42 serisi: 1. Kitap
Kaos başladı. Evrenler dehşetle çarpıştı. Sonsuz sırlar gökyüzünün tavanına hapsoldu. Yukarı bakmayı bilmeyenler, derinliği algılayamadı.
Kâinatın dehşetli varlığında yaşayan parçalanmış üç ruh mücadele için hayatta kalıyorlardı...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
✨
Hâlâ koşabilecek gücü kendinde buluyorken, vücudu yorgun düşene kadar koşuyor. Ayakları acıyor, canı yanıyor ama duramaz, zamanı kısıtlı. Eğer durmak gibi bir hata yaparsa ölür. Ölüme yenik düşmemeli, ölüm kazanamaz ve hayatını ondan alamaz. Şimdi değil, daha değil.
Ölüm, tenine dokunmak için tadına bakmak için sabırsızlanarak çirkin bir kahkaha atıyor. Vita duyduğu kahkahayla bu gece öleceğini anlıyor. Kimse bedenini bulamayacak ve kimse ona neler olduğunu bilmeyecek. Öylece unutulup gidecek.
Lila mutluluğuna hiç ara vermeyecek. Gözünden bir damla yaş akmayacak. Kalbi sızlamayacak. Kocasının kızını öldürdüğünü asla öğrenemeyecek. Temizlense bile hiçbir zaman silinmeyecek olan kanla kirlenmiş iğrenç elleriyle Lila'ya sarılacak. Onu sevdiğini söyleyecek. Lila da ona aynı şeyi söyleyecek. Mutlu bir aile tablosu olacak yine. Lila kızını hiç hatırlamayacak. Hiç özlemeyecek.
Kızını öldürdüğünü öğrense bile, kızı için üzülür mü diye düşünüyor Vita. Annesi onun için üzülür mü hiç bilmiyor. Üzülmeyecek diye cevap veriyor içinden bir ses. Vita içindeki sesin doğru söylediğini hissediyor.
Hiçbir şey olmamış gibi olacak her şey. Yaşanacak ve yaşandığı gibi de bitecek. Güneş her sabah yaptığı gibi yine doğacak. Hayat onsuz da devam edecek. Vita gökkuşağını çok sever. Renkli dünyanın her rengini çok sever ama adını duymaktan korktuğu ölüm geldiğinde, Vita kaybolacak ve renkler solacak.
Destin de bilmeyecek. Kalbinin üzerine koyu bir ağırlık çöküyor. Kimse bilmese de olur. Yeter ki Destin bilsin. Destin bilirse bunu yanlarına bırakmaz.
Vita ismi latincede yaşam ve hayat anlamına gelir. Aynı ismi gibi bir kızdır o. Yaşam aşkıyla, hayat enerjisiyle dolu, tam anlamıyla hayata vurgun. Neşesiyle daima etrafına ışık saçıyor. Ölümün ondan kurtulmak istemesi bu yüzden hiç tesadüf değil. Korkuyla bağırıyor çünkü birisi ona zarar vermek istiyor. Nefes alışları hızlı, ciğerleri yanıyor ve hayatı gözlerinin önünden akıp gidiyor. Mutlu olduğu anılarını hatırlıyor.
Arkasına bakacak cesareti yok. Orada olup olmadığını bilmiyor. Sesler duymaya çalışıyor ama hiçbir şey duymuyor. Orman değişmeye başlıyor. Deprem oluyormuşcasına her taraf sallanıyor. Vita ağlayarak kaçarken ağaçların dalları kırılıp düşmeye başlıyor.
Orman odaya dönüşüyor. Vita kendisini odasına yaklaşırken buluyor. Yaklaştığı her saniye yoğun bir acı iliklerine işliyor. Kapıyı açıyor. Orada kötü bir şeyler olduğunu biliyor ama gözleri kötü şeyin nedenini göremiyor.
Midesindekileri çıkarmasını sağlayacak keskin kan kokusu burnunu kanatıyor. Merak ederek devam ediyor. Ta ki, dehşetli gözlerin arasından bir bıçakla karşılaşana kadar. O zaman yine kaçıyor.
