Kabul etmek istemiyordum. Ben yıllardır tek başımaydım. Bundan sonra bir aileyle yapamazdım. Fakat içimdeki bu hisse bir türlü anlam veremiyordum. Yüzüme beklentiyle bakıyordu İpek Hanım.
Peki benim cevabım neydi?
Ev sessizdi, sanırım herkes odasına çekilmişti. Merdivenlerden inerken duyduğum seslerle adımlarım yavaşladı.
"Daha geleli ne kadar oldu ki, İpek? Güvenemeyiz hemen." dedi babam. Kaşlarım istemsizce havaya kalkarken adımlarım durmuştu.
"Bence de. Gözümüz üstünde olmalı." dedi Pamir. İstemsizce yutkunurken gözlerim dolmuştu.
"Fark ettirmeden yapın. Bir şeyden şüphelenmesin." dedi Yaman.
"Aden, Aren dikkat edin sizde." dedi Giray.
"İyice paranoyak oldunuz, normal bir kız işte." dedi Ezrâ. Derin bir nefes alıp salona girdim.
"Ne oldu kızım, uyuyamadın mı?" dedi Serkan Bey. Gözlerim salonda ki herkeste dolaştı. Ne kadar iyi oyunculardı. Yüzüme alaylı bir gülümseme yerleştirip sehpanın üzerinde ki telefonumu aldım. Ardından bir şey demeden çıktım salondan.
•••
Sabah erkenden kalktım. Spor takımlarımı giyip koşuya çıkmaya karar verdim. Evden çıkıp sahile doğru koşmaya başladım.
Yine üzülen sensin Ezâ.
Hata yapmıştım. Güvenmemeliydim. Ben her zaman tek başımaydım, bir ailem olamazdı. Nasılda inanmıştım onlara? Uzun zaman sonra ilk defa bir ailem olduğunu düşünmüştüm.
Saate bakıp eve doğru koşmaya başladım. Eve geldiğimde kapıyı İpek Hanım açtı.
"Hoşgeldin kızım." dedi gülümseyerek. Bir şey demeden merdivenlere yöneldim. Yukarı çıkıp şirkete gitmek için hazırlandım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
