Een wereld zonder pijn

Hoofdstuk 39

Vandaag is de dag. Vanmiddag ga ik Austin bezoeken in Engeland. De artsen snapten mijn beslissing, ook al hadden ze liever gehad dat ik in het ziekenhuis bleef. Mijn moeder heeft toestemming gegeven om het ziekenhuis te verlaten, maar ik merk dat ze het er moeilijk mee heeft. Ik heb mijn moeder uitgelegd dat juist de tijd die ik nog voor me heb, mij erg dierbaar is. Toch zie ik elke dag een verdrietige glans in haar ogen. Ze houdt zich sterk, maar diep van binnen moet ze opgebrand zijn. Elke ochtend legt ze haar warme hand op mijn hoofd. Ze fluistert bemoedigende woorden en vertelt mij elke dag dat ze van mij houdt. Ze zegt dat ik het niet mag vergeten. Niet dat ik dat zou doen, maar ze benadrukt het ieder mogelijk moment. De sfeer is veranderd. Alles staat in teken van de dood. De sfeer voelt beklemmend. Ik wil niet herinnerd worden aan mijn sterfelijkheid. Ik wil leven; ik wil zien, voelen, horen en ervaren. Rationeel kan ik prima bedenken dat het niet al te lang zal duren voordat ik zal sterven, maar ik geloof het niet. Ik voel mij onaantastbaar. Alsof mijn lichaam net zoals mijn geest voor altijd zal voortleven.

"Wat een schatje," Lars staat voorovergebogen over het houten wiegje. Een wit zijde laken hangt verspreid boven het hoofdeinde van de wieg. Lars houdt het met zijn lichaam opzij.
"Kijk nou," Lars grinnikt terwijl hij mijn zusje zachtjes kietelt. Lars straalt helemaal van de interactie met Daylana. Het is wonderbaarlijk hoe aanstekelijk de puurheid van baby's is voor de omgeving. De kleine gebaren, de glimlach en de bewegingen van een baby maakt een mens intens gelukkig. Zelfs mensen die niet van baby's houden, kunnen een glimlach niet onderdrukken.
"Wat is ze lief," zegt Nicole die met haar lange haren Daylana's gezicht net niet raakt. Ook Nicole wrijft zacht met een aantal vingers over Daylana's buik. Lars en Nicole wisselen voor een moment een verliefde blik uit. Hun ogen kruisen elkaar en een glimlach verschijnt op hun lippen. Als je niet beter zou weten, zou je denken dat het twee kersverse ouders zijn, die in de wolken zijn met hun pasgeboren baby.

Blikken heb ik altijd een krachtig instrument gevonden. Ogen zijn de weerspiegeling van de menselijke geest. Woorden kunnen verdraaid en gemanipuleerd worden, maar blikken zijn eerlijk en oprecht. Een blik kun je niet manipuleren, woorden wel. Daarom heb ik altijd naar de ogen gekeken van mijn gesprekspartner. Een blik geeft de werkelijkheid weer, zelfs als de uitgesproken woorden liegen.

Ik glimlach en ik knik. Lars maakt kleine geluiden richting Daylana die stoïcijns voor zich uit blijft kijken.
"Waarom lacht ze niet?" vraagt Lars verontwaardigd. 
"Omdat baby's pas later kunnen lachen, oen," zegt Nicole en ze geeft hem een speelse duw.
"Misschien ben je gewoon niet grappig genoeg," vul ik aan. Lars kijkt me aan en haalt zijn schouders op.
"Misschien heeft je zusje een beter gevoel voor humor dan ik." Hij lacht breeduit en de gaat met zijn hand kort door zijn haar.

"Willen jullie beschuit met muisjes?" roept mijn moeder van onderaan de trap. Lars' ogen lichten vrijwel meteen op. Als er iets te eten valt, is Lars er als de kippen bij.
"Lekker, mam! We komen eraan," schreeuw ik terug. Dat had ik beter niet kunnen doen, want Daylana zet het meteen op een brullen.
Ik krab op mijn hoofd en haal ongemakkelijk mijn schouders op. Lars richt zich tot Daylana en pakt haar voorzichtig uit de wieg. Voorzichtig legt hij zijn hand achter het kleine hoofd van Daylana en hij wiegt haar zacht heen en weer. Ondertussen maakt hij sussende geluiden. Hij kijkt haar vol liefde aan. 
Nicole loopt naar Lars toe. Haar sneakers tikken op de houten vloer van de kamer en ze slaat een arm om Lars' middel. Verliefd kijken ze samen naar mijn zusje. Daylana kijkt met grote ogen naar het koppel en houdt op met huilen. Lars beweegt haar nog steeds zacht heen en weer en glimlacht naar mij.

"Wat denk jij, Bran? Zou ik een leuke papa zijn?" Lars straalt terwijl hij deze zin uitspreekt. Hij richt zich weer tot mijn zusje.
"Ik weet zeker dat jij een leuke papa zou zijn," glimlach ik. Een gevoel van verdriet overvalt mij. Ik zou Lars graag als vader willen zien, samen met hem dit proces doormaken. Als ik zie hoe blij en enthousiast hij nu al is, weet ik zeker dat hij dan helemaal uit zijn dak zou gaan. Een beeld van Lars samen met zijn kind in zijn armen dringt zich op. Misschien zou hij zijn zoon of dochter wel vereeuwigen op het doek.