En Güzel Renk Gözlerin

22. Bölüm

"Ece, gitme."dedi arkamdan gelen ses. Evin bahçesinin ortasında durmuş gelen sese odaklanmıştım. Arkamı döndüm ve senin sahibine baktım. "İstenmediğim yerde duramam Romeo."dedim ağlayacak duruma geldiğimde. Gitmek bende istemiyordum ama burada durdukça daha kötü olacaktım. "Nereye gideceksin Ece."dedi arkadan gelen Özgür. Balım'ı bırakıp benim için mi gelmişti?

"Bilmiyorum bir yolunu bulacağım."dedim içten bir gülümsemeyle. Onlara daha fazla yük olmak istemiyordum benimle bir alakaları kalmamıştı ve beni korumak zorunda değillerdi artık. "Bulamazsın kızım saçmalama. Peşinde o kadar adam var."dedi Umut bana yaklaşarak. Gitmemi istemiyordu ama gideceğimden de bir o kadar emindi.

"Kalamam Romeo düşündüğünüz için ikinize de teşekkür ederim şimdi diğerlerinin yanına dönün size sıkıntı olmasın artık beni korumak zorunda değilsiniz."dedim ve derin bir iç çektim. Umut dolmuş gözlerle bana bakıyordu. Özgür'se çok mahçup duruyordu. İkisi de böyle olsun istemiyordu ama bazen hayatta istemediğimiz şeyler de olurdu.

"Biz seni mecbur olduğumuz için değil istediğimiz için koruyoruz Ece."dedi Özgür. Daha fazla vaktim yoktu. Gitmeyelim. "Artık gideyim arkadaşlar teşekkür ederim her şey için kendinize dikkat edin."dedim ve ikisine de ayrı ayrı sımsıkı sarıldım.

Arkamı döndüm bahçe kapısından dışarı çıktım. Bir taksi çağırdım ve içinde uzun uzun düşündüm. Yaşadığım bunca şey çok fazlaydı. Bir ay boyunca neredeyse çok yoğun bir süreç yaşamıştım. "Abla nereye gidiyoruz söylemedin."dedi taksici abi. Abla demek için ondan biraz fazla küçüktüm ama şuan bunu takamazdım. "Hastane."dedim kısık çıkan bir sesle. Önce bu dikişlerden kurtulmam gerekiyordu. Daha sonra da havaalanına gidecektim.

Şimdi aklımdan her şeyin bir özetini geçmem gerekiyordu çünkü ortalık baya karışmıştı. Öncelikle Kartal babam çıkmıştı ve Balım Kartal'ın kardeşiydi bu durumda Balım benim halam mı oluyordu? Neyse bu kısmı atlayalım. Kartal bizimkilerle yolunu ayırmış sadece Serkan ve Defne'yle devam ediyordu. Beni en çok şaşırtan da bu olmuştu çünkü gerçekten saçma bir üçlü olmuşlardı. Şuan da Balım ve Akın bana düşman çünkü Kartal'a iftira attığımı düşünüyorlar. Kimsem kalmadı yani kısaca. Yine yalnız kaldım her zaman olduğu gibi.

Yüzüme buruk bir gülümseme yayılmıştı. "Abla geldik."dedi sessizliği bozan taksici abinin sesi. Ücreti uzattım ve hastaneye girdim. Kısa sürede dikişlerimi aldırdım ve bir taksi çağırdım. Sıra havaalanına gitmeye gelmişti. Telefonuma bakarak ilerliyordum ve bir anda demir gibi sert bir şeye çarptım.

"Pardon hanımefendi çok acıdı mı?"dedi takım elbiseli yirmili yaşlarda ultra yakışıklı bir adam. Bunlar cennetten mi düşüyordu? "Sorun değil ben özür dilerim dalgındım."dedim adamın yüzüne bakarak. Boyu Allah katına çıkmak üzereydi. "Sorun değil bende dalgındım siz de küçücük olunca göremedim."dedi adam gülümseyerek. Şimdi konu neden boya gelmişti ki? En azından neden benim boyuma gelmişti?

"Pardon anlayamadım?"dedim adama kaşlarımı çatarak. Kısasın demenin kibar şekli miydi bu? "Çok pardon saçmaladım ben iyice."dedi ve yanımdan geçip gitti. Kendini havalı sanan bir CEO olduğu kesindi. Biraz da baba parası yer gibi bir hali vardı. Aman neyse ne şimdi bu ultra yakışıklı beyin kişilik analizini yapamayacaktım. Sanki hayatında yakışıklı görmedin Ece. Beklediğim taksi nihayet gelmişti ve sonunda havaalanına gidiyordum.

Havaalanına vardığımda kendime Fransa için bir bilet aldım. Fransızca kursuna gitmem nihayet bir işe yaramıştı. Hep gitmek istemiştim sonunda bazı hayallerimi gerçekleştirme vakti gelmişti.

Uçağımın kalkış ananonsu yapıldığında hızlıca uçağa gittim. Aklımı karıştıran hiç bir şey yoktu ilginç bir şekilde. Sanki bu bir kaç saattir kuş gibiydim. Uçakta ki koltuğa geldiğimde yerimde birinin oturduğunu fark ettim. "Pardon beyefendi orası benim yerim."dedim yüzü dönük adama. Bugün bana sayıyla geliyorlardı. Adam kafasını çevirdiğinde şoka girmiştim. Az önce çarptığım adam şimdi şans eseri buradaydı. Aman ne şans. "Özür dilerim hanımefendi yanım boş sandığım için bu tarafa geçtim."dedi ve kenara kaydı.