VMA_ΠΑΘΟΣ #4

11

ΡΑΜΟΝ

Έκλεισα τον υπολογιστή, πήρα μια μπίρα από το ψυγείο και στηρίχτηκα στην άκρη του γραφείου κοιτώντας στην ευθεία μου. Διανύαμε την τελευταία εβδομάδα του καλοκαιριού, πλησίαζε δέκα το βράδυ κι ήταν ακόμα εκεί. Ξαπλωμένη στον καναπέ, απορροφημένη από το βιβλίο που διάβαζε. Ήπια την πρώτη γουλιά με τη σκέψη πως μετά από εκείνη την προειδοποίηση ακόμα και τις νύχτες που δικαιούταν τις εξόδους της, τις είχε σπαταλήσει στο συνεργείο κι όχι με την παρέα της σε κάποιο μπαράκι. Δεν με είχε προκαλέσει ξανά αλλά ήταν καθημερινά στο συνεργείο.

Μετά την προειδοποίηση, αν εξαιρούσα τα έντονα βλέμματα, η σχέση μας ήταν ξεκάθαρη. Περισσότερο επαγγελματική παρά οτιδήποτε άλλο. Είχα δεχτεί πως ίσως ήταν μαζί μου για την ελευθερία της εφόσον βάση του Βίκτορ, η σχέση της με τον Μέισον είχε λήξει λίγες μέρες μετά τα γενέθλιά της -και δεν θα ξεπερνούσα το όριο, αλλά ξαφνικά ήμουν μπερδεμένος. Δεν ήταν υποχρεωμένη να θυσιάσει τον χρόνο της μέσα σε ένα βουνό από προβλήματα, πόσο μάλλον με κρυφές επισκέψεις στη μητέρα μου. Δεν της είχε ζητήσει κανένας να το κάνει, ωστόσο η ίδια είχε ζητήσει από τον πατέρα μου να μην μου το αναφέρει και δεν θα το μάθαινα αν δεν είχα κάμερες στο σπίτι.

«Τι ώρα θα έρθει να σε πάρει ο Βίκτορ;»

Δάγκωσε το χείλος της ρίχνοντας μου μια κλεφτή ματιά.

«Είσαι πολύ όμορφη» πρόσθεσα.

«Μόνο;»

«Και σέξι» παραδέχτηκα.

«Σε δύο ώρες, Βραζιλιάνε μου».

Δεν κατάλαβα αν ήταν το κτητικό σημείο της πρότασης που με επηρέασε ή ο αθεράπευτα βαθύς ήχος που εκτόξευσε στα ύψη την επιθυμία να της ανήκω. Ίσως να ήταν η φωνή, ίσως και τα δύο μαζί που σε συνδυασμό με την αντίστροφη μέτρηση της επιστροφής μου στην κόλαση, με έκανε εσωτερικά να σπάσω.

Να παρακαλώ να με προκαλέσει.