En Güzel Renk Gözlerin

24. Bölüm

Uzun bir aradan sonra tekrardan SELAMLAAAR <3

"Ben yanlış duydum değil mi?"dedim kafam karışmış bir şekilde. Araz verdiğim tepkiye şaşırmış bir şekilde ne demek istediğimi anlamaya çalışıyordu. "Neyi yanlış duydun Ece?"dedi kollarını göğsünde bağlayarak. Çok güzel şimdi bir de Araz'a açıklama yapacaktım.

"Sen Sena mı dedin?"dedim merak ettiğim soruyu sorarak. Araz derin bir nefes verdi ve sorduğum soruyu sorgulamaya başladı. Sena'ya bu kadar takılmamı beklemiyordu. Onu kıskandığımı falan düşünmezdi değil mi? Eğer bu Sena bizim Akın'ın Sena'sıysa o zaman sıkıntı büyüktü. Umarım dünyada ki diğer Sena'lardan birisidir de bizimle bir alakası yoktur.

"Evet Sena. Karımdı burada yaşıyorduk. Sonra ayrıldık, sürekli peşinde birileri olduğunu söylüyordu. Sonra bir anda beni terk etti ve Türkiye'ye gitti. Öldürüldüğünü çok sonradan öğrendim."dedi kafasını önüne eğerek. Bir kere dualarım tutarsa dişimi kıracağım.

"Kim öldürmüş?"dedim konunun neresine kadar bildiğini öğrenmek için. Eğer Akın'ı biliyorsa burada daha fazla kalamazdım. "Bilmiyorum. Türkiye'de nereye gittiğini de bilmiyorum. Peşinden gittim ama onu asla bulamadım. Sanki birileri onu koruyordu."dedi sağa sola yürüyerek. Bu konu onu çok germişti. Benim yüzümden eski günlerine dönüyordu.

"Tamam sorun yok, sakin ol lütfen."dedim kolundan tutarak. Delirmiş gibiydi ve bu beni korkutuyordu. Araz kafasını bana çevirdi ve bir anda kendine çekti. Kollarıyla bütün vücudumu sarmıştı. Kafamı göğsüne yaslamaya zorluyordu beni. Hareket edemiyordum. Araz gittikçe sakinleşiyordu.

"Özür dilerim seni korkutmak istemedim. Sena'dan sonra uzun süre tedavi gördüm. Hatırladıkça kötüleşiyorum. Sarılmak iyi geliyor."dedi benden ayrılırken. Ben şaşkın şaşkın olduğum yerde donmuş kalmış Araz'a bakıyordum. Bana sarılarak sakinleşen tek adamın Akın olmasını dilerdim. Kendime geldim ve bir adım geriye attım. "Sorun değil."diyebildim sadece ve hızlıca yürümeye başladım. Nereye gidiyordum hiç bir fikrim yoktu.

"ECE!"diye bağırıyordu arkamdan Araz. Kulaklarımda bir uğultu vardı. Hiç bir şey duymuyordum ama aynı zamanda çok şey duyuyordum ve kafam çatlayacak gibiydi. Kriz geçiriyordum ama tetikleyen şeyin ne olduğunu bir türlü anlamıyordum. Kalbim çok hızlı atıyordu. Attığım her adımda hafifliyordum ve ayaklarım titriyordu ama bir türlü vazgeçmiyordum.

"ECE DUR NEREYE?!"diye bağırdı arkamdan koşan Araz. Koşmamalıydı çünkü ben koşamıyordum. "GİT!"dedim titreyen sesimle. Titreyen bacaklarım gittikçe hızlanıyordu ve bunu ben yapmıyordum. Bacaklarım sadece gidiyordu ve kontrol edemiyordum. Nereye gittiğim hakkında en ufak bir fikrim bile yoktu. Gözümden akan iki damla yaşı kontrolüm dışında ki elim sildi.

"ECE KAYBOLACAKSIN!"dedi nefes nefese kalmış Araz. Haklıydı kaybolacaktım. Kaybolmak istiyordum çünkü belki kaybolursam onu bulurdum. "GİT!"dedim yine zor çıkan sesimle. Beynim bana bir oyun oynuyordu ve bunu ben kontrol etmiyordum. Başım gittikçe daha çok ağrıyordu ve bu beni daha çok çıldırtıyordu. Dizlerimin üstüne çökmüştüm sonunda. "AH!"diye bir çığlık çıktı dudaklarımdan.

"ECE!"dedi soluk soluğa arkamdan gelen Araz. Çok korkmuştu ama bende çok korkmuştum.  "Neden yaptın bunu?"dedi yanıma çömelerek. Kafamı önüme eğmiş sadece ağlıyordum. Neden yaptığımı bilmiyordum. Bu geçirdiğim krizlerin en kötüsüydü. "İyi misin?"dedi Araz kafasını eğerek. Yüzüme bakmaya çalışıyordu. "Ece beni korkutuyorsun."dedi bir kez daha. Susmak nedir biliyor muydu? Çünkü başım çatlamak üzereydi.

"Özledim."dedim titreyen sesimle. Ağzımdan çıkan kelimeye ben bile şaşırmıştım. Kimi özlemiştim? Ben biliyorum da neyse. "Kimi özledin?"dedi Araz şaşırmış bir şekilde. Kafamı kaldırdım ve yaşlı gözlerimi gözlerine çevirdim. "Onu."dedim kendimden emin bir şekilde. Harika adam onu nereden bilsin Ece? Çok net konuşuyorum değil mi? Araz kaşlarını çattı ve ne demek istediğimi anlamaya çalıştı. Ben bile ne dediğimi bilmezken ondan beni anlamasını bekleyemezdim.