Een wereld zonder pijn

Hoofdstuk 42

De volgende morgen wordt ik wakker van de zomerzon die in mijn gezicht schijnt. Ik ben gisteren helemaal vergeten om de gordijnen dicht te doen. Gisteren. Bij de herinnering aan gisterenavond speelt er automatisch een lach om mijn lippen. Het was fantastisch. Als ik dood mocht gaan, dan heb ik in ieder geval een prachtige laatste dag gehad. Naast me licht Felicia te slapen. Ik streel zacht met mijn hand door haar roze haren. Een murmelend geluid komt van onder de deken vandaan.

"Goedemorgen sunshine, lekker geslapen?" Ik buig naar haar toe en druk een zoen op haar voorhoofd.
"Brannon, laat me nou," Felicia klinkt een beetje nors. Ik glimlach, zelfs haar ochtendhumeur kan mijn vrolijke bui niet verpesten.
"Volgens mij heeft er iemand een ochtendhumeur," zeg ik lachend. Voorzichtig aai ik over Felicia's rug en werp ik een blik op de klok. Het is nog vroeg, maar zes uur in de ochtend. Ik rek me voorzichtig uit en stap uit het bed. De koude vloer bezorgt mij een rilling. Met mijn voet tast ik af waar mijn sloffen zich bevinden onder het bed. Nadat ik ze eindelijk heb gevonden, laat ik voorzichtig mijn voeten in de warme pluche stof verdwijnen.
"Ik ga even douchen." Ik loop langzaam richting de badkamer en sta voorovergebogen in de spiegel te kijken. Mijn handen rusten op de witte wasbak. Het korte haar op mijn hoofd, zit door de war en mijn ogen stralen. Zelfs de glimlach lijkt niet van mijn gezicht af te kunnen. Het witte shirt hangt los om mijn lichaam en de hals is diep uitgesneden. Ik trek mijn shirt uit en laat mijn onderbroek naar beneden vallen. Nadat ik de douchekraan volledig open heb gezet, voel ik de marginale waterstralen tegen mijn hoofdhuid kletteren. Ik pak de shampoo van de grond en masseer het in mijn haar. Ik voel hoe de schuimmassa langs mijn gezicht over mijn borst naar het afvoerputje glijdt. Voor een moment sluit ik mijn ogen en geniet ik van de prikkeling van het water op mijn huid. Het is misschien vreemd, maar ik heb me in al de afgelopen jaren nog nooit zo sterk gevoeld als nu. Felicia lijkt mijn krachtbron te zijn. Zelfs tijdens deze moeilijke dag, voel ik me sterk. Het is alsof ik voor het eerst weer een reden heb gevonden voor wie ik echt wil doorleven. Een gedachte die mij tegelijkertijd een onrustig gevoel bezorgd. Het laat mij twijfelen aan de liefde die ik voel voor mijn moeder en mijn kleine zusje, maar ook voor de rest van mijn vrienden. Ik probeer de gedachten van mij af te schudden. Liefde is heel anders dan vriendschap en familie-liefde. Liefde stopt je vol met allerlei verschillende gelukshormonen waardoor het lijkt alsof al het andere onbelangrijk is geworden. Ik weet nog precies hoe ik me voelde tijdens de periode dat ik met Emma had. Het was net zo. Ik begon mijn vrienden te verwaarlozen en was in staat om alles op te offeren voor Emma.

Mijn hand reikt naar de draaiknop en ik draai de watertoevoer dicht. Als ik uit de douche ben, sla ik snel de witte handdoek om mij heen. Met mijn hand ga ik door mijn haar, om de ergste waterdruppels af te schudden en ik droog me ruw af. Als ik mij wil aankleden, realiseer ik mij dat ik mijn kleding ben vergeten. Stom. Wat doe ik nu? Waarschijnlijk ligt Felicia nog te slapen. Zo lang heb ik niet gedoucht, maar halfnaakt door de kamer te struinen is ook niet prettig. Stel nu dat Ties binnenkomt, of mijn moeder. Na een tijdje geprobeerd te hebben om alternatieve oplossingen te zoeken, is er geen andere mogelijkheid dan de handdoek om mijn middel knopen en dan mijn kleding te halen. Voorzichtig open ik de deur op een kier. Felicia ligt op haar zij. In haar handen heeft ze de deken vastgepakt. Ik glimlach, het ziet er aandoenlijk uit en het liefst zou ik haar nu een stevige knuffel willen geven, maar dat zal moeten wachten tot later. Eerst mijn kleding maar eens terughalen. Ik probeer zo nonchalant mogelijk naar het nachtkastje te lopen, waar mijn kleding onderin zit verstopt. Voorzichtig haal ik er een nieuw setje uit. Zonder precies te kijken, snel ik terug naar de badkamer waar ik mijn kleding aantrek. Een korte blauwe sportbroek met een gestreept shirt. Niet de beste combinatie die ik had kunnen kiezen, maar het kan ermee door. Ik scheer me nog snel even en doe daarna mijn vertrouwde aftershave op.

"Felice," ik loop richting Felicia en pak voorzichtig haar hand vast. "Wakker worden, Felice." Ze draait zich om en kijkt me aan.
"Wat ruik je lekker, Bran." Ze rekt zich uit en verstopt haar hoofd in mijn hals. Ik lach breed.
"Dank je wel," ik wrijf met mijn duim over de bovenkant van haar hand. "Het is nu wel tijd om op te staan. Mijn moeder zal er over ongeveer drie kwartier zijn. Ik weet niet of je nog moet douchen?" Felicia rekt zich nogmaals uit.
"Ja, ik zal mezelf wel even opfrissen. Is ook voor jou wel leuk," ze glimlacht ondeugend en slaat een aantal keer liefkozend met haar platte hand tegen de zijkant van mijn gezicht. 
Met een snelle beweging gooit ze de deken van zich af en loopt ze naar de badkamer.
"Ik mag jouw spullen wel lenen toch? Ik heb niet veel bij me."
"Natuurlijk, ik heb trouwens ook nog een reserve tandenborstel in mijn toilettas liggen, dus die kun je ook gebruiken."
"Daar had ik nu juist wél aan gedacht." Ze richt haar flirterige blik op mij en wijst naar mij met haar wijsvinger.