Een wereld zonder pijn

Hoofdstuk 3

"Boe!" Twee tengere handen bedekken mijn ogen. Dit moet Lars zijn!

"Lars" zucht ik, "deze grap wordt nu wel oud." Wanneer hij zijn handen voor mijn ogen weghaalt maakt het zwarte zicht plaats voor zijn lachende gezicht. Zijn diepblauwe ogen stralen en de kuiltjes in zijn wangen worden zichtbaar wanneer hij een brede glimlach opzet.

"Tijd geleden hè?" Lars knijpt één oog dicht om het zonlicht zoveel mogelijk te vermijden.

"Ja, ik weet het! Echt té lang geleden." Mijn oog valt op zijn tekenblok wat hij stevig onder zijn arm heeft geklemd. Zijn zwarte wijde vest valt er grotendeels overheen en het schetsboek is daarom makkelijk te missen. Lars wijst ondertussen met zijn duim naar het zwarte geruiten kleed wat onder de Eikenboom ligt. Ik knik en volg hem gedwee naar het kleed, in het midden staat een blauwe koelbox, waar waarschijnlijk allemaal lekkernijen in zijn verstopt.

"Zeg, vertel eens." Mijn gezicht wend zich naar Lars terwijl we richting de bestemming lopen. Lars gezicht wend zich tot mij, zijn wenkbrauwen zijn lichtelijk opgetrokken als teken dat ik mag zeggen wat ik wilde.

"Heb je nog wat inspiratie opgedaan?" Om mijn mond verschijnt een ondeugende glimlach. Lars is een echte kunstenaar, hij kan geweldig tekenen! Zijn inspiratie put hij uit meisjes, daar is hij ook enorm gek op.

We nemen plaats op het geruiten kleed, mijn benen leg ik languit op het kleed en mijn armen positioneer ik achter mijn lichaam zodat ik erop kan steunen.

"Natuurlijk heb ik inspiratie opgedaan," de ogen van Lars beginnen meteen te schitteren nu hij de kans heeft om over zijn muzen te vertellen. "Hier, ik heb er een aantal geschetst. Ik heb overigens niet de kans gekregen om ze allemaal in te kleuren." Hij duwt zijn prachtige leren schetsblok onder mijn neus en opent hem. Druk bladert hij naar de schetsen die hij aan mij wilt laten zien.

"Ah, hier heb ik het" mompelt hij en hij draait het schetsboek weer om zodat ik alle plaatjes goed kan zien. Verschillende plaatjes vliegen voorbij, grotendeels zijn het schetsen van blote meisjes. Sommige ervan zijn ingekleurd anderen zijn zwart-wit en weer anderen zijn ruwe schetsen.

Voorzichtig strijk ik met mijn vingertoppen op het lichtelijk ruw aanvoelende papier. De schetsen lijken zo levensecht. "Echt mooi gedaan! Hoe krijg je het toch voor elkaar?" Vol bewondering staar ik nog steeds naar het okergele papier met de levendige schetsen.

"Ach, gewoon." Lars haalt nonchalant zijn schouders op maar wanneer ik mijn blik op zijn gezicht richt, kan ik zien dat hij zich gevleid voelt.

"Vooral die schaduwen, levensecht!" Lars glimlacht en pakt zijn schetsboek voorzichtig terug.

"Wat vind je trouwens van mijn muze?" Er verschijnt een sprankeling in zijn ogen. "Ze heeft een prachtig lichaam, toch?" Zijn stem klinkt zo zelfverzekerd dat hij mijn oordeel niet eens nodig heeft, dus ik knik maar.

Lars knikt zelfvoldaan en hij stopt zijn schetsboek in zijn zwarte Eastpack rugzak.

Mijn ogen richten zich op de blauwe koelbox die in het midden van het kleed staat waarop we zitten. Eigenlijk heb ik wel zin in een lekkernij, maar ik wacht totdat ik iets aangeboden krijg. Daarbij zullen er zo nog wel meer mensen komen. Meestal chillen wij hier met een grotere groep. Er zijn een aantal vaste groepsleden maar iedereen mag erbij komen zitten. Wij zijn een tolerante groep en wij proberen er iedereen bij te betrekken.

Voorzichtig schuif ik richting het midden van het kleed en ga languit liggen. Vanuit mijn ooghoek zie ik dat Lars mijn voorbeeld volgt. Ook hij gaat languit op zijn rug liggen, alleen dan aan de andere kant van het kleed.

De lucht is blauw, hier en daar verschijnen wat schaapjeswolken maar veel zijn het er niet. Voor de tijd van het jaar is het weer heerlijk.

"Check die wolk eens uit!" hoor ik Lars ineens enthousiast naar mij roepen. "Dat lijkt net een schildpad."