ΡΑΜΟΝ
Πέταξα το τσιγάρο και μέσα σε δευτερόλεπτα ήμουν ανάμεσα στη Λουάν, μια φίλη της κι έναν ντίλερ.
«Σου είπαν δεν ενδιαφέρονται, μεγάλε».
«Κάνε τη δουλειά σου, μεγάλε».
Με ειρωνευόταν ο βλάκας;
Κόλλησα στη μούρη του.
«Ραμόν;» απόρησε η Λουάν.
«Λουάν;» Της σήκωσα το φρύδι με την ίδια γαμημένη απορία και επέστρεψα στον βλάκα. «Έχεις τέσσερα λεπτά να την κάνεις».
«Αλλιώς τι, Ραμόν;» με προκάλεσε.
«Τι δουλειά έχεις εδώ Ραμόν;» επέμεινε κι εκείνη με ηλίθιες ερωτήσεις.
«Αλλιώς τι;» επανέλαβε ο βλάκας.
«Είμαι καλά» πετάχτηκε ξανά η Λουάν και με τράβηξε προς τα πίσω. «Δεν χρειάζομαι βοήθεια, μπορείς να φύγεις. Το ελέγχω».
Δεν κατάλαβε για πότε κόλλησα στο πρόσωπό της, με το δάχτυλο να δείχνει το στόμα της και το σώμα μου να κλείνει πάνω από το δικό της.
«Τα αρχίδια μου ελέγχεις».
«Φίλε, ενοχλείς» είπε στα καπάκια ο βλάκας μόνο και μόνο για να με στρέψει ξανά επάνω του. Με την αστυνομία καθοδόν και τη Λουάν δίπλα μου, δεν είχα την πολυτέλεια να του σπάσω τα μούτρα ούτε να παρακολουθήσω τις συλλήψεις.
«Καλά να περάσεις, φίλε» τον ειρωνεύτηκα κι αν ήξερε τι εννοούσα, θα έτρεχε. «Εσύ μαζί μου» απευθύνθηκα στη Λουάν.
«Ξέχασέ το, Βραζιλιάνε».
«Δεν ήταν ερώτηση, άγγελέ μου».
Της έπιασα το χέρι κι όταν αρχίσαμε να κινούμαστε κατάλαβα πως με τη σειρά της έκανε το ίδιο με τη φίλη της καθώς το φορτίο που τραβούσα έφερε στιγμιαία αντίσταση πριν ρυθμιστεί με τον βηματισμό μου και γίνουν όλα πιο εύκολα.
Περνώντας μπροστά από τον κάδο έριξα μια τελευταία ματιά. Ο μπράβος έλειπε άρα είχε τελειώσει ο ανεφοδιασμός. Συνέχισα σπρώχνοντας κάθε εμπόδιο που υπήρχε μπροστά μου κι όσο το βάρος που τραβούσα παρέμενε ίδιο, δεν μείωσα ταχύτητα.
Στρίβοντας δεξιά στο πεζοδρόμιο ακούστηκαν οι σειρήνες. Έπρεπε να απομακρυνθούμε άμεσα πριν η λαοθάλασσα μετατραπεί σε τσουνάμι και μας παρασύρει.
«Πιο γρήγορα» φώναξα στα κορίτσια και επιταχύναμε σαν ένα σώμα.
Στο σημείο που είχα παρκάρει, άνοιξα την πίσω πόρτα του συνοδηγού και έγνεψα στη φίλη της να μπει. Η κοπέλα δίστασε, ο κόσμος σπρωχνόταν ήδη στο πεζοδρόμιο. «Συμβαίνει κάτι;»
Κοίταξε τη Λουάν, μετά εμένα και τέλος το κάθισμα του αυτοκινήτου. «Είναι βρόμικο».
«Είναι» επιβεβαίωσα αρκετά ήρεμος σε σχέση με ό,τι συνέβαινε γύρω μας.
