Een wereld zonder pijn

Hoofdstuk 25

Het kleine huis met de donkergroene deur is al in zicht en komt dichterbij met elke stap die ik zet. Ik heb al honderden keren voor dit huis gestaan, maar vandaag is het anders. Ik voel me anders, wijzer, door alle recente gebeurtenissen. Mijn duim hef ik op en deze drukt op de ouderwetse koperen deurbel. 

"Bran, gefeliciteerd!" is het eerste wat er uit Lars mond komt wanneer hij de deur openzwaait. Zijn ogen sprankelen en hij steekt zijn lange armen naar mij uit. Ik weet niet waamee hij me precies feliciteert. Is het omdat ik een zusje mag verwachten of omdat ik uit het ziekenhuis ben ontslagen? Eigenlijk maakt het ook niet veel uit. Ik loop in zijn armen en sluit mijn armen om zijn middel. Ik voel de zachte stof van Lars zwarte shirt en ik ruik zijn aftershave.
"Bedankt!" Langzaam ontworstel ik me uit zijn greep en loop naar binnen. De kleine hal is bezaaid met troep. Er liggen enkele jassen op de grond die waarschijnlijk van de houten kapstok zijn gevallen. Verder liggen de oude grijze inline-skates van Lars in de hoek van de hal waarnaast een hele rij van verschillende soorten schoenen staat.

"Kom verder," zegt Lars terwijl hij de deur van zijn slaapkamer voor mij opent. Deze kamer voelt zo vertrouwd voor mij, bijna net zo vertrouwd als mijn eigen slaapkamer. De grijze muren zijn volgespoten met graffiti. Er zijn enkele bemoedigende spreuken te lezen, maar ook een buitengewone afbeelding van rozenbladeren waar druppels water op te zien zijn. De kamer is niet heel groot. Lars' bed en zijn bureau passen er maar net in, maar een gezellige kamer is het zeker.
"Wil je wat drinken?" vraagt Lars die nog bij de deur staat. Hij gebaart met zijn hand dat ik gerust op de grond mag zitten. Ik knik mijn hoofd.
"Graag, heb je een seven-up?" Ik ruik een vage sigarenlucht in de kamer van Lars. Ik weet dat Lars niet rookt, maar zijn vader rookt meerdere sigaren op een dag.
"Ik ga het even halen. Wil je verder nog wat?"
Ik schud mijn hoofd en bedank Lars vriendelijk. Ik hoor Lars de trap afstormen en mijn ogen richten zich op zijn bureau waar drie monitoren netjes naast elkaar zijn geplaatst. Typisch Lars, altijd maar in de weer met zijn computer.

Wanneer Lars naast me gaat zitten, wil ik eigenlijk vragen hoe het op de begrafenis van Joram was, maar ik kan het eigenlijk niet maken om daar nu over te beginnen, dus vraag ik hem maar hoe het gaat tussen hem en zijn vriendin.
"Je kent het wel," zucht Lars en hij kijkt me verveeld aan. Hij zucht en strijkt met een hand over zijn kin.
"Problemen?" vraag ik. De gezichtsuitdrukking van Lars spreekt boekdelen. Ik hoop niet dat het uit is, hij was zo gek op Nicole.
"Nee, nee. Gelukkig niet," antwoord Lars opgelucht. Zijn lippen vormen zich tot een flauwe glimlach. "Ik ben enorm blij dat ik verkering met Nicole heb, maar het is gewoon," Lars stopt en kijkt me ongemakkelijk aan. Zijn boventanden laat hij glijden over zijn onderlip.

