AHLÂ

-Final-

Zeynep gözlerini kapatıp arabanın camını açtığında sıcak havaya inan hızlarından dolayı saçları uçuşuyordu. Gür saçları yüzüne çarpıyor arada kıkırdıyordu. Kenan ise kumral saçlara düşen gün ışığında Zeynep'in kehribar rengi gözlerinin değişiminin büyüsüne dalıp gitmişti.

Arabada çalan hafif müziğe Zeynep eşlik ediyor arada Kenan'a cilve yapıyor ve yanındaki kahveden ara ara yudumlayarak tatil yolunun keyfini çıkarıyordu.

Onlar için geç kalınmış bir balayı olsa da bu Zeynep içinde Kenan içinde pek önemli değildi. Çünkü ikisi de birbirleriyle oldukları her andan öylesine mutlulardı ki, bunun için özel bir ana gerek olmadığının onlarda farkındaydı. "Dur öyle, heh yola bak ben yavaş yavaş senden yola doğru çekicem. Gözlük mü taksan acaba?"diye heyecanla konuşan Zeynep'e ters ters baktı Kenan. "Ne yapıyoruz şimdi biz Zeynep?"derken sesi bir tık bıkkın gelmişti. Zeynep heyecanla gülümseyip çektiği videolara bakıyordu. "Reels çekiyorum Kenan, tatilin mini bir özeti."dediğinde Kenan yüzünü buruşturdu. "Millete ne bizim tatilimizden kızım beni dellendirme ya!"derken sesini yükseltmemeye çalışıyordu, çünkü Zeynep'e kıyamıyordu. Bu defa göz deviren Zeynep'ti.

"Sen anlamazsın Kenan, sosyal medyayı kullanmayı seviyorum. Ve harika bir reels yapıp paylaşacağım."deyip Kenan'ın saatli kolunu kendine çekip parmaklarını birbirine geçirdi. Kenan Zeynep'in ne yapmaya çalıştığına baktığında homurdandı. Zeynep ise ellerini videoya alıp kamerayı yola çevirdi. "Hasbinallah! Sen sabır ver!"dediğinde Zeynep kıkırdadı. Zaman bir süre daha geçerken,"Bu tatil gerçekten bize iyi gelecek,"diyen Zeynep'in elini büyük avucuna aldı ve koklayarak öptü. "Koca bir yılın yorgunluğu bir tarafa, ilk defa mutsuz gitmiyorum bir tatile."dedi Kenan. Zeynep ise içinde bin parçaya bölünen kalbi ile Kenan'a baktı. Kader onları bir araya getirmeseydi Kenan'ı düşünemiyordu. Belki onun gibi bir başka kadın gelir ve... Zeynep bu düşünceyi kafasından attı.

Kimse onun gibi Kenan'ı sevemezdi. Kimse onun gibi bu koca kaslı bedenin içindeki o masumiyeti, yıkılmışlığı göremezdi. Kimse bu güçlü görünen adamın aslında güçlü olma zorunda bırakıldığını Zeynep kadar anlayamazdı. Şimdi istiyordu ki onun kolu kanadı, yorulduğunda yaslandığı yegane insan olmak. Yükünü biraz hafifletebilmek, umutsuzluğun ve dibe batmanın içinde umudun da yeşerebileceğini öğretmek....

Tüm bunları yavaş yavaş yapabildiğine inanıyordu. Belki de gerçekten Kenan iyileşiyordu. "Bütün sene o kadar çalıştın ki, ben olmadığım zamanlarda eve sadece uyumak için geldiğini düşünürsek iyi bir kafa tatiline ihtiyacın var demektir."Kenan gülümsedi. "Sen yokken... "dedi ve biraz uzaklara daldı.

vitesin önündeki gözden sigara paketini aldığında Zeynep çakmağı tutarak yoldan gözlerini kaçırmaması için sigarasını yaktı. Sigaradan derin bir nefes çekip burnundan verdi ve Zeynep'e kısa bir bakış attı. "Düşünmemek için çok çalışıyordum. Aslında çalışmayı yapı olarak da seven bir insanım. Erken uyanıp at binmek, spor yapmak, belli günler serdarla rakı masası kurmak. Çok çalışmak ama hep çalışmak."yine nefeslendi. Bariton, tarazlı sesi Zeynep'i mest ediyordu.

"Bir düzenimin olması beni mutlu ediyordu, hala da öyle. Birine ihtiyaç duymadan kafamdaki tüm o karmaşık düşüncelerden kurtulmak için bunları yapmak benim kendime kazandırdığım en iyi şeydi. Taa ki sana kadar."Zeynep gülümsedi. Öyle içli gülümsedi ki Kenan tutuklu kaldı gülünce o kısılan parlak gözlere...

"Sonra eve girdiğimde ev gibi kokması, senin çıplak ayağınla saçın başın dağılmış şekilde evimde gezmen. Ali'in susmayan kahkahaları. Akşam yemeklerimiz, en çokta gece çöktüğünde herkes uyuduğunda birlikte izlediğimiz filmler."dedi. Zeynep'in gözünün kenarından bir yaş inci gibi kayıp gitti ama hala gülümsüyordu. "Bu kadar sıradan şeylerin, olağan şeylerin hayatıma bu kadar farklılık katacağını beni bu kadar mutlu edeceğini düşünemezdim. Sanırım çabasız, gerçek mutluluk buymuş. Yaşadığım ve seninle yaptığım, yapabildiğim tüm bu sıradan şeylere şükürler olsun."dediğinde Zeynep içinden çok şükür diye minnetle geçirdi.