AHLÂ

4

Yazmaları böyle bağlıyor Ahlâ, bu arada karakter tuba büyük üstün değil.

Volkan Konal-Yarim Yarim

*

Gözleri sızlıyordu, tuzlu yaşlar yarasına acılar bırakıyor ve sızlatıyordu. Yatağında iç çekmeleriyle uzanan Ahlâ'nın arkasında ablası sırtını sıvazlıyor, cenin pozisyonunda ağlayan kardeşine teselli vermeye çalışıyordu. Ailesi ilk defa onu istemediği bir şeye zorluyordu. Üstelik bunca zamandır herkese hayır demesinin cezasını şimdi çekiyordu.

Aşkı bekleyecekti o, sevilecekti. Ama şimdi sırf bu intikamın bitmesi uğruna evleniyordu. Üstelik onunla evlenecek adam çocukluğunda hep hayran olduğu abisi olarak gördüğü Mahir'di. Ve o adam aslında bu intikamın bitmesi için attığı bu adımla intikam alıyordu.

"Helak ettin kendini be gülüm, ağlama artık. Bak annemin tansiyonu çıktı, yeter."dedi Esma, ama Ahlâ dinlemiyordu bile. Ne olacaktı şimdi, o adamla nasıl evlenirdi. Utancından kafasını yastığa gömüyor ve tüm bunların rüya olmasını istiyordu.

"Gülüm, evlilik çağın geldi. Bu senede biri karşıma çıkmazsa evleneceğim diyordun. Nasipten öte köy yok. Vardır bunda da bir hikmet."dedi. Ahlâ ise dolan burnunu çekti. Sanki grip olmuşcasına dolu dolu konuşuyordu.

"Of abla, adam Ömer abimle yaşıt, üstelik benden nefret ediyor. Sen ne hikmetinden bahsediyorsun acaba. Yemin ederim başka biri olsa zorlasalar bu kadar kötü olmazdım. Nefret ediyorum ondan. İntikam için kullanıyor beni!"dediğinde Esma kardeşinin saçlarını okşadı.

"Adam çocuk sahibi olmak için evlendiğini inkar etmiyor, ne yapacağım ben. Bizim birbirimizi sevme imkanımız mı var?"deyip yutkundu. Elindeki peçeteyi sıkıp daha da büzüştü. "Sevmediğim biriyle hiç değilse evlendiğimde umut ederdim. Belki birbirimizi severiz diye." Esma ise boğazını temizledi. Kardeşini anlıyordu ama yapacak başka hiçbir şeyleri yoktu.

Üstelik babası dedesinin sözünün üstüne söz söylemezken, yapacak hiçbir şeyi yoktu.

"Bu hala mümkün Ahlâ, ayrıca intikam için diyorsun da sana ne yapabilir,"dediğinde Ahlâ araya girdi. "İntikamı bu işte, evlenmemiz. Bana bir şey yapmayacağını bende biliyorum abla, ama birbirimizden nefret ediyoruz. Çocuk istiyor, kan karışacak ondan bir çocuğum olacak ve amcama yapılan tüm haksızlıklar unutulacak!"dedi. Esma ne dese Ahlâ kafasında asla bir şeyleri oturtamayacaktı. Telefonundan gelen mesaj ve arama seslerini duyuyor ama oralı bile olmuyordu. Mercan ona ulaşmaya çalışsa da Ahlâ kimseyle konuşmak istemiyordu.

*****

Ertesi gün, Mahir ise Marangozhaneden çıkmış, onun yanında çalışan, üstelikte can dostu olan Mahmut'la birlikte kayıklara gidip rakı masası kurmuşlardı. yanlarında mangalda balıkları pişerken dalgaların kayalara vurma sesleri onları dinlendiriyordu.

Taze evli olan Mahmut arkadaşının dertli olduğunu bildiği için karısıyla konuşup bu ortamı hazırlamıştı. Üstelik olanları Sevil de biliyor, her ne kadar Ahlâ'nın yanında olmak istese de Mercan'nında sevil'inde telefonlarına cevap vermediği için bir şey yapamıyorlardı. Bu saatte de gitmelerinin doğru olmadığını biliyorlardı.

Kadehini arkadaşıyla tokuşturan Mahmut gülümsedi. "Evleniyorsun he?"dediğinde Mahir kafasını uzaklara, ufka doğru çevirip kafasını salladı. O da şaşkındı, ne yapacağını bilmiyor, tam vazgeçecekken durduruyordu içindeki nefreti. Gerçi dedesinin sözüne söz mü vardı da vazgeçecekti.

"Evleniyorum kardeşim, ne olacak, sonu nereye varacak bilmiyorum ama evleneceğim."dediğinde dertli çıkıyordu sesi. Mahmut karşısındaki adama baktı, yanlarında çalan minik radyoda Volkan konağın eşsiz sesi geliyordu. Gör beni yarim yarim diyerek insana iç çektiriyordu. Mahmut karşısındaki adamı seviyor ve güveniyordu. Ahlâ'yı da kız kardeşi gibi seviyordu. Belkide bu evlilik onlar için çok iyi olacaktı. Birden,"Ahlâ iyi kızdır."dediğinde Mahir'in o ismi duyması ile gözleri hızla arkadaşına çevrildi. Şalgamdan bir yudum alıp arkadaşına döndü. "Bir kötülüğünü duymadım."dediğinde sesi umursamaz çıkıyordu. Evet, namuslu, temiz bir kızdı. Saygılı, sevecen. Şirin, çok şirin... Adı gibiydi işte. Kız kardeşinin arkadaşı, düşmanlarının kızıydı.