"Ik mis mijn muzen." Zijn hoofd is vuurrood en zijn blik ontwijkt die van mij. 
"Is Nicole geen muze van je dan?" Ik vind het wel grappig. Het is typisch Lars om dit te zeggen. Lars is trouw en hij zou nooit iemand opzettelijk pijn doen. Daarnaast weet ik dat Lars volledig gaat voor Nicole, maar hij mist zijn vrijheid en Lars heeft zijn vrijheid nodig. Ik volg zijn blik die gericht is op het zilveren fotolijstje wat op zijn bijzettafel staat. Nicole en Lars zien er intens gelukkig uit. Ze kijken elkaar in de ogen en hebben de armen om elkaar heengeslagen.
Hij kijkt me aan en schudt zijn hoofd. 
"Ik hou van Nicole, ze is prachtig. Alleen" Lars viel stil. Zijn blik was op zijn handen gericht en zucht een aantal keer. De stilte bleef. Misschien moest ik iets zeggen, ik hou niet van stiltes. Het laat me zo ongemakkelijk voelen.
"Je hebt je vrijheid nodig?" Ik kijk Lars aan. Hij slaat zijn handen in elkaar en kijkt bedenkelijk, maar nog steeds blijft de stilte ijskoud aanwezig. Zelfs het omgevingsgeluid lijkt te worden weggezogen.
"Nee, dat is het niet. Ik hou van Nicole, eerlijk waar," doorbreekt Lars uiteindelijk de stilte na minstens een minuut te hebben gestaard. "Ze is alleen mijn muze niet." Nadat hij deze woorden heeft uitgesproken klinkt er een zucht.

Nicole is niet de muze van Lars? Waar haalt hij dan al zijn inspiratie voor zijn tekeningen vandaan. Het kan geen ander meisje zijn aangezien de tekeningen van Lars altijd de kant van de vrouw haar natuurlijke schoonheid belichten. De dames zijn simpelweg naakt.

Mijn gezicht straalt kennelijk verbazing uit want Lars stoot me aan.
"Vind je dat raar?" Zijn stem klinkt onderdanig, als een kind dat op zoek is naar de goedkeuring van een volwassene.
Ik moet even nadenken. Vind ik het eigenlijk wel raar dat Nicole niet de muze is van Lars. Ik haal mijn schouders op.
"Ik weet het niet. Heb je een andere muze?" Dat is de eerste vraag die mij te binnen schiet op dit moment. Ik zou het erg vinden als dat het geval zou zijn. Misschien voelt Lars niks voor het meisje in kwestie, maar het idee dat iemand anders dan Nicole naakt voor hem staat, vind ik toch niet zo prettig. Lars is een goede jongen, maar Nicole is een goede meid die veel heeft meegemaakt. Ik wil niet dat hij haar kwetst.
Hij knikt. "Ik heb inderdaad een andere muze, maar ik doe er niks mee." Lars krijgt een rood hoofd en richt zijn blik naar de donkere vloerbedekking.
"Hoe bedoel je?" Mijn stem klinkt nors. Wat bedoelt Lars nu eigenlijk? Bedoelt hij dat hij haar niet naakt portretteert of dat hij geen romantische interacties met de muze in kwestie uitvoert.
"Ik bedoel," zucht Lars. Zijn donkere wenkbrauwen zijn gefronst en hij kijkt me doordringend aan met zijn diepblauwe ogen. Een stilte volgt. "Ik bedoel, dat ik het netjes houd. Ik laat haar niet uitkleden, ik zoen haar niet, bedrijf ook niet de liefde met haar," bij zijn laatste opmerking pauzeert hij even en kijkt lichtelijk geïrriteerd naar mij, "maar ik visualiseer haar naakt."
Ik kijk Lars met grote ogen aan.
"Het is geen overspel," zegt hij droog en hij haalt zijn schouders op. "Ik hou van Nicole en ik zou haar nooit bedriegen. Ik vind haar alleen niet geschikt om naakt te tekenen." Hij neemt een grote slok cola en zet het lange glas weer neer op de zwarte bijzettafel.

