42 serisi: 1. Kitap
Kaos başladı. Evrenler dehşetle çarpıştı. Sonsuz sırlar gökyüzünün tavanına hapsoldu. Yukarı bakmayı bilmeyenler, derinliği algılayamadı.
Kâinatın dehşetli varlığında yaşayan parçalanmış üç ruh mücadele için hayatta kalıyorlardı...
Hoş geldiniz ❤️ Oy ve yorumlarınızı eksik etmeyin ve hadi bölüme geçelim 🤩
Marian öğlen vakti kendini yere yığılmış ve bilincini kaybetmiş vaziyette olduğunu görerek açtığında bayılmasının üzerinden ne kadar zaman geçtiğini tam olarak bilmiyordu. Bildiği bir şey varsa o da dertli yaşantısından ayrılmanın ne denli güzel olduğuydu. Ne yazık ki bu fazla sürmemişti.
Bayılmasına sebebiyet veren, en son gördüğü şeyi hatırlayınca deliye döndü. Öldü diye bildiği ablası evine gelmişti. Belki de kaybettiklerinin acısı onu gerçekten delirtmişti.
Kadın ağlama krizini geride bıraktıktan sonra ara sıra pencereden dışarıya bakarak Nirvana'nın yeniden geleceğini sanıyordu. Kapısını kilitleyip telefonu eline aldı ve Kenner'ı aradı. Onun, Kenner'ın da karşısına çıktığını öğrendiğinde delirmediğini anladı ama bu daha kötü bir şeylerin onları beklediğinin habercisiydi. Gözlerini kapattı ve her şeyin bitmesini istedi.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Saat akşama doğru yuvarlanırken güneş yavaş yavaş gökyüzünün aşağı kısmına iniyor, kızıl renge kucak açıyordu.
Artık Ratsel'ın kendinden bile sakladığı sırrını öğrenmişlerdi. Fakat bu hiçbir şeyi çözmemiş ve yeni sorular doğurmuştu. Neden tanımadığı iki insanın burada, kendi evinde kalmalarına müsaade ettiğini biliyorlardı, Tom da aynı onun babası gibi ölmüştü. Olayların o gün gelişimini bilmeyen meraklı kız, babasına olanları duydukça Tom'a ne olduğunu hatırlıyor gibi olsa da hâlâ bazı şeyler net değildi.
Vita bir dedektif rolüne bürünerek kağıdı göz hapsine almıştı. Sanki bir bakışta değil ama uzun süre bakacak olursa resimdeki gizemi çözebilecekti. "Bunu küçükken çizdiğine emin misin Ratsel? Destin'in dediği gibi sahte kanıtlardan biri olabilir belki."
Ratsel omzunun üzerinden ona baktı. O evde yaşananlardan sonra hâlâ kendini çok kötü hissediyordu. Geçmişiyle yüzleşmek istediği gibi gitmemiş, daha da kötüleşmesine neden olmuştu. Korkuların üzerine gitmek gibi parlak bir fikir kimden çıktıysa tamamen saçmalamıştı. Konuşmakta zorluk çekerek, "Az çok hatırlıyor gibiyim," dedi çatallaşmış sesle. "Sende olduğu gibi hayali bir arkadaşım vardı benim de. Sahte değil. Bu da onun resmi işte. Aynı Jim'de olduğu gibi. Nasıl başardıysak aynı kadını çizdik. Hayali arkadaşıma farklı bir isim takmıştım. Galiba Nirvana'ydı."
Ortam buz kesmişti. "Bize oyun oynuyor. Aklımızla oynuyor," diye yavaşça konuştu Vita. Haklıydı da. Bu onlara oynanan korkunç bir oyundu.
Dişlerini sıktı. Artık fazlasıyla sıkılmış ve sinirlenmişti. "Oynayacağı son oyun olması için çalışacağız. Herkes o kadından bahsediyor. Katil bir kadın olabilir mi?"
Destin kollarını birbirine kavuşturarak düşüncelere daldı ama anında dudaklarını büzüştürerek kollarını serbest bıraktı. "Katil erkek. Tom'u taşıyıp oraya getiren bir erkek olmalı. Fiziksel olarak bunu bir kadının yapması biraz zor. Aslına bakarsan katil iki kişiden yana oy kullanıyorum. İki kişilerse daha kolay olmuştur her şey. Zaten mektupta onu hatırla diyerek Nirvana'yı kast etmiş olabilir ki bu da katilin Nirvana'yla bir ilişkisi olduğunu göstermeye yeter de artar. Senin durumuna gelirsek Ratsel, hayali arkadaşın hayal değil. Büyüdükçe hafızan o kadını hayali sanmış. Diğer bir seçenekse her şeyin arkasında çocukluğunu iyi bilen birisinin olması."
