Een wereld zonder pijn

Hoofdstuk 30

Gisteren is mijn moeder gelukkig uit het ziekenhuis ontslagen. Ze hoefde maar één nacht te blijven voor observatie, maar ze was, tot mijn grote genoegen, al snel weer de oude.

"Mam, ik ga zo naar Lars," zeg ik puffend. Mijn moeder ligt op de bank televisie te kijken.
"De wc's glimmen weer als nieuw en het tapijt is weer geheel stofvrij." Mijn wangen gloeien van trots en van het harde werk.
"Goed gedaan jongen, ik ben trots op je." Mijn moeder glimlacht breed en zet zich met haar armen af om een rechtere houding aan te nemen.
"Kom eens hier." Haar hand steekt ze voor zich uit, als teken dat ik naar haar toe mag komen. Op het moment dat ik voor haar sta, wrijft ze met haar hand over mijn bezwete rug.
"Een ander shirtje kan geen kwaad." De ironie is duidelijk te horen in haar intonatie. Ze houdt haar hoofd naar achteren en trekt haar neus op. 

"Is het zo erg dan?" vraag ik quasi-onschuldig. Mijn moeder plukt op met een afkeurende blik aan mijn shirt. Ik voel hoe het shirt langzaam loslaat van mijn huid. 
"Is het zo erg dan?" Mijn moeder herhaalt mijn woorden en kijkt verbaasd mijn richting uit. Haar ogen zijn fijngeknepen tot spleetjes en haar bovenlip is opgetrokken. 
"Grapje, ik was sowieso al van plan om even kort te douchen en daarna een nieuw shirt aan te trekken."

Mijn moeder knikt mij toe. 
"Lijkt mij een heel goed idee." Voorzichtig laat ze zich weer vallen in de bank. De vierkante kussens van de bank glijden langzaam naar beneden. De oude bank kan het gewicht van mijn moeder nauwelijks meer dragen.

Ik loop naar de deuropening en kijk nog één laatste keer om naar mijn moeder, die met de zwarte afstandbediening in haar hand lijkt weggezonken in de bank. Haar bruine haren zijn vastgebonden in een staart en deze liggen verspreid over het beige kussen waar ze met haar hoofd op rust.

Langzaam loop ik de trap op. De laatste paar dagen bonkt mijn hoofd al bij de lichtste inspanning. Het lijkt alsof mijn hoofd op barsten staat. Het schoonmaken van net heeft daarbij niet geholpen. Als ik de badkamerdeur open doe, treft de scherpe geur van dennen mij als een mokerslag. Ik zwaai een aantal keer met mijn hand voor mijn gezicht, maar het heeft geen effect. De dennengeur is nog even penetrant aanwezig als een aantal seconden geleden. Mijn blik glijd over de spierwitte wastafel die ik net heb schoongemaakt. Bloed, zweet en tranen heeft het mij gekost, maar dan heb je ook wat. Ik kan het niet laten om met mijn vingertoppen zacht over de wit porseleinen wastafel te strijken. De koude wastafel staat in schril contrast met mijn gloeiendhete huid.

Ik pak mijn shirt met gekruiste armen vast en trek deze over mijn hoofd. Het shirt lijkt niet los te willen komen van mijn lichaam. Het plakkerige zweet fungeert als een soort lijm tussen mijn bleke huid en mijn rode shirt. Ik trap mijn sneakers uit onder de witte verwarming en gooi mijn opgerolde sokken in de wasmand.
Die was raak! De sokken vallen midden in de wasmand op een stapel witgoed. Ik trek aan de zwarte band van mijn riem en maak de gesp los. Mijn broek trek ik naar beneden. De ruwe zwarte stof schuurt langs mijn benen. 
Ik buig voorover om de zwarte broek van de grond te rapen en ik gooi hem richting de verwarming. Een schrijdend geluid klinkt op het moment dat de gesp het metaal van de verwarming raakt. De broek glijdt in een soepele beweging van de verwarming af.

Voorzichtig stap ik in de witte douchebak. De voegen van de donkerbruine tegels aan de muur zijn grotendeels bedekt met schimmel. Mijn hand reikt naar de metalen draaiknop en de waterstralen schieten uit de douchekop. Het ijskoude water raakt mijn benen.

Tjonge, wat koud! Ik draai snel de douchekop van mij af en probeer het koude water te ontwijken. Gelukkig duurt het niet lang tot het water een aangename temperatuur heeft bereikt. Ik draai aan de knop om de watertoevoer te verminderen. Het werkt, de stralen komen een stuk zachter uit de douchekop. Ik richt de douchekop op mijn gezicht en ik voel hoe de warme waterstralen over mijn gezicht lopen. Altijd als ik douche, lijkt het alsof alles samen met het water van me afvalt. Alle piekergedachten en alle gebeurtenissen lijken samen met het water, in het afvoerputje te verdwijnen.