"Beni dinle! Bazı büyük hatalar ikincisine gerek duymadan koskoca bir ömrü mahvedebilir. Ama çok daha küçük ve önemsizleri, bir domino taşı gibi yüzbinleri felakete sürükler. Biliyorum ilk taşı iten bendim. Ama bu sefer, göreceksin Kreene, el de ben...
Atlas akşam başlayan sağanak yağışla, Karya'ya evinde kalması için çok ısrarcı olmuş zar zor kabul ettirmişti. Oturma odasının yanında bir salon olmak için küçük iki tane koltuk bulunan bir oda vardı.
Salonu mutfaktan ayıran dolaplara gidip iki tane çarşaf çıkardı. Koltuklara serdi ve yastıkları üstüne koydu.
Hastaneden geldiklerinde saat geçti. Yemek faslıyla daha da geç olmuştu. Atlas bulaşık yıkarken Karya'ya zorla hocanın verdiği ödevi yaptırmış, işi bitince Karya'nın kitabın başında uyukladığını görmüştü.
Onu dürtüp hazırladığı yatağa yatmasını söyledi. Evine geldiğinden beri huzursuz olan çocuk ilk defa ona karşı çıkmadan dediğini yapmıştı.
Sabah uyandığında Karya yan koltukta hala uyuyordu. Gülümsedi. Camı açıp yağan yağmurun kokusunun odayı doldurmasını bekledi. Örtüyü vucüduna sararak, lanet olsun ki hava çok soğuktu, giyinmeye yatak odasına gitti. Biraz ısınınca Karya'nın uyuduğu odaya dönüp kendi örtüsünü de onun üstüne örttü.
Mutfağa gidip kahvaltı hazırlamaya başladı. Yumurtalar haşlanırken kapıdan hareketli figürü o vakit görmüştü. Karya koltukta oturmuş, iki örtüyü de üstüne almış, ısınmaya çalışıyordu. Kahverengi dağınık saçları havaya kalkmıştı. Atlas kahkahasını tutamayınca Karya ona döndü. Atlas sevecenlikle konuştu.
"Soğuk değil mi? Gel hadi oturma odasındaki klimayı açtım. Mutfak ısınana kadar bir çay iç."
Karya başını salladı. Yüzünü yıkamak için banyoya gitti ama döndüğünde hazırlanmış kahvaltıyı görünce şaşkınlıkla Atlas'a baktı.
"Ne oldu Karya? Burada da oturmak için izin istemeyeceksin değil mi? Hadi, hadi okula geç kalacağız."
Mutfaktaki küçük masada çaprazına oturup çayını yudumladı. Ama Karya'nın mırıldanmasıyla tekrardan ona döndü.
"Ne dedin?"
"Kah- kahvaltı için teşekkür ederim, dedim."
Atlas kafasını iki yana salladı.
"Karya böyle şeylerin teşekkürü olmaz."
Karya omuz silkmişti. Ondan sonra ikili kahvaltılarına sessizce devam ettiler. Bitirip aşağı indikleri vakit apartmanın içinde uzun kirpikleri ve al yanaklarıyla Neslihan onları bekliyordu.
Atlas elindeki iki şemsiyeden turuncu olanı uzattı.
Neslihan şemsiyeyi aldı. Apartman kapısından yağmurlu sabaha adımlarını atarken bir yandan da konuşuyordu.
"Saçmalama Atlas. Sen mesaj atana kadar şemsiyenin sende olduğunu bile bilmiyordum. Islanıyorsanız ben eve çıkıp annemin şemsiyesini alabilirim."
Atlas kafasını iki yana salladı.
"Yok, bunu paylaşırız. Benim için bir sıkıntı yok. Sence Karya?"
Karya başını iki yana salladı.
"Sorun yok."
Atlas rahatça şemsiyeyi tepelerinde tuttu ve Neslihan'a döndü. Onun modunu yüksek gören Atlas rahatlamıştı.
"Nasıl oldun?"
"Gayet iyi. Burnum hala biraz tıkanık ama ateşim yok. Bir gün gelmedim. Neler olmuş yine ya."
"Derin sana olanları anlattı mı?"
"Evet, sabah konuştuk biraz. Dün de konuşmuştum. Bütün bu olaylar karakterinizi baz alarak o kadar tahmin edilebilirdi ki kaşım oynamadı. Ta ki senin Caner'i dövdüğün kısma kadar."
Karya şaşkınca başını kaldırmıştı. Atlas eliyle kafasının arkasını kaşıdı.
"Tam olarak dövmek denemez."
Neslihan Karya'ya bakarak konuşmaya başladı.
"Çocuk fırsattan istifade buna vurmuş, bu da bir de seninle uğraşamam deyip çocuğun suratına geçirmiş yumruğu. Çocuk kırılan burnundan gelen kanı durdurmaya çalışırken Atlas da kızları ayırmış."
"İyi hareket."
Atlas kafasını iki yana salladı.
"Hayır, kesinlikle iyi bir hareket değildi. Birinin burnunu kırmak iyi bir hareket olamaz Karya. Amacım kesinlikle bu değildi. Benim sadece elim çarptı. Keşke bu kadar ilerlemeden olayları durduracak kadar güçlü olsaydım."
Karya bir süre sessiz kaldı. Sonra neredeyse fısıldar sessizlikte konuştu.
"Değilsen de değilsin Atlas."
...11.bölüm sonu...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