Hij heeft gelijk. Hij bedriegt Nicole niet.
"Waarom vind je Nicole niet geschikt om te tekenen?" Mijn stem is doordrongen van nieuwsgierigheid. De vraag komt snel, misschien iets té snel op zijn antwoord. Lars voelt zich ongemakkelijk, dat is duidelijk te zien. Hij bevochtigd zijn lippen snel achter elkaar en hij kijkt om zich heen. Hij haalt zijn schouders op en strijkt zijn zwart-blauwe haar voor zijn lichte ogen.
"Gewoon, ik -" Lars denkt na. Zijn ogen zijn naar het plafond gericht en met zijn linkerhand plukt hij aan zijn onderlip.
"Ik hou van Nicole, maar voor mijn muzen zoek ik dames met wat meer rondingen." Hij kijkt me beschaamd aan, alsof hij zojuist iets heel ergs heeft opgebiecht. Ik begrijp wat Lars bedoelt. Door de eetstoornis van Nicole zijn veel rondingen minder zichtbaar.
"Het is echt niet dat ik niet van haar houd. Ik houd heel erg veel van haar en ik heb haar lief, dat moet je begrijpen, Bran." Ik zie de angst in zijn grote blauwe ogen, de angst dat ik niet geloof dat hij van Nicole houdt, de angst dat ik denk dat hij vreemdgaat. Die angst heb ik nog nooit bij Lars gezien.
"Geen zorgen," zeg ik kalm en ik geef hem een schouderklopje. "Je hoeft niet bang te zijn. Ik geloof je. Ik weet dat jij enorm veel van Nicole houdt en dat je haar niet zal bedriegen."
Lars kijkt me aan en haalt opgelucht adem.

"Trouwens Lars, wat ik nog wou vragen," ik wacht even voordat ik mijn zin afmaak. Lars neemt net de laatste slok cola uit zijn glas. Met een klap zet hij het op tafel.
"Op," zegt hij met een grote lach op zijn gezicht en hij veegt ruw zijn mond af met de achterkant van zijn hand.
Lars kijkt me vragend aan. 
"Ik wilde vragen hoe de begrafenis van Joram was." Als ik Lars' gezicht zie, heb ik meteen spijt van de vraag. Zijn gezicht betrekt.
"Het spijt me," zeg ik snel. Lars staart verdrietig voor zich uit. Hij wuift met zijn hand als teken dat het mij niet hoeft te spijten.
"Het was mooi, maar simpel." Lars slikt een aantal keer en wrijft met zijn hand kort over zijn gezicht. "Het was gewoon," Lars staakt zijn zin omdat hij anders moet huilen. Ik leg een beetje onhandig mijn hand op zijn schouder.
"Het is oké Lars. Het is niet erg."
Lars kijkt me met zijn trieste ogen aan. Door het staren in zijn treurige ogen, moet ik ook mijn best doen om niet te gaan huilen.
"Hij kreeg geen tekst op zijn grafsteen," de stem van Lars klinkt langzaam. "Hij heeft geleefd als een niemand en is gestorven als een niemand." Lars slaat met zijn vuist herhaaldelijk op zijn been.
"Het is niet eerlijk! Het was zo'n lieve jongen, verdomme!" Ik grijp Lars' arm stevig vast.
"Niet doen," zeg ik rustig. Ik blijf zijn arm stevig vasthouden. Een traan valt van Lars' wimper op mijn hand.
"Je mag verdrietig zijn. Het leven is ook niet altijd eerlijk," zeg ik somber en ik staar naar buiten, waar de takken van de bomen sierlijk heen en weer bewegen door de streling van de wind.
Lars kijkt mij met betraande ogen aan. De huid onder zijn ogen is rood. Lars haalt zijn neus op. 
"Ik ben blij dat je beter bent, Bran. Ik kan niet nog iemand verliezen," zijn stem klinkt nasaal door het huilen. Zijn grote ogen zijn op mij gericht en kijken mij wanhopig aan. 

Zo heb ik Lars nog nooit gezien.