Rhythm of Love

Chapter 40

Aaron Daze Alejandro

Everyone knows me.. everyone admires me. Of course, I am the son of one of the most wealthiest family in the Philippines.  

Ang totoo lang ay ayaw kung sinasabihan ako na sobrang yaman ko dahil ang mga magulang ko naman talaga ang may kaya. 

May kaya nga kami pero hindi ko naman sila halos makasama. Lumaki akong gumising ng walang nanay sa tabi, walang magtitimpla sa akin ng gatas at magluluto sa akin ng almusal. I don't get kisses every time I will to the school and receive congratulations every time I did great at school.

Nagalit ako sa kanila dahil kailangan ko sila, dapat nasa tabi ko sila. Pero, bakit hindi ko man lang sila mahagilap? And every time I cry and stop them from leaving me they always say, Para sa'yo ito, Aaron. Mommy and Daddy is working for your future. But we love you, always remember that. 

But of course, as a child I still don't understand them. I need love and attention, that is all I want. 

And as the years passed by, nasanay na ako. I just found myself not crying any single tears because my parents will leave me again. Siguro natauhan na ako na hindi naman tatalab ang pag-iyak ko, hindi 'yon ang makapipigil sa kanila. 

Luckily, nakahanap ako ng mga kaibigan. They gave me the happiness I'd been looking for and wishing for for how many years. They become my home. Ang saya nila kasama, sa kanila ko naranasan ang mga bagay na gustong-gusto kung subukan noon pa man. Kahit di ko man nasasabi sa kanila, sobrang nagpapasalamt ako sa pagdaring nila sa buhay ko. 

Kaya hindi naman na ako magrereklamo. Ginamit ko nalang lahat ng pera ibinibigay nila sa akin. Bili ako dito, bili doon. Kahit ano basta magustuhan ko... I can get whatever I want. Buy whatever I want. Hindi ko na kailangang magpakapagod sa trabaho... hindi ko na kailangang mapawisan. In one snap I can get what I want.

It's not bad, I guess.

 Nagbago lang ang paraan ko ng pag-iisip ng makilala ko ang babaeng nakapagbago sa buhay ko, sa akin... I always thought that life is just a game. Hindi magandang lugar at hindi na dapat seryosohin. But she taught me wrong... ipinakita niya sa akin kung gaano kaganda 'yong mundo. She let me experience to be in love and to loved. 

Noong una ang tingin ko sa kaniya ay isang weirdong babae, paano ba naman kasi tumatawa at tumatalon-talon siya mag-isa. Ang nangyari pala ang nakatanggap siya sa isang university bilang scholar, at ang nakakatuwa pa don ay natanggap siya sa school na pinapasukan ko. At ang ibig sabihin non, ang magulang ko ang nagpapa-aral sa kaniya. What a nice news!

Mas ininis ko siya, kinulit at ginalit. I think seeing her mad makes me happy. Ang isang katulad naman niya talaga ay hindi ko na dapat sinasayangan ng oras, pero I'm still enjoying it. 

Lahat ng paraan para mainis siya ginagawa ko na kahit kailan hindi ko naisip na gagawin ko s aiba. Pinaglinis ko siya ng library, pinag-ayos ng upuan, at kung ano-ano pa. But then, hindi siya sumusuko. Ni hindi nagreklamo sa akin, 

Ganoon kahalaga ang scholarship niya para sa kaniya? 

Naguguluhan talaga ko dahil di ko naman alam ang ganoong pakiramdama kaya hinahayaan ko nalang. Kung hindi siya napapagod at susuko, pwes ako din di mapapagod na pahirapan siya. Kung ano-ano ang naiisip kung ipagagawa ko sa kaniya, hanggang sa sumobra na ako. Hindi ko alam na nakakasakit na pala ako ng tao. 

May nahihirapan na pala pero hindi ako tumigil... Ang gago ko! Bakit hindi ko manlang iniisip na tumigil at hayaan siya? Bakit ko nga ba siya pinapahirapan? Dahil sa pagpapahiya niya sa akin? Dahil sa hindi ko inakalang may tatapat sa akin?