musieli czekać na mój ruch. Wyjęłam broń, przeładowałam i wychylając się zza auta oddałam pierwsze strzały. Zaczęłam traktować tych facetów jak dziką zwierzynę, którą trzeba wypatroszyć. W całym tym amoku wrzeszczeli, krzyczeli i przeklinali, dodatkowo grożąc, że zginę marnie. Tego typu słowa nigdy na mnie nie działały. Tutaj to ja byłam od wymierzania ciosów i powinien wiedzieć to każdy ośmielający się wchodzić na moje terytorium. Strzelałam z ogromną dokładnością. Raniąc ich w strategicznych miejscach. Ich krzyk odbijał mi się od uszu. Dołożyłam wszelkich starań, posyłając w kierunku jeszcze więcej nabojów. Magazynek wrzał, a kolejne awaryjne magazynki znikały ze schowka jak ciepłe bułeczki.

– Dziwka mnie postrzeliła! – jeden z nich upadł na ziemie, ściskając się za przestrzelone kolano. Nie przerwało to jednak prób celowania do mnie. Szło po koszmarnie

Pociągnęłam za spust jeszcze kilka razy. Trafiłam w jego rękę, tym samym wytrącając z niej broń. Reszcie bandy skończyły się naboje, dając nam niebywałą przewagę. Powalenie ich na ziemię nie stanowiło większego problemu.

– Nie drzyj tak tego ryja, jeśli nadal chcesz mieć język na właściwym miejscu!

– Jebana suka! – puściłam komentarz mimo uszu.

Dyskusja z takimi półgłówkami nie miała najmniejszego sensu. Oni byli od wykonywania poleceń. Nie od myślenia. Omiotłam wzrokiem pozostałych, sprawdzając ich stan. Draśnięci kulami stracili przytomność, padając na ziemię jak muchy.