BEYAZ (+18)

8.KARAHANLI

Tam tamına iki gündür uyuyordu, koskoca iki gün o güzelim gözlerinden mahrum kalmıştım. Egemen'in sözlerinden sonra apar topar hastaneye gitmiştik. Egemen'in yaptığı iğneyle hem uyuyor hem de ayağı uyuşuyordu. Acıyı hissetmemesi için her şeyi yapıyordum ama uykusunda bile sızlanıp ağlıyordu, o camı hangi pezevenk oraya attıysa bulup öldürecektim.

Hastaneye geldiğimizde hemen küçük çaplı bir ameliyata alınmıştı, sikik cam parçası ayağını delmişti. Ayağının içindeki cam parçaları çıkartılmış iz kalmaması için tüm doktorları tehdit etmiştim. Operasyonlar bitmişti ve ben bebeğimi evimize getirmiştim. Uyanmasını deli gibi istiyorken bir yanımda hiç mi hiç istemiyordu. Biliyordum ki uyandığında benden daha çok korkacak hem de uzaklaşacaktı hoş buna asla izin vermezdim ama benden korkup gitmek istemesiyle sinirlenip onu incitecektim.

Adamları öldürürken beni görmesini istemezdim evet belki elimde silahla beni görmüştü hatta babası olacak o puşt herifi öldürmüştüm ama ona gözleriyle şahit olmamıştı. Tam bunu unuttu bana alışıyor derken orospu çocuklarının adamları tüm dengemi sikip atmıştı.

Kıpırdanmasıyla hemen gözüm ona kaydı çok küçüktü, çok fazla küçüktü ama istemiştim onu. Bencilceydi ama benden başkasının olmasını istememiştim, güzel yüzü ay gibi parlıyor, ah o mis kokulu saçları beni benden alıyordu. Kakülleriyle aynı bir minik kedi gibiydi. Sevdiği bir şeyi yerken, düşünürken kendinden geçiyordu. Evde yokken onu kameralardan izliyor tepkilerine istemsizce gülüyordum. Bunca zaman beni güldüren mutlu eden tek kişiydi. Onsuz bir hayat düşünmüyordum artık. İki gündür çok zayıflamıştı sürekli serumla vitaminlerle besleniyordu canının acımasına dayanamadığım için onun uyumasına katlanıyordum. 

Mırıldanmasıyla oturduğum yerden dikleştim. Yavaşça gözlerini aralayıp etrafına bakınınca gözleri bana değdi birkaç saniye göz göze gelmemizle hızla yerinden kalkmaya çalıştı ağzından güçlü bir çığlığın çıkmasıyla sinirlerimin gerilmesi bir olup konuşmuştum.

"Dur olduğun yerde, iyileşmeden buradan kalkarsan cezanı daha erken veririm ve bu senin için hiç iyi olmaz yavrum." Dememle gözlerinden geçen korku içimde adını koyamadığım bir şeylere sebep  oldu. Onu korkutmaktan nefret ediyordum ama benden korkmalıydı. Gözlerinden akan yaşları görmemle sinirle ayağa kalkıp odanın içerisinde dolaşmaya başladım. Bir şey demek istemiyordum, yapmakta istemiyordum ama ağlamamalıydı.

"Kes ağlamayı sana ağlamayı yasaklamadım mı ben? " Dememle daha da şiddetli ağlamaya başlamıştı. Hemen yanına yönelip yatağın yanına diz çöktüm ellerim yanaklarını bulmuştu. Göz yaşlarını nazikçe silip gözlerini öpmemle kafasını çekip titrek sesiyle konuşması tüm bedenimde sinirimin dolaşmasını sağlamıştı.

"Sakın bana dokunma bir daha  nefret ediyorum senden bana dokunmandan iğreniyorum. Seni gördüğüm gün, bana dokunmana izin verdiğim gün keşke ölseydim, bir katille yan yana durmaktan korkuyorum anlıyor musun beni ? Sen beni korkutuyorsun bana dokunman, yanımda konuşman, nefes alman bile beni geriyor. Bu evden de nefret ediyorum. Kendimden bile nefret ediyorum senin yüzünden. Sen hayatıma girmeden önce daha güzeldi hayatım babam bana vurdu diye öldürmüştün onu değil mi ? Sen beni mahvettin kendine ne yapacaksın cani adam söylesene ?" Ağlayarak söyledikleriyle canımın yanması bir olmuştu. Sinirle elimi çenesine koyup bağırdım. Benimle kimse bu şekilde konuşamazdı.

" Senin o uzayan dilini sikerim kızım ne sanıyorsun lan sen kendini ? Sana cehennemi yaşatırım, benim deli yanımı ortaya serdirtme kimseye olmadığım kadar yumuşak davranıyorum sana. Sen istesen de istemesen de benimsin her bir noktan bana ait. Korksan da iğrensen de ne senden uzak dururum, ne seni benden uzak tutarım. Seni kendime mühürledim artık kaçışın gidişin yok senin bensiz ölmene bile izin vermem. Bu sana son uyarım bir daha o dilin uzarsa yapacaklarımdan sen sorumlusun şimdi o sesini kesecek burada benim kollarımda uslu uslu yatacaksın, canın yanıyor diye cezanı erteledim ama en ufak seste, itirazda canını yakarım."