VMA_ΠΑΘΟΣ #4

2.2

ΡΑΜΟΝ

«Κάθε αποστολή είναι μια παρτίδα σκάκι» συνέχισε να λέει. «Όσο πιο μπροστά είσαι στις κινήσεις τόσο πιο κοντά έρχεσαι στη νίκη και η νίκη είναι να τσακίσεις τον στρατό για να πιάσεις βασιλιά».

Αντί να σχολιάσω οτιδήποτε, έγνεψα και πάλι. Είχα αναφερθεί ήδη στην αποστολή που είχαμε φέρει αξιόλογα εις πέρας. Όχι άνετα αλλά χωρίς λάθη. Σπατάλησα περίπου μία ώρα στο γραφείο του χωρίς να δείξω στιγμή πως όσο περισσότερο μιλούσε τόσο περισσότερο αναρωτιόμουν πώς στον διάολο γινόταν αυτόν και τη μάνα μου να τους είχε γεννήσει η ίδια γυναίκα; Πώς ενώ τους ένωνε το ίδιο αίμα ήταν τόσο διαφορετικοί;

Ο Άντερσεν ήταν σάπιος, η μητέρα μου αγία.

Αργά το απόγευμα ξεμπέρδεψα με την πάρτη του κι όμως δεν πρόλαβα να φτάσω μακριά. Στην κεντρική πύλη με περίμενε ο Μαξ Ζισκάρ. Ο ιδρυτής που ήταν υπεύθυνος για τις αναθέσεις αποστολών.

Άνοιξα το παράθυρο και κατευθείαν προσγειώθηκε στα πόδια μου ένας κίτρινος φάκελος.

Τσίτωσα κατευθείαν.

«Μόλις υπέγραψα την άδειά μου, Ζισκάρ».

«Το ξέρω. Έχει πάνω και τη σφραγίδα μου, σωστά;»

Τον διάολό μου, την είχε.

«Μου φορτώνεις δουλεία;» γρύλισα μέσα από τα δόντια.

«Η συμπλοκή θα γίνει στα μέρη σου, γύρω στα μέσα Ιουλίου. Θα χαραμίσεις μια εβδομάδα από τις λοιπές υποχρεώσεις σου για να τρέξεις τη δουλειά μου και θα πληρωθείς με κάμποσα χιλιάρικα που έχεις ανάγκη». Έκανε νόημα στον φύλακα να ανοίξει την πύλη και απομακρύνθηκε. «Καλά να περάσεις, Βραζιλιάνε».

Συγκρατήθηκα για να μην τον στείλω στον διάολο.

«Πάντα καυλώνω με τις δουλειές σου, Ζισκάρ».

Πάτησα το γκάζι και εξαφανίστηκα. Η μάχη δεν ήταν υπέρ μου. Ο γέρος μπορούσε να μου κόψει την άδεια μόνο και μόνο για να μου δείξει τη δύναμη που είχε λόγω της θέσης του.