BEYAZ (+18)

33.BÖLÜM

OKUMADAN ÖNCE YILDIZLAYALIM CİVCİVLERİM...

BENİ TAKİP ETMEYİ UNUTMAYIN...

ALINTILARI PROFİLİMDE PAYLAŞIYORUM.

DEVA KİTABIMADA BAKINNNNN :))

-----------------------------

ÇOK UZUN ZAMAN OLDU SİZLERİ BIRAKALI, BAŞIMA BİR SÜRÜ DERT GELDİ. HEPSİNİN ÜSTESİNDEN GELEMEDİM, GELEMİYORUM AMA YANSITMAMAYA ÇALIŞMAK BENİ ÇOK YORDU. SONRA BİLDİĞİNİZ ÜZERE DEPREM OLDU, ÇOĞU KUZENİM VEFAT ETTİ AİLEMİN ÇOĞUNUN EVİ YIKILDI DERKEN BUNALIM ÜZERİNE BUNALIM...

ŞİMDİ TEKRAR BURADA SİZİNLEYİM DESTEĞİNİZİ BEKLİYORUM, SİZLERİ ÇOK ÖZLEDİM.

--------------------------------------------

Yatakta bir o tarafa, bir bu tarafa dönüp duruyordum. Araf'lar gideli saatler olmuştu ancak gözüme bir gram uyku girmiyordu. Evli olduğum kocamla her şeyi başa almıştık resmen.

Bebeğimizi saymazsak.

Gülümsemeden edemedim, elimdeki alyansa hayranlıkla bakarken düşüncelerim Araf'a kaydı. Benim kadar olmasa da onunda çok heyecanlandığını görmüştüm. Gözleri sürekli üzerimde bir bana bir karnımdaki bebeğimize bakıp gülümsüyordu. 

Araf'ın abileriyle tanışmış, hayatlarındaki kadınlarla arkadaş olmuştum. Onlarda Araf gibi sert bakışlara sahip iki adamdı. En çokta sevinip mutlu olduğum durum ise iki tane kız arkadaş edinmiş olmamdı.

Lal ve Meva.

Kızlarla ilk tanıştığımızda üçümüzde çok çekinmiştik ama Işık sağ olsun ortamı yumuşatmış dördümüzde saatler sonra rahatça konuşmaya başlamıştık. 

İki gün sonra düğünümüz vardı.

Araf ve ben.

Gelin ve damat olacaktık.

Yüzümdeki sırıtış büyüdüğünde yerimde doğruldum. Bu güzel şeyleri düşünüp aklımdaki şeyi unutmaya çalışıyordum saatlerdir ama maalesef ki olmuyordu. Bebeğimiz tam on bir haftalık olmuştu ve karnımda hafif bir şişlikle kendini belli ediyordu.

Babası gittiğinden beri aklımı başımdan alan tek bir şey istiyordum.

Nar.

Böyle tane tane çıkartılıp kaseye doldurulmalıydı ki onu kaşıkla yemeliydim. Bu görüntü saatlerdir zihnimin içerisindeyken ne nişanımızı ne de düğünümüzü düşünebiliyordum. Şu anda bebeğimle beraber istediğimiz tek şey, koskoca bir nardı. 

Yatak odasından çıktığımda birkaç dakika evin içerisinde dolanıp ne yapmam gerektiğini düşündüm ama yapabileceğim hiçbir şey yoktu. Gece'ye desem bu saatte ne yapabilirdi ki ?

Kapıdaki adamlara bir şey demek istemiyordum, zaten Araf öğrenirse bana çok kızardı. Araf'ı aramayı düşünüp gülümsedim, uyuyor muydu acaba ? Uyuyorsa onu uyandırmaya asla kıyamazdım ama içimdeki isteğe bir türlü engel olamıyordum. Yatak odasına geldiğimde komodinin üzerindeki telefonumu alıp Araf'ın numarasını bulduğumda hiç beklemeden aradım.

"Yavrum."

Gülümsedim. Sesi o kadar güzel çıkmıştı ki. Sonra kaşlarım çatıldı, uyumuyor muydu ki ?

"Uyumuyor muydun?" Dedim kendimi tutamayarak. Cevabı gecikmedi tüm özlemimi arttıracak cümleyi söyledi.

"Sensiz uyuyamıyorum."