VMA_ΠΑΘΟΣ #4

22.2

ΡΑΜΟΝ

Όταν βγήκα από τον διάδρομο έκοβε βόλτες μεταξύ σαλονιού και τραπεζαρίας.

Με είδε και τσίτωσε κατευθείαν.

«Είχες πει πως όλα θα πάνε καλά. Πως δεν έχω λόγο να ανησυχώ και πως όλα ήταν υπό έλεγχο».

Το ξέσπασμά της δεν ήταν ουρανοκατέβατο. Το περίμενα και εν μέρει μες τον πόνο μου απορούσα πως είχε καταφέρει να συγκρατηθεί τόσες ώρες.

«Δεν είναι η κατάλληλη στιγμή να ρωτήσω για τον κύκλο σου, ε;»

Βρίζοντας, σταμάτησε και με έδειξε.

«Μην με ειρωνεύεσαι, Σιέγκα».

Δεν την ειρωνευόμουν κι αν ήταν ψύχραιμη θα το έβλεπε. Νοιαζόμουν πολύ περισσότερο για εκείνη και τις ανάγκες της παρά για ό,τι είχε συμβεί. Ωστόσο το Σιέγκα ήταν καινούργιο και δεν ήξερα αν μου άρεσε.

«Σε χρειάζομαι» είπα ήρεμα. Φτάνοντας στο τραπέζι της κουζίνας τράβηξα μια καρέκλα και κάθισα λες και ήμουν έτοιμος να διαλυθώ. «Θέλω μου τυλίξεις τη γάζα στα πλευρά και να με βοηθήσεις να φορέσω τη μπλούζα».

«Θα φύγεις;»

«Έχω συνάντηση με τον αδερφό σου».

Ήταν εκνευρισμένη αλλά πήρε τις γάζες και γονάτισε μπροστά μου. Στην πρώτη επαφή μου προκάλεσε ένα μικρό τίναγμα. Τα δάχτυλά της ήταν κρύα και τα πλευρά μου αρκετά ευαίσθητα για να το αντέξουν. Μου ζήτησε «συγγνώμη» και συνέχισε πιο προσεκτική όταν μου φόρεσε την μπλούζα ώσπου τράβηξε το ύφασμα χαμηλά στην κοιλιά και το χέρι της ήρθε σε επαφή με τον καβάλο μου.

Αυτή τη φορά το τίναγμα ήταν για διαφορετικό λόγο.

Με κοίταξε σαστισμένη.

«Δεν μπορώ να τον ελέγξω» παραδέχτηκα.

Με άφησε και απομακρύνθηκε. Πισωπάτησε μέχρι τον πάγκο.

«Ποιος σε χτύπησε;»

«Δεν ξέρω».

«Γιατί το έκανε;»

«Δεν ξέρω».

«Τι ξέρεις;» φώναξε και με έδειξε τρέμοντας. «Σε ποια ερώτηση έχεις απάντηση; Μου είχες πει να μην ανησυχώ και επιστρέφεις σε αυτή την κατάσταση χωρίς εξηγήσεις; Έχω τρελαθεί τόσες ώρες από την αγωνιά μου κι εσύ καυλώνεις;»

Αν ήταν διαφορετική η κατάσταση θα της εξηγούσα πως το περίεργο δεν ήταν οι ορμές μου. Πάντα είχα πρόβλημα όταν βρισκόμουν κοντά της αλλά το έλεγχα κι αν αυτή τη στιγμή δεν μπορούσα ήταν γιατί είχα δύο χρόνια να γαμήσω. Επιπλέον, αν δεν είχε μπλεχτεί τόσο βαθιά στην Οικογένεια και κρατούσε μόνο τον ρόλο της παρατηρήτριας, δεν θα είχε τόσες απορίες. Δεν θα είχε τρομοκρατηθεί και δεν θα έψαχνε απαντήσεις, γιατί πολύ απλά η μόνη αναφορά που θα είχε να δώσει στην υπηρεσία της θα ήταν η επιτυχής εισχώρηση του Ντέιμον στην κλίκα των συμμοριών. Δεν θα ήξερε για τα υπόλοιπα κι όλα θα έτρεχαν όπως έπρεπε.