True Love Sweet Lies

Chapter 49: I'm dead?

That gun shot made her stilled as well as the downfall of her boyfriend in her shoulders. Her body trembles unconditionally while she is trying to shake Lucas, hoping that he will wake up and will stop joking her around with his words.

"Lucas..." she was helpless, she doesn't know what to do rather than crying and in panicked.

Nathaniel rushed towards her and moved to take them both. "Stop crying. This isn't the time to cry and get weak. If you want to save him, run to the nearest parked car at the foot of the forest and rush this dumbass to the hospital." Nathaniel was mad but he had to control it. Ang importante ay ligtas ang kapatid niya.

Nalilito si Mei sa lalaki, "Sino ka? Bakit mo ako tinutulongan?" She's sobbing and stammering but she still managed to spit a question.

Pero pihikan na sa oras Nathaniel dahil natutunogan na niya ang mga kalaban na paparating. Kaya imbes na sagotin ang kapatid niya, ibinigay niya ang personal na cellphone at itinulak ito patakbo. "Run as fast as you could. Magkikita din tayo sa oras na matatapos na ang trabaho ko dito. You have to stay safe and I will answer all your questions when I'm back."

Pagkatapos nun ay naghiwalay na sila ng daan, sinadya ni Nathaniel na magpakita sa mga kalaban at dinala ito sa ibang direksyon para hindi makasunod sa kapatid niya at sa sugatan niyang kaibigan.

She only had one thing in mind.

To run away from that scary place.

Kasi kanina habang nagkikipaglaban si Lucas sa mga taong gusto siyang kunin ay may iilan na ala-ala ang nagbabalik. Just by observing the place, her childhood memories resurrect. It was so sudden and she was like being dragged back from the old days in where she was happy with the parents na minsan niya na ring nakita sa panaginip niya.

It couldn't help, naiiyak siya sa hindi malaman na dahilan. Kahit na puno ng saya ang nakaraan...

Masukil at mabato ang tinahak niyang daanan. Hindi ito ang daanan na dinaraanan niya noon at wala rin siyang ideya kung saan siya papatungo.

"To where do you think you are going, baby girl?" A man's voice came from unseen place shuddered the darkness.

Her eyes gets wider and her knees seemed to become weak. She stopped moving at sinubokan makaaninag. "Don't think about running, Francoise. You cannot escape and me... your uncle will finish you dead today."

Sumunod ng mayabang na boses ay ang pagliwanag ng madilim na paligid. Noon lang niya nalaman na hinarangan pala ng mga ito ang daan na may kasamang marami na sasakyan.

"N-No..." she mumbled and pick her hopes up instead of doing nothing. Lucas needs treatment. Because of her, that man from before strive from danger just to help her out.

Pero mukhang mailap ang kagustohan niyang makaalis sa lugar na 'yun. Mag-isa lang siya sa mga oras na 'yun.

She bit her lower lip at mabilis na kumilos. Tinalikuran ang taong sinasabing uncle niya. Kahit anong mangyari, kailangan niyang tumakbo. Kung mamatay man siya ay hindi niya gugustohing mamatay sa kamay ng mga 'yun. Kahit nakakatakot... She had to hope dahil buhay pa siya. Hindi niya maaatim na sayangin ang tulong na inilalahad ng mga mabubuting tao sa kanya.

"Habulin niyo! Lintek, huwag niyong hayaan na makakatakas na naman. Dalhin niyo sa'kin patay man o buhay!"

Naliligo sa pawis at luha si Francoise habang mabilis na naglakad papunta sa itaas ng bungtod. The road seems to be very familiar, at habang tinatahak 'yun ang nakaraan niyang sarili na takot na takot habang tumatakbo ay nakikita niya sa situwasyon niya ngayon. Nadapa siya at nadapa rin ang sarili niya sa ala-ala.