Een wereld zonder pijn

Hoofdstuk 4

"Shit," ik pak mijn knie stevig vast en probeer hem voorzichtig te buigen terwijl ik hem stevig met beide handen omklem.
Dit is alweer de zoveelste keer dat mijn knie niet doet wat ik wil, overigens is het niet alleen mijn knie maar ook mijn schouders en andere gewrichten. Ik heb eerlijk gezegd geen idee hoe het komt, want het is nou ook weer niet het geval dat ik heel fanatiek ben in sporten.

"Gaat alles goed?" vraagt Austin die waarschijnlijk mijn van pijn vertrokken gezicht heeft gezien.
"Ja, ja prima," zeg ik snel en ik klem mijn kaken stevig op elkaar.
"Weet je het zeker?" vraagt Austin bezorgd, zijn groene ogen worden groot en zijn lippen raken elkaar net niet.
"Ja," zeg ik op een zeurderig toontje, "ik heb hier al vaker last van gehad de afgelopen tijd. Zo interessant is het nou ook weer niet." Ik maak een gebaar met mijn hand, als teken dat ik er niet meer over verder wil praten.

"Oké dan," zegt Austin en hij trekt zijn wenkbrauwen op. Deze reactie is hij niet gewend van mij maar ik heb geen zin om het over dit soort zaken te hebben. Het doet er totaal niet toe, daarbij heeft hij toch ook wel eens iets van spierpijn gehad?

"Zeg, wanneer gaan wij weer freestylen?" vraag ik en er verschijnt een brede lach op zijn gezicht. Zijn bovenlip krult op en zijn witte tanden worden blootgelegd. Wanneer we gaan freestylen, of wanneer we het er alleen al over hebben is Austin in de zevende hemel. Met freestylen hebben wij het over 'freestyle run'. Het is een sport waarbij we tegen muren rennen om vervolgens allerlei trucs uit te voeren. Het kan best gevaarlijk zijn, maar gelukkig zijn wij goed getraind en kennen wij onze grenzen.
"Binnenkort, we hebben over een aantal dagen vakantie. Zal ik dan naar je toekomen?" Austin reageert enthousiast en ziet het al helemaal zitten. Hij maakt drukke handgebaren en heeft niet door dat ik hem wil onderbreken. Geduldig wacht ik af. Ik sla mijn armen over elkaar en leun wat naar achteren in mijn houten stoel, kennelijk iets te ver want ik val achterover op de harde, donkergroene vloerbedekking.
Austin heeft kennelijk de bonk gehoord want hij stopt meteen met zijn enthousiaste verhaal en kijkt me voor een enkele seconde ongerust aan, ik begin te lachen en wanneer hij ziet dat ik lach, weet hij dat het veilig is en begint hij ook hard te lachen.

"Ik hoop dat ik tijdens het freestylen wat meer in vorm ben," grap ik. Meteen krabbel ik overeind en zet mijn houten bureaustoel weer netjes voor het ruw houten bureau. Voorzichtig neem ik weer plaats en lach ik gegeneerd in de camera.
Austin lacht nog wat na, maar wordt kort daarna serieus. Zijn ogen richten zich naar boven en hij streelt met zijn hand onder zijn kin.
"Kom jij naar mij, of ik naar jou?" vraagt hij opeens. Ik weet niet goed wat ik moet zeggen, de laatste twee keer is hij al bij mij geweest en ik zou ook weer eens dolgraag naar Engeland gaan. Helaas ben ik op dit moment blut, tenzij...
"Wacht even!" roep ik naar Austin terwijl ik al halverwege de kamer ben. Snel loop ik verder. Bovenaan de steile eikenhouten trap roep ik om mijn moeder. Geen reactie, helaas. Nog een keer proberen. Weer geen reactie.

Bij de eerste stap die ik op de trede zet, die overigens bedekt is met een beige-achtig tapijt, voel ik een stekende pijn langs mijn voet richting mijn knie schieten.
Verdomme, denk ik bij mezelf en ik bijt zacht op mijn onderlip. Wat heb ik in vredesnaam gedaan?
"Mam?" roep ik nogmaals, maar wederom geen reactie. Er zit niks anders op dan de trap af te lopen.
Half-hinkelend probeer ik zo snel als ik kan de trap af te gaan. Beneden zie ik mijn moeder liggen op de ingezakte crèmekleurige bank. Haar buik staat strak gespannen in het donkerroze t-shirt wat ze aan heeft.
"Mam?" voorzichtig schuifel ik naar haar toe. Eigenlijk wil ik haar niet wakker maken maar ik moet het weten.
"Mam?" ik neem voorzichtig plaats op het puntje van het grote kussen wat ieder moment van de bank af kan vallen. Rustig streel ik met mijn hand over haar rug, de contouren van haar BH zijn duidelijk te voelen in dat strakke shirt. Rustig openen haar ogen.
"Wat is er?" vraagt ze slaapdronken.
"Ik wilde weten wanneer je de echo liet doen."
"Welke echo?" vraagt mijn moeder terwijl ze het hoofdkussen waarop ze ligt stevig tegen haar aandrukt.
"De echo om te bepalen of het een jongen of een meisje is," mijn stem klinkt gehaast. Ik wil het weten.
"Dat zal over anderhalve week zijn, denk ik," zegt mijn moeder terwijl ze haar ogen weer sluit en ze gebaart dat ik haar met rust moet laten.

