En Güzel Renk Gözlerin

20. Bölüm

Küçük bir çocukken hep babamın beni neden sevmediğini merak ederdim. Beni bırakıp gittiğinde sorunun hep ben olduğunu düşünmüştüm. Çocukluk aklı işte asıl sorunun babam olduğunu anlayamamışım. Aslında beni terk ettiği için kendimi şanslı sayıyorum çünkü böyle bir manyakla aynı evde ne kadar az süre geçirirsem o kadar iyi.

"Artık iç şunu Ece."dedi Mine. Düşüncelerimden sıyrılıp şu an yaşadığım zamana geri dönmem gerekiyordu. Artık geçmişim değil geleceğim önemliydi. Diğer gün yaşayıp yaşamayacağım belli değildi ve bu belirsizlik canımı yakıyordu. "Ama bunun tadı çok iğrenç."dedim yüzümü buruşturarak. En nefret ettiğim şeydi ilaç içmek.

"Bunlar beni iyileştirmez öldürür."dedim Mine'yi ikna etmeye çalışarak ama tabii ki ikna olmamış ve hapı ağzıma zorla sokmuştu. Aklım Akın'daydı odasına girmişti ve ne kadar ısrar etsekte saatlerdir çıkmıyordu. Umut bana kötü kötü bakıyordu sanki ben yapmışım gibi. BEN YAPMADIM HERHALDE ECE SEN YAPTIN. Süper herkes bana düşman olsun zaten.

"Yarın dikişlerin için doktora gitmen lazım kelebek."dedi Özgür yanımda ki koltuğa oturarak. Bu vurulma işi sandığımdan daha zor ve sıkıcıydı. "Giderim."dedim gülümseyerek. Yukarıdan bir ses beni düzeltti. "Gideriz."dedi bu kişi Akın'dı ve merdivenden aşağı iniyordu. Yüzünde hiçbir ifade yoktu oldukça soğuk gözüküyordu.

"Baban artık daha çok uğraşacak seninle tek başına kendin saçma sapan kararlar alıp hiç bir yere gidemezsin."dedi Akın teker teker her kelimesini diken gibi batırarak. İzin almadan dışarı çıktığım için yapıyordu bunu. Haklıydı da bedelini en iyi şekilde ödüyordum ve bu bedel sadece benim canımı yakmıyordu. Akın'ın canı da benimki ne kadar acıyorsa o kadar acıyordu.

"Olur beraber gideriz."dedim düz bir sesle. Koltuktan doğrulup ayağa kalkmıştım. Her insan gibi benim de tuvaletim gelebiliyordu. Dikişlerim biraz daha iyiydi ama çok dik yürüyemiyordum. "Gece!"diye bağırdı içeriye. Mine hemen hızlıca geldi ve abisine anlamsız bakışlar attı.

"Ne oldu abi?"dedi sabırsızca şuan önemli bir işi olduğu oldukça belliydi. "Ece'ye yardım et."dedi emir verir bir şekilde kendini ne sanıyordu? Lider olması istediği gibi emir verebileceği anlamına mı geliyordu yani. "Kendim gidebilirim."dedim yüzümü buruşturarak. Akın gözlerini yukarıya çevirdi ve ağzının içinde bir şeyler geveledi. "Anlayamadım?"dedim kaşlarımı çatarak.

Akın'ın gözleri benim gözlerimle buluştu. "Allah'ım sen bana sabır ver diyordum Ece malum sen bizimleyken çok lazım oluyor."dedi imalı bir şekilde. Zaten vurulmuşum bir de sen vur Akın bey. "Milim sin bizimliykin çik lizim iliyir."dedim Akın'ı taklit ederek. Herkes şaşkın bana bakarken Akın hiç istifini bozmadan sanki bunu bekliyormuş gibi bana bakmaya devam ediyordu.

Mine yanıma yaklaşırken onu durdurdum. "Gerek yok Gece abine bakma sen kendim hallederim teşekkür ederim."dedim ve tuvalete doğru paytak paytak yürümeye başladım. Herkesin öylece arkamdan beni izlediğine emindim. Rezil olmadan ve Akın'ı haklı çıkarmadan şu işi hayırlısıyla bir bitirebilseydim her şey mükemmel olacaktı.

Tuvaletten çıkarken hiçbir sorun olmamıştı her şey mükemmel ilerliyordu. Tabii ki ben yine sakarlık yapıp Akın'ın üzerine düşmeden önce. Koltuğa yaklaşmıştım ve oturacakken ayağım kaymıştı. Tam olarak Akın'ın kucağına düşmüştüm Akın'ın şaşkın gözleri benim utanç dolu gözlerimle buluşmuştu. Akın bir elini belime diğer elini de bacağıma koymuştu ve düşmemi engelliyordu. "Nefes al Ece."dedi büyülü bir şekilde. Nefes almadığımı sonradan fark etmiştim.

Yutkundum ve Akın'ın kucağından kalkmaya çalıştım ama o kadar sıkı tutuyordu ki kalkamıyordum. Gözlerim istemeden Akın'ın dudaklarına kaymıştı. Umut ve Mine şaşkın şaşkın bizi izlerken Umut olaya el attı. "Sevgilim gel biz içeriye geçelim."dedi ve Mine'nin kolundan tutup dışarı çıkardı. Salonda sadece ikimiz kalmıştık.