29.BÖLÜM

19.9K 890 379
                                    

OKUMADAN ÖNCE YILDIZLAYALIM CİVCİVLERİM.

DEVA KİTABIMA BAKMAYI UNUTMAYIN.

BENİ TAKİP EDİN LÜTFEN ALINTILARI PROFİLİMDE PAYLAŞIYORUM.

DKTT / GİTME

-------------------------------------------------------------------------

Sabah huzursuzlukla gözlerimi araladım. Canım yataktan hiç kalkmak istemiyordu ama bu evde daha fazla kalmayı da düşünmüyordum. Eğer Araf'ı görürsem bu kadar güçlü kalamayacağımı bildiğimden kaçmak istiyordum. Ona ailemi soramamıştım bile madem onlar ailemdi neden bana bir şey söylememişlerdi? Onları defalarca görmüştüm.

Düşünmek istemiyordum her şeyin zamanı vardı şuanda en önemli şey bebeğimdi  ve  onun canını tehlikeye atacak her şeyden herkesten kaçacaktım.

Babası olsa bile.

Araf, pişman olabilirdi ama onun kollarında defalarca ağlamama rağmen benden gizlemiş üstelik onları her gördüğümüzde bana bile sinirlenmişti. Yataktan kalkıp misafir odasından çıktım. Dün Araf'la konuşmamızdan sonra odamızdan çıkmıştım. 

Odamız.

Sevdiğim adamın kollarında huzurla yattığım odamız. 

Düşünmek istemiyordum artık hemen telefonumu elime alıp Işık'a buraya gelmesine dair mesaj attım. Yalnız kalmak istemiyordum, bu evde kalmaya da niyetim yoktu zaten. Merdivenlerden yavaşça inmeye başlamamla içimde huzursuzluk oluşmuştu.

Gitmeme izin verecek miydi?

Salona geldiğimde küçük köpeğimin hızla yanıma gelmesi bir olmuştu bu haline gülümseyip yavaşça koltuğa oturdum. İyi olduğumu bilsem de hafif ağrım vardı ve dikkatli olmam gerekiyordu.

"Güneş Hanım, nasılsınız?" Diyen Gece ile bakışlarım yumuşayıp ona döndü.

"İyiyim, Gece sen nasılsın?" Dedim gülümseyerek. Bana gülümseyerek karşılık verip konuştu?

"Size kahvaltı hazırlayayım." 

"Çok teşekkür ederim, Işık'ta gelecek haberin olsun." Diye devam ettiğimde kafasını sallayıp gitmişti.

...

Işık geldiğinde sarılmış çok fazla konuşmadan masaya geçmiştik. İştahım yoktu ama yemem gerekiyordu.

"Güzel arkadaşım, lütfen üzülmemeye çalış." Dedi birden. Ona yalan söyleyemezdim üzülüyordum işte kalbim çok ağrıyordu.

"Deniyorum Işık ama elimde değil unutamıyorum. Hatırlamak istemiyorum ama kafamda o kadar çok soru işareti var ki." nefes alıp devam ettim. "Şuan tek istediğim bebeğimin iyi olması ve bu evden gitmek." 

Kafasını sallamış çayını yudumlamıştı.

"Seni bize götürmek istiyorum ama izin vermeyecek." Dediğinde kafamı salladım. Evet böyle bir şeye asla izin vermezdi ama bu evde kalmayacaktım artık ona boyun eğmek istemiyordum.

---------------------------------------------------

Akşam çoktan olmuş Işık gitmişti. Oturma odasında hazır bir şekilde Araf'ı bekliyordum. Bu akşam bu evden gidecektim. Hazırlamış olduğum valizlerim kapının önünde duruyorlardı. Bir süre birbirimizden ayrı kalmamız en doğru seçenekti ve ben bunun olmasını ciddi bir şekilde istiyordum.

BEYAZ (+18)Hikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin