AFŞİN |+18|

1. BÖLÜM

"Kendim kendime yeterim.."

°°°°°°

"Bir, iki ,üç, dört, beş, altı..."

Üçüncü dakikaya girmiştim.

Gerginlikten titreyen ellerime hakim olmak istercesine iki bacağımın arasına sıkıştırdım.

Oturduğum klozet kapağı ileri geri hareket ettiğim için gıcır gıcır ses çıkarıyordu. Ama şu an için algılarımı ona kapatmıştım.

Tek ilgi odağım lavabonun üzerindeki çubuktaydı.

Tuvalette yankılanan sesle kendime geldim. Alarm ötmüştü. Süre doldu.

Elimi uzattım almak için. Hayatımı etkileyecek şey ellerimin arasındaydı şu an. Ama ben bakmak için fazla korkağım.

Sakin ol.

Derin bir nefes al.

Şimdi de ver.

Titreyen elime aldırmadan gözlerimi çubuğa diktim. Başta dolu gözlerim yüzünden görüşüm bulanıktı.

İki kez kırptım gözlerimi.

Artık daha net görüyorum.

Çift çizgi.

Bunun anlamını hepimiz biliyoruz.
Bi hayat demek. Can demek.

Aynadan kendime baktım. Görmek istediğim o çift çizgi miydi peki?

Sanırım buna evet diyemezdim.

Peki şimdi ne hissediyorum?

Bilmiyorum.

Peki bundan sonra ne olacak?

Bilmiyorum.

Ne yapmam gerekiyor?

Buna da olumlu bi yanıtım yok.

Elim benden bağımsız karnıma gitti. Gözlerimden bir damla yaş aktı. Aynadan gördüm, ellerimde hissettim.

Ben, Alçin Zorlu.

Henüz yirmi yaşıma bir hafta önce girmiş şimdiyse karnımda bir can taşıdığımı öğreniyordum.

Bir an nefes alamadım.

Bu mümkün olabilir mi cidden?
Hamile olabilir miyim?

Bir hamilelik testi %100 doğru sonuç vermiyordu her zaman. Yani hamile olmayabilirim. Test yanlış sonuç vermiş olabilir.

Şu an mantıklı olan kan tahlili vermek ve en doğru sonucu öğrenmek.

Evet en mantıklısı bu.

Oturduğum yerden kalkıp lavaboda elimi yüzümü yıkadım. Kendime gelme amacım biraz da olsa başarılı olmuştu.

Aynadan üstüme baktığımda bir sorun görmedim. Ve hemen tuvaletten çıkıp odama girdim. Çantamı aldığım gibi aşağı indim.
Alelacele ayakkabımı giymeye çalışırken duyduğum ses ile karşıya baktım.

"Nereye gidiyorsun?"

Sakin ol. Çaktırma. Bir şey bilmiyorlar. " Serhat ile buluşacağım."

Yüzü memnuniyetsiz bir hal aldı. Serhat'ı sevmiyordu. "İyi. Çok geç kalma."

Ben artık yirmi yaşındaydım ve o bunun farkındaydı. Ama hiç de farkındaymış gibi davranmıyordu orası ayrı. "Çalışırım."