Alt dudağımı ısırınca istemsizce dudaklarım aralandı. Bunu fırsat bilen Pars dilini devreye soktu.
Yeni yeni olayı kavrayınca kendime gelip karşılık vermeye başladım. Pars bununla birlikte belimdeki eliyle beni kendine daha da yapıştırdı. Ellerimi...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
*****************************
"Mutlu mu olmak istiyorsun? Kimseden bir şey bekleme..."
°°°°°°°°
~13 AY SONRA~
Gün her zamanki monotonluğu ile başlamıştı. Uyanmış, duş almış şimdi ise kendime kahvaltı hazırlıyordum. Bugün dersim yoktu. O yüzden tüm günümü evde geçirmeyi planlıyordum. Biraz da enerjiye ihtiyacım vardı çünkü gece bir partiye gidecektim. İstediğim bir şey değildi ama Alp ısrar etmişti. Mecburen gidecektim.
Kavaltımı yaptıktan sonra bulaşıkları makineye yerleştirdim. Ardından resim odama gittim. Bolca zamanımı resim yaparak değerlendirmek istiyordum. Ayrıca kısa süre sonra bir sergim olacaktı. Gerçek anlamda ilk sergim olacağı için çok heyecanlıydım. Öncesinde resimlerimi belli başlı yerlere satıyordum. Fakat kendime ait bir sergim olmamıştı. O yüzden her şey mükemmel olsun istiyordum.
Önümdeki tuvale dalmışken çalan telefonumla kendime geldim. Neredeyse hava kararacaktı ve ben hala resim yapıyordum.
Telefonuma uzandığımda arayanın Alp olduğunu gördüm. Doğru ya parti vardı.
"Efendim?"
"Neredesin sen ya? Mesajlarıma bakmıyorsun." Telefonu kendimden uzaklaştırıp baktığımda attığı mesajları gördüm. "Resim yapıyordum dalmışım."
"Her zamanki Afşin." Öyleydim. "Neyse. Umarım hazırlanıyorsundur. Dokuz gibi gelip alırım seni."
"Almana gerek yok kendim gelirim."
"Dokuzda hazır ol Afşin." Ve yüzüme kapattı.
Ha siz Afşin ne alaka diyeceksiniz. Hemen açıklıyorum.
