AFŞİN |+18|

11. BÖLÜM

"İyi insanlar kırıldıkça
içine kapanır,
dışarıdan bakanlar
ukala zanneder..."

°°°°°°°

Sabah dünün vermiş olduğu mutlulukla uyandım. Sabahları böyle pozitif uyanmaya pek alışık değilimdir o yüzden garipsemiştim bu duruma ama hoşuma gitmişti.

Bugün erkenden dersim olduğu için yatakta daha fazla oyalanmadan kalkıp duşa girdim. Hızlı bir duşun ardından hazırlanıp ufak bir kahvaltı hazırladım kendime.

Kahvaltı en sevdiğim öğün olduğu için bir yere çok geç bile kalıyor olsam kahvaltı yapardım mutlaka.

Kahvaltımı yaptıktan sonra etrafı kısaca toplayıp yola koyuldum.
Taksideyken telefondan dünkü sergi hakkındaki paylaşımlara baktım ve tebriklere yanıt verdim.

Geldiğimde inip hızlı adımlarla dersliğe yürümeye başladım çünkü dersin başlamasına az kalmıştı. Düzgün bir yer tutmak istiyordum.

Dersliğe girdiğimde koca dersliğin içinde sadece birkaç kişi vardı.
Her zaman oturduğum yere yürümeye başladığımda oturacağım yerin bir iki sıra önümdeki kız kalabalığını gördüm ama tanıdık yüzler değildi.

"Cevap versene kızım!" Kumral olan elleri sıranın üzerinde, sırada oturan ve gittikçe küçülen kızın üzerine doğru eğilmişti. Kumral kızın arkasında duran diğer iki kız ise aynı sertlikte sırada oturan kıza bakıyorlardı.

Gördüğüm manzaranın saçmalığına aldırmadan sırama geçip yayılarak oturdum. Telefonumu elime alıp gezinmeye başladım ama kulağım o kızlardaydı.

"Ben neyden bahsettiğinizi anlamıyorum gerçekten." Kısık sesle konuşan kız bir senedir benim önümde oturup sessizce dersine odaklanan biriydi. Şu zamana kadar bırakın bir zararını görmeyi sesini duymamıştım neredeyse. Ve o şu an, üç tane kız tarafından kıstırılmış duruyordu.

"Sus! Ben senin ne olduğunu gayet iyi biliyorum. Milletin sevgilisini ayartıp ayırıyorsun o yüzden şimdi hiç masumu oynama." Kumral kızın sözleri ile gözlerimi devirdim. Senin sevgilin onun bunun ayartmasına kanıyorsa bas tekmeyi ne diye uğraşıyorsun ki?

"Ya ben bir şey yapmadım. Ben sizi tanımıyorum bile. Belki de başkasıyla karıştırıyorsunuzdur."
Kızın korkulu sesi beni eski zamanlarıma götürmüştü. Küçükken uğradığım zorbalık, birkaç kızın tuvalette beni sıkıştırması aklıma geldiğinde farkında olmadan elimdeki telefonu sıkmaya başladım.

Artık o kız yok Afşin. Artık güçlüsün ve kimse seni ezemez.

"Senin adın Elif değil mi?" diye alayla konuşan kumral kız elini tehdit edercesine karşısındaki adının Elif olduğunu öğrendiğim kıza doğrultmuştu.

"Evet adım Elif." dedi omuzları çökerken. "Ama sizinle bir alakam yok ki benim."

Kumral olan sinirle masaya vurdu.
"Sen benim sevgilimi ayarttın ne demek sizinle alakam yok be! Murat'ı elimden aldın!"

"Ben Murat diye birini tanımıyorum niye anlamıyorsunuz?" Kızın doğru söylediğini ben bile anlamıştım ama bu zorba kumral kafasını çalıştıramıyordu sanırım.

"Hadi oradan kimi kandırıyorsun kızım sen?" Eliyle kızın alnına sertçe dokunup ittirdiğinde sabrım taşmıştı.