True Love Sweet Lies

Chapter 39

Lucas's POV

"Son, why were you coming home late again? Does school makes you stay late again?!" Mom's rants welcomes me, by the time I entered the mansion. 

With my usual look, I ignored her and pretended to not notice her. Palagi naman na ganito, hindi ko siya gustong makausap. I don't want to stay long with her, nandidiri ako. Every time I saw her, makes me remember her sin she did with dad. "Lucas! Iiwasan mo na naman ako? Palagi nalang tayo ganito!" Tinaasan na niya ako ng boses. Napahinto ako saglit, habang siya ay nasa likod ko. 

"Why do you care?" My question was firmly delivered. 

Naramdaman ko siyang nagmamadaling lumapit sa akin. We're in the middle space of dining and living area. Napansin ko naman ang asawa niya na kasama si Levi sa sala. Dahil sa pagtaas ng boses ni mom, ay napahinto sila sa ginagawa. "It's because I am your mother!"

I bit and wet my lips for a second before turning around to face her, "I don't need a mother, I grew up without a mother, and I don't need a mother who cares for me!" I didn't let my guards down. Malumanay at walang kaemo-emosyon kong sabi sa kanya 'yun. 

She tries to reach my hand, looking pitiful with her eyes turned teary-eyed. "It was in the past already, Lucas. Can't you just move one, and give me a chance as well? Bumabawi naman ako sa mga naging pagkukulang ko sayo anak!" Almost praising my hand, she answered. 

Marahas na inilayo ko ang kamay ko sa pagkakahawak niya, "You told me to move on?! We're you trying to make me laugh?!" Dahil sa sinabi niya ay nagngit-ngit pa lalo ang paningin ko sa kanya. "They said, mothers loved their child, as well as the good example of their children. Was flirting another men, having an affair with another guy and leaving their child behind, a good example?" Hindi siya makasagot. I let out a disappointed scowl. "Don't you dare calling me to move on when I am living a household that makes me live and remember the mistakes you had done!" 

Doon naman pumasok ang bago niyang asawa, kasabay si Levi na dinaluhan kaagad ang nag-iinarte kong nanay. Napapa, "Tsk!" ako bago ko sila tinalikuran at aakyat na sana nang...

May isang makapal na kamay na dumapo sa balikat ko at inikot ako paharap. The next thing I knew was, her bastard punch me right to the face. "Maghinay-hinay ka sa sinabi mo, Lucas! Ina mo ang kausap mo!" He's writhing in anger. While my mom? Looking so damn weak behind her bastard. See! She can't even defend me. She just let her bastard hurt me. Geez, what a bunch of assholes. Dapat hindi na ako sumama dito eh! 

"Alright, shut up with the motherly title." Tumayo ako at nang makatayo ay pinunasan ko gamit ang kamay ang dugo na tumalsik sa pisngi ko galing sa bibig dahil sa suntok. It was undeniably strong. Pero walang ilalakas ang galit ko sa kanila sa suntok niya. 

"Ako nalang ang sisihin mo sa lahat, huwag na ang mommy mo. Marami na siyang sakit na dinaranas kaya huwag mo ng dagdagan pa!" Dagdag pa niya. Sakit? Kagaya ng ano? Eh, wala nga siya ng lumaki ako hindi ba? Papaanong nagkasakit siya, when she seeks for her own happiness? Crazy b'tch, ako pa talaga ang pinagsabihan niya na tumigil? Kung hindi sana siya nag baldado sa pamilya namin, at ginawa nalang sana niya ang mga pangako at responsibilidad niya samin ni dad. Edi sana, maganda at mataas ang pagtingin ko sa kanya!

"Pain? Like what?" I smirk, "Oh right, papaano ko malalaman kung kayo naman palagi ang magkasama? Ang oras na para dapat ay sakin, sayo napunta?" Nanliit ang mga mata ko na tinititigan ko ang asawa niya. He's eyeing me madly too. Pero pake ko ba? Bakit, ang sakit lang ba nila ang nagma-matter sa kanila? Paano naman ako? Hindi ba nila iniisip na mas naaapektuhan ako? Lalo na sa tuwing nakikita ko sila sa mall, sa daan, at sa ibang lugar na hindi ko sinasadya na makikita kong magkasama sila at naghaharutan? Damn with the pain!