Atlas, Karya'nın aniden yanında belirmesiyle ilkildi.
"Kapıda mıydın?"
"Öğle arası için geldim."
Karya başka bir şey demedi ama hafif kızaran gözleri ve çizgi halini almış dudağından Atlas'ın Hatice teyze ile konuştuklarını duyduğu belli oluyordu.
Atlas sağlam tarafındaki dizini kendine çekti ve kafasını yaslayarak konuştu.
"Karya ben neyi yanlış yapıyorum? Ailem bile yanımda değil. Oysa hep doğru olanı yapmak için uğraşıyordum. Aksine insanlara kötü davranan, gaddar insanlar hiç yalnız kalmıyor, bir de bana bak."
İç çekti.
"Neden kimse beni seçmiyor?"
Tekrar iç çekti.
"Özür dilerim. Sana manasız konuşuyorum gibi gelmiş olmalı. Ben sadece...babamın her yıl kasabaya gelip bana uğramadığını öğrendim."
Karya'nın kaşları çatıldı.
Atlas derin bir nefes alıp sordu.
"Her şeyi doğru yapmaya çalıştım. Ne bu kadar ters gitti?"
"Hayır. Doğrusun."
Gülerek "Öyle miyim?" dedi. Karya çok kendinden emin konuşmuştu. Olanları bilse yine de böyle der miydi? Atlas elinde olmadan gülümsedi.
"Önemli değil zaten. Herkes dönem dönem yalnız kalır."
Atlas Karya'nın omuz silkmesini beklemişti ama onun yerine boncuk boncuk göz yaşlarını görünce sustu.
Kol yenini çekip gözyaşlarını silmek için ona atılmıştı ama Karya arkasını dönerek ondan kaçtı. Atlas gülmeye başladı. Onu yanına çekti.
"Kreene, gel hadi buraya. Gel prensin gözyaşlarını silsin." dedi. Karya onun kolları arasına girerken konuştu.
"Prensim değilsin, kralımsın...Özür dilerim."
Atlas "Neden özür diliyorsun?" dedi ve ekledi."Sen haklıydın. Koca bir krallık beton yığını, insan sevdiği insanların yanında krallar gibi yaşıyor."
Karya şaşkınca sordu.
"Bunu ben mi dedim?"
Atlas başını salladı. Karşılığında Karya cevap vermemişti. Sonra tekrar gözlerinin kenarında yaşlar birikti.
"Ne oldu Karya? Neye üzüldün anlat hadi."
"Senin gerçekten kimsen yok mu?"
Telefonda Hülya teyzeye dediklerinden bahsediyordu. Atlas onun beklentiyle açtığı yaşlı gözlerine bakarak evet anlamında başını salladı.
"Sadece beni ikinci hayatımda bile korumaya devam eden harika kaşlara sahip yakışıklı bir prensim ve kızgın oldukları halde hangisinde daha iyi kalacağımı konuşan arkadaşlarım var."
Karya tekrar gülümsemişti. Atlas'ı düzeltti.
"Yakışıklı komutanın."
Atlas tekrar onu üzgün görmekten korktuğu için suyuna gitti.
"Yakışıklı komutanım."
Onun kaşlarına uzandı ve dağıtmaya başladı. Kreene uysal bir şekilde gözlerini kapatmıştı. Atlas oyununu bitirince düzeltti ve eskisi kadar güzel durana kadar uğraştı.
Kafasını yatağına uzatmış, sandalyede oturan gencin uyuduğunu keşfedince sessizce onu izlemeye devam etti.
Öğlen boyunca Karya'nın uyumasına izin vermişti. Uyandığında onu hızlıca okula geri gönderdi. Öğlen sessiz geçiyordu. Küçük hastanede pek fazla hasta yoktu.
Atlas ilk katta olduğundan ve odasının camının altında bank olduğundan dışarıdaki konuşmaları duyuyordu. Küçük bir kız boğaz ameliyatı için yatmış, ailesinden ameliyattan sonra istediği kadar dondurma yiyebileceğine dair yemin etmelerini istiyordu.
"Kralların kralları, o bir top star, milletin favori prensi....Atlas!"
Atlas kapının arkasından gelen gür sese gülmeye başladı. Biraz sonra Derin içeri girmişti.
"Naber bebeğim."
"Pop star, top star değil kanka."
"Aramızda popun topun lafı mı olur Atlascığım."
Atlas güldü ama sonra tekrar ciddileşti. İç çekip kızı yanına çağırdı.
"Derin otur sana neler olduğunu anlatayım. Bu yükü tek başıma kaldıramıyorum. Keşke Nefal de burada olsa."
Derin şaşkınca tek kaşını kaldırdı.
"Neden bahsediyorsun?"
Atlas ona bütün geleceği gördüğünü ve geleceklerinin nasıl olduğunu anlatmıştı. Bitirdiğinde Derin yutkundu. Yüzünde zoraki bir gülümseme vardı.
"Demek öyle oldu ha? Hiç tahmin edemezdim."
Atlas gülümsedi.
"Özür dilerim."
"Asıl ben senden özür dilerim. Neyse Atlas geç laga lugayı. Anahtarını versene. Cebinde mi?"
Atlas sordu.
"Ev anahtarım mı? Buyur." Uzattı. Derin anahtarı alıp çıktı. Atlas arkasından şaşkınca giden kızın arkasından baktı.
Sanırım daha demin soyulmuştu.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
İkinci Hayatlar Krallığı (BL)
Fantasi"Beni dinle! Bazı büyük hatalar ikincisine gerek duymadan koskoca bir ömrü mahvedebilir. Ama çok daha küçük ve önemsizleri, bir domino taşı gibi yüzbinleri felakete sürükler. Biliyorum ilk taşı iten bendim. Ama bu sefer, göreceksin Kreene, el de ben...
