True Love Sweet Lies

Chapter 27 - Babe

Umuwi ng mag isa si Mei na dala ang isiping napag usapan nila. While walking down the street to there home, she can't stop herself from thinking it over and over again. Hanggang sa nakauwi na siya at sinalubong siya ng nakababatang kapatid.

"Ate ko!" mabilis itong tumakbo papunta sa kanya habang nakabuka yung dalawang braso para sa isang yakap.

"Jay" sabi niya sa kapatid at pumantay dito. Napansin naman ng bata ang pagod niyang expression. At dahil natural sa bata ang mabilis mabahala at mag alala ay mas hinigpitan pa nito ang pagyakap sa kanya. Napangiti naman siya sa inakto ng kapatid. Jay is always a loving and a cheerful kid kaya naman hindi niya magawang magalit dito ng matagal. May mga bagay itong nagagawa para malimot ang kanyang galit at napawala ang pagod niya.

Nahimigan naman niya ang pag alala ng kapatid para sa kanya kaya naman, hinimas niya ang likod nito para iparating dito na okay lang siya "Okay lang si ate Jay" aniya

"Pero, malungkot ka at pagod." malungkot din nitong sabi. Pilit siyang tumawa para ipakita na wala dapat itong ikabahala. It's just a confession thing after all. Hindi naman iyon importante at naniniwala siyang makakalimutan rin niya iyon.

"See! okay lang ako. Wag ka na mag alala okay?" tiningnan muna siya nito ng matiim. Inoobserbahan. Saka ngumiti ng pabalik sa kanya.

"Okay lang si ate ko" Jay murmured. Tumango naman si Mei.

"Yup, okay lang si ate" dagdag niya at ginulo muna ang buhok ni Jay bago tumayo at hinawakan ito sa kamay para isama papunta sa bahay nila. Pero, ilang hakbang pa lang ay huminto naman ang bata at kinuha ang kamay mula sa pagkakahawak niya na siyang ikinakunot ng noo niya. Nang nilingon niya ito sa kanyang tabi ay nakalagay na ang mga kamay sa magkabilang side ng hips at nanliliit siyang tiningnan.

"Eh?" she commented. Hindi niya kasi alam ang tinatakbo ng isip nito. She couldn't guess it too.

"Hm, saan si Kuya pogi?" she gasped at that question. Pero hindi naman iyon halata tanging siya lang ang nakakaalam.
Pero nakapagpagulat talaga sa kanya ang hindi niya inaasahang tanong na lumabas sa bibig nito. Nakakainis, bakit hindi niya naisip na yun ang itatanong ng bata na dapat ay maisip niya yun dahil sa sanay na ito kay Lucas. Argh! gusto niyang sabunotan ang sarili dahil sa katangahan na naman niya. Masyado na ba siyang okupado para hindi yun maisip? Hayys, siguro nga.

Huminga siya ng malalim para kahit papaano naman ay makahinga siya ng maluwag at makagawa ng palusot para dito. Ang hirap pa naman sa bata ay napakaraming tanong. Isang paliwanag at isang sagot ay hindi pa din nakakaintindi. Na isa sa mga rason kung bakit minsan ay nagagalit siya sa kapatid. Hindi kasi sa lahat ng oras ay may mataas siyang pasensya para dito. Kagaya nalang ng nangyari noong nakita siya ng lalaki na naglit sa kapatid niya.

"Busy si kuya pogi eh. Kaya nagpaalam siya sakin na hindi muna niya ako masasamahan sa pag uwi dahil may pupuntahan sila ng mama niya na importante" Lie, sinungaling. Kung pageant lang ito sa isang contest na patagisan ng kasinungalingan siguro isa na siya sa mga kumakalahok.

Nalungkot naman ang kapatid. She hates to see her younger brother sad. But, she has no other choice but to lie. After all, it was her and Lucas thing na hindi dapat malaman ng bata. Labas na ito roon kung ano man ang problema nilang dalawa. At ang pagsisinungaling ang nakinitaan niyang dapat gawin para dito. I am sorry Jay. Ate has no other choice but, to lie to you.

"Kailan daw siya pupunta dito?" tanong ng bata. Mapait siyang ngumiti. Ewan niya ba kung bakit pati siya ay nalungkot.
"Pagkatapos daw ng mga importante nilang lakad Jay. Babawi daw siya sayo." No more kuya Lucas Jay that is the true. He will no longer come here and visit you. Because things between us are over. Well, meron nga ba silang ugnayan? In the first place, wala. She just turn him down and shoo him away because he is just a distraction to her. By doing that, she didn't even noticed that it affects her so damn much.