Voorzichtig sta ik weer op en loop met moeite weer de houten trap op. Verdorie, stomme pijn. Misschien moet ik straks iets van een aspirientje nemen.
"en?" vraagt Austin wanneer hij mij de kamer in hoort lopen.
"Ik weet het niet," zeg ik schouderophalend. "Ik denk dat ik pas naar Engeland kan komen in de volgende vakantie," mijn ogen richten zich beschaamd omlaag. Austin komt vaker bij mij dan dat ik naar Engeland kom.
"Het is geen probleem! Ik kom naar jou toe en in de zomervakantie kom jij gewoon gezellig hierheen." Austin glimlacht en zijn ogen staan vriendelijk.

"Dat is een deal!" zeg ik en ik steek mijn duim omhoog.

Wanneer Austin en ik ons Skypegesprek hebben afgesloten loop ik naar de hoek van mijn kamer en pak ik mijn bordeauxrode akoestische gitaar. Het is een tijd geleden dat ik een nummer heb geschreven maar ik speel nog dagelijks. Mijn hand reikt naar een wit A4'tje waar ik op kan schrijven. Met een blauwe pen in mijn mond loop ik langzaam richting mijn bed en neem plaats op mijn donkerblauwe dekbed. Het A4'velletje leg ik langs mij heen en mijn gitaar positioneer ik in de juiste houding.

Ik sluit mijn ogen en probeer te luisteren naar alle kleine geluiden die ik hoor. De wind die door de bomen raast, de vogeltjes die vrolijk zingen en het vreselijke getoeter van de auto's die in de straat rijden. Verder hoor ik het fluweelzachte geluid van twee zoenende mensen. Voor mij lijkt dat geluid zo lang geleden. Ik weet nog toen ik Emma voor het eerst zoende, haar goudblonde lokken en haar mooie kastanjebruine ogen die mij aanstaarde. Het was zo intens en lief dat ik dat beeld nooit meer uit mijn gedachten zal krijgen. Helaas liep het op de klippen maar dat kwam doordat ze in een vreselijke situatie verzeild raakte waar ze geen verkering bij kon gebruiken. Toch heb ik geprobeerd contact te houden maar het mocht helaas niet baten. We verloren het contact.

Ik open mijn ogen en sla een aantal akkoorden aan op de gitaar. Voorzichtig probeer ik erbij te zingen. Het is How to save a life van de Fray. Ik heb het altijd een prachtig liedje gevonden maar voor mij kreeg het pas echt betekenis toen ik Emma verloor. De tranen voel ik opwellen en mijn zicht wordt wazig. Toch speel ik door en negeer ik de doorzichtige tranen vol herinneringen die op mijn bordeauxrode gitaar uiteenspatten.
Ik sluit langzaam mijn ogen en keer terug in gedachten terug in die vreselijke tijd. De emoties die ik voelde toen ik daar stond, een roos op haar grafkist legde, fluisterde dat ik van haar hield en het mezelf kwalijk nam dat ik het niet heb zien aankomen komen nu terug wanneer ik het volgende couplet zing:

Where did I go wrong? I lost a friend,
somewhere along in the bitterness.
And I would have stayed up, with you all night.
Had I known, how to save a life.

Had ik het maar geweten, maar daar schieten we nu niks meer mee op. Voorzichtig breng ik mijn gitaar weer terug in de hoek en leg het ongeschreven vel weer terug op de plaats waar ik het vandaan had. Het leven is te kort om bij de pakken neer te gaan zitten. Ruw veeg ik de tranen van mijn gezicht, wanneer mijn blik naar beneden glijdt zie ik ook dat er enkele tranen op mijn broek en shirt zijn gevallen.
Ik glimlach en denk dan aan alle mooie dingen die op deze aarde zijn. De wonderlijke wereld van de natuur maar ook mijn aanstaande broertje of zusje en mijn moeder die zo geweldig voor me zorgt. Ik hou van haar.

Glimlachend kijk ik aan de quote die Lars met Graffiti boven mijn bed heeft gespoten: "Some people grumble that roses have thorns; I am grateful that thorns have roses."

Deze quote is de essentie van het leven, althans voor mij. Soms sta je stil bij je leven en de pijnlijke punten daarvan. Er zijn pijnlijke punten maar uiteindelijk moet je die pijnlijke punten omzetten in kracht en positiviteit en deze laten zegevieren.