Ian Sinclairin duyguları uzun zaman önce yanıp kül olan kalesi ile birlikte yerle yeksan olmuş, kalbi biricik sevgilisini toprağa verirken aklını yitiren annesinin çığlıklarıyla gömülmüş, hissiz bir adamdı. Bildiği, sevdiği ne varsa tek başına hayat...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Callie bir süre bahçede dolandıktan sonra kalenin dışarı açılan kapısından içeri girdi. Güneş hala tepedeyken bir şeyler yapması gerektiğini biliyordu. Gecelerini bu yıkık dökük taş duvarlar arasında geçirmesini istemişti adam. Küçük adımlar atmaya devam etti. Görecekleri korkutuyordu onu. Burası ana giriş değildi belli ki çünkü oldukça dardı. Duvarlar simsiyah olmuş kapı uzun süredir kapanmadığından paslanarak sıkışmıştı. Önündeki dik taş merdivenleri ayağıyla yoklayarak yavaş adımlarla bir üst kata çıktı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Onu karşılayan genişçe bir alandı. Genç kız buranın eskiden yemek odası olabileceğini düşündü. Ya da belki büyük salonlardan biriydi. Yapabildiği tek çıkarım bu kalenin iki üç asır önce yapılmış olduğu yönündeydi düzensiz işlenen taş duvarlar bunu kendisine açıklıyordu yanmış olmasaydı şayet muazzam korunduğu da bir gerçekti. Salonun birkaç yerinde şömine oyukları vardı. ve duvar sağ taraftan döküldüğü yerde genişçe bir yarık oluşturmuş durumdaydı. Kanadın dış görüntüsü aklına geldiğinde Callie buranın ön taraftaki küçük bahçeye bakıyor olduğunu düşündü. Salon kalabilmek için oldukça büyüktü ve kırılan pencerelerin çokluğu fazlaca cereyana neden olduğundan mum dahi yakmak istese muhtemelen sönerdi. Geri dönerek bir üst merdivenleri çıkmaya başladı. Bu kısım da ise onu fazla büyük olmayan bir holün ardından kalenin doğu tarafına doğru giden uzun bir koridor beklemekteydi. Genç kız sıra sıra kapı girişleri olduğunu görebiliyordu. Evvelden kubbe şeklinde olduğunu tahmin ettiği pencerelerden iç avluyu seyrederek yavaşça ilerlemeye devam etti ve daha ilk kapıya ulaştığında ahşap zeminin çöktüğünü gördükten sonra korkuyla geri çekildi. Bir sonraki kapıyı ise açamamıştı. Zorlarken tokmağı elinde kalıverdi. Callie sessizce ileride bulunan son kapıya ulaştığında ise içerinin fena halde dağınık olduğunu fark etti. Burası yangının çıktığı yer olmalıydı çünkü her şey çoğunlukla yanıp kül olmuş, kapı girişine büyük bir kiriş düşmüş olsa da genç kız ortada bir yatağın olduğunu enkazından anlayabilmişti. parçalanmış bir masa simsiyah olmuş vaziyette camın önünde duruyordu. Her yer is içindeydi. Genç kız parmak ucunda yükselerek odanın ortasında ve kapının sol tarafında saplı duran kılıçları fark ettiğinde elini kalbine götürerek geri çekildi ve ilerlemeye devam etti. Koridorun sonuna doğru duvarlar biraz daha temiz görünüyordu yahut temizlenmişti. Callie en sonda bulunan odaya baktı. Ahşap zeminin bir kısmı açılmış olsa da diğer yerler sağlam görünüyordu. Başını odanın içine doğru uzatıp etrafına baktı. Küçüktü bir adet minik şömine ve duvardan paslı demirlerle sarkıtılmış yıkık dökük ahşap isli bir tahta bulunmaktaydı. Muhtemelen kat hizmetlisinin odasıydı burası. Callie, tavanda küçük bir yarık olduğunu fark ettiyse de bu oda güvenli görünüyordu ve bu günlük bu kadar keşif yeterliydi. Ayağıyla gıcırdayan zemini yoklayıp onu çekip çekmeyeceğini kontrol etti. Neyse ki sağlamdı. Biraz daha ilerleyerek odanın ortasında durduğunda bu gece kalacağı yeri bulduğu için içi rahattı. Şimdi yapması gereken çıkınını bulmaktı ki gelmeden önce içine bolca mum ve kibrit doldurmuştu. Lakin nerede olduğu konusunda bir fikri yoktu. Yanaklarını kemirerek bir müddet aklını toplamaya çalıştı.Kaleye geldiği gün giriş kattaki boş kasvetli bir salona alınmıştı. Muhtemelen Ian boğazına saldırdığı esnada elinden düşmüştü. Callie yaşadığı durumu bu kadar kolayca kabullenişi karşısında kendi kendine gözlerini devirdi